Το καλοκαίρι έχει δύο εκδοχές, την ξέφρενη με ποτά, ξενύχτια και χορό και τη ρομαντική με ηλιοβασιλέματα, αρώματα και γιασεμιά. Σ’ αυτό το ρομαντικό πάζλ ένα μεγάλο κομμάτι κατέχουν αβίαστα και αυταπόδεικτα οι θερινοί κινηματογράφοι.

Η αρχή

Κάπου στις αρχές του 1900 συστήνεται στην Ελλάδα ο πρώτος θερινός κινηματογράφος, με ένα διαφορετικό τρόπο απο αυτόν που έχουμε στο μυαλό μας. Μεγάλα πανιά στήνονται στην ύπαιθρο απο πλανόδιους και προσκαλούν τον κόσμο να παρακολούθησει κάτι που λίγο – πολύ μοιάζει με θέατρο σκιών!

Το 1910 πια, θερινοί κινηματογράφοι αρχίζουν να παίρνουν τη σημερινή τους μορφή. Μικρές αυλές με πλαστικές καρέκλες, το μεγάλο πανί και χαλίκι! Στην αρχή η είσοδος είναι δωρεάν όμως οι θεατές θα πρέπει να αγοράσουν  ποτό τους, ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα καθιερωθεί πλέον και το εισιτήριο.

Η ανάπτυξη θα αρχίσει σταδιακά στην μεταπολεμική περίοδο και θα φτάσει στο ζενίθ της τη περίφημη και απελευθερωτική δεκαετία του ’60. Απο τότε και έπειτα, το κοινό, εκτός απο τους ξένους ηθοποιούς και ταινίες, περιμένει πως και πως να δει στο πανί τους αγαπημένους του Έλληνες. Εκεί ξεκινά και η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου κάνοντας το cinema έναν πολύ σημαντικό τρόπο διασκέδασης σε ολόκληρη τη χώρα.

Cine Αίγλη (Κήπος Ζαππείου, είσοδος απο Β. Όλγας)

Το παλαιότερο θερινό cinema βρίσκεται στο Ζάππειο και άνοιξε τις πύλες του το 1904. Η πρώτη ταινία του ήταν η γαλλική «Δέκα γυναίκες κυνηγούν έναν άντρα». Όπως αναφέρεται στο επίσιμο site του κινηματογράφου: «Η Αίγλη Ζαππείου αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό “σκηνικό” για αυθεντικές εικόνες της παλιάς Αθήνας, που μας τις θυμίζουν πολλές από τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν εκεί…»

Cine Paris (Κυδαθηναίων 22)

To cine Paris μετράει περίπου 96 χρόνια ζωής καθώς άνοιξε το 1920. Η δημιουργία του είναι προιόν της ιδέας ενός κομμωτή που ζούσε χρόνια στο Παρίσι, από όπου προήλθε και η ονομασία του, και ο οποίος επηρρεασμένος από την γαλλική κουλτούρα αποφάσισε να κάνει κάτι αντίστοιχο και στην Αθήνα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο κινηματογράφος μεταφέρθηκε στο σημείο όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα, δηλάδη, στην καρδιά της Πλάκας.

Το Θησείον (Αποστόλου Παύλου 7)

Από το 1935 δεν σταματήσε να λειτουργεί ούτε στιγμή, παρά μόνο τη περίοδο της Κατοχής. Εδώ, εκτός από τις τελευταίες κυκλοφορίες, προβάλλονται και πολλές από τις κλασσικές. Στα συν του κινηματογράφου είναι η σπιτική βυσσινάδα, το χειροποίητο γλυκό βύσσινο, όπως και το λικέρ αλλά και η σπιτική τυρόπιτα ξεκλέβοντας ματιές για να ατενίσετε παράλληλα και τη θέα της φωτισμένης Ακρόπολης!

Βοξ (Πλατεία Εξαρχείων) 

Τα ιδιαίτερα Εξάρχεια δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα. Το θρυλικό πλέον Βοξ, που παλαιότερα έφερε την ονομασία Μον σινέ, έχει κηρυχθεί ως διατηρητέο σινεμά και λειτουργεί από το 1938, ενώ αξίζει να αναφέρουμε πως βρίσκεται στην ταράτσα του κτιρίου, κάτι που αποτελεί έναν ακόμη λόγο για να το επισκεφθείς.

Cine Δεξαμενή (Πλατεία Δεξαμενής)

Στο Κολωνάκι βρίσκεται ένας ο κινηματογράφος Δεξαμενή, ένας ακόμη θερινός κινηματογράφος ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του σε σχέση με τους προηγούμενους, έχει καταφέρει να αγαπηθεί και να αποκτήσει το δικό του πιστό κοινό. Η ιστορία του ξεκινά το 1991 όπου και δόθηκε η διαχείρηση του χώρου της Δεξαμενής στο Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ και κάπως έτσι αποφασίστηκε η μετατροπή του σε θερινό κινηματογράφο.

Cine Αθηναία (Χάριτος 50, Κολωνάκι)

Χτισμένος περί τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο cine Αθηναία, έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες καθώς ο ήχος ενοχλούσε τους κατοίκους και έτσι ο ιδιοκτήτης βρισκόταν σε δικαστικές διαμάχες για σχεδόν 15 ολόκληρα χρόνια. Τελικά η απόφαση δικαίωσε την τέχνη ενώ για την σωτηρία του είχαν υπογράψει πολλοί καλλιτέχνες πολιτικοί και πανεπιστημιακοί της εποχής. Η Αθηναία, είναι επίσης γνωστή για την σπιτική της τυρόπιτα. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι πως οι γείτονες έκαναν  προκράτηση στη τυρόπιτα και πολλοί περαστικοί ρωτούσαν αν μπορούν να την αγοράσουν χωρίς να πληρώσουν το αντίτιμο του εισητηρίου!

Τα Παναθήναια (Λεωφόρος Αλεξάνδρας και Μαυρομιχάλη)

Ο κινηματογράφος αυτός κρυμμένος στη Μαυρομιχάλη υπενθυμίζει στους κατοίκους πως οι περιοχές που το περιστοιχίζουν δεν αποτελούνται μόνο απο γκρίζες πολυκατοικίες. Περνώντας απ΄έξω, το φρεσκοψημμένο pop corn θα σου σπάσει τη μύτη ενώ θα παρατηρείς τον κόσμο να σταματά και να χαιρετά τους ιδιοκτήτες δίνοντας σου αυτή την σπάνια αίσθηση αμεσότητας.

Cine Βοτσαλάκια (Παραλία Βοτσαλάκια, Πειραιάς)

Φυσικά εκτός δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Πειραιά όπου το cine Βοτσαλάκια κλέβει την παράσταση. Τοποθετημένο πάνω στην παραλία Βοτσαλάκια, ο κινηματογράφος αυτός υπόσχεται μοναδικές καλοκαιρινές νύχτες πλάι στη θάλασσα!

Μπομπονιέρα (Παπαδιαμάντη 12, Κηφισιά)

Και για να μην μείνει κανένας παραπονεμένος, για τους κατοίκους των βορείων προαστίων, η Μπομπονιέρα είναι ο πιο γνωστός και ιστορικός κινηματογράφος. Όπως και ο ιδιος διαφημίζει, είναι η αρχόντισσα της Κηφισιάς απο το 1919!

Cine Ναταλί (Λεωφόρος Μεγάλου Αλεξάνδρου 3, Θεσσαλονίκη)

Απο τους πλέον ιστορικούς κινηματογράφους της πόλης. Στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου 3, σε έναν απο τους πιο κεντρικούς δρόμους της συμπρωτεύουσας η «Ναταλί» ανανεώνει κάθε καλοκαίρι το ραντεβού του με τους κατοίκους της πόλης. Το cinema αξίζει να ανφέρουμε πως έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Νεώτερου Πολιτισμού. Πήρε το όνομά του απο την ομώνυμη παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που εκείνη την χρονιά είχε κάνει τεράστια επιτυχία και άνοιξε τις πύλες του το βράδυ της 3ης Ιουνίου του 1970.

Κείμενο – Φωτογραφίες: Μαρία Γούλα