– Έλα μ’ ακούς; Ο Κώστας δεν απάντησε από χτες. Να του στείλω ξανά ή θα είναι υπερβολή; – Βασικά περίμενε λίγο νομίζω ότι κάηκε ο υπολογιστής μου. – Καλά πες μου λίγο να του στείλω τελικά ή όχι;
Δεν έμαθα ποτέ τι έκανε η Κατερίνα με τον Κώστα. Αν του έστειλε τελικά μήνυμα γιατί μετά επακολούθησαν τα προβλήματα στη δουλειά, το πιάσιμο στην προπόνηση προ καλοκαιριού και μερικά άλλα προβλήματα στα οποία έμεινα ακροατής. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν νομίζεις πως είσαι το κέντρο του κόσμου.
Μέσα σε όλα αυτά μαζί με δουλειά είχα έναν υπολογιστή γεμάτο αναπάντητα mails που έκανε σιωπηλή διαμαρτυρία στο γραφείο του τεχνικού. Αλλά αυτό ήταν ένα δικό μου πρόβλημα στο κέντρο του δικού μου κόσμου που προφανώς δεν ένοιαζε κανέναν. Βλέπεις εγώ δε γκρίνιαζα παρά είχα πάρει ένα tablet και προσπαθούσα να οργανώσω τις σκέψεις μου για το κακό που με βρήκε.
Όταν εργάζεσαι σε περιοδικό το να μείνεις τρεις μέρες χωρίς υπολογιστή είναι συνώνυμο του χάους. Νιώθεις ξαφνικά πως κάποιος σε έχει μουντζώσει/πως η ζωή σε μισεί και ο τεχνικός στα μάτια σου είναι πιο όμορφος από τον Πάνο Ιωαννίδη και τον Noah Cantineo μαζί.
Αν φτάσεις στο σημείο να σου συμβεί κάτι που για σένα είναι η δική σου καταστροφή στο δικό σου μικρόκοσμο, το δικό σου πρόβλημα να είναι το κέντρο του κόσμου. Ναι γιατί καταστράφηκες, γιατί προσπάθησες, ένιωσες, δούλεψες, λήγουν προθεσμίες. Και ξαφνικά δε σε νοιάζει τίποτα απ ότι συμβαίνει γύρω σου, παρά μόνο να διορθωθεί η βλάβη/ να σωθεί η σχέση/ να τα καταφέρεις.
Για να συνεχίσεις ανενόχλητη και πάλι να κάνεις ότι έκανες πριν. Τίποτα περισσότερο από το να μοιράζεις τους προβληματισμούς σου και να μην σε νοιάζει τι κάνουν οι γύρω σου.
Είναι όμορφο να κάνεις focus μέσα σου, σε ό,τι θέλεις να διορθώσεις ή και να αλλάξεις. Αρκεί να μην ξεχνάς ότι σε αυτό τον κόσμο μπορεί να σε έφεραν δύο άνθρωποι, αλλά αποτελείται από εκατομμύρια χιλιάδες ακόμη. Σίγουρα δε γίνεται να νοιάζεσαι για όλους, να στενοχωριέσαι στον ίδιο βαθμό με το τροχαίο στα Μάλγαρα που συνέβη προχτές το βράδυ. Αλλά όταν κοιτάς μόνο σε μία κατεύθυνση είναι σαν να κάνεις σχέση με τον καθρέφτη σου. Είναι σαν να κοιτάς το πρόβλημα που δεν υπάρχει, την επιτυχία που περιμένεις, το συναίσθημα που ψάχνεις. Αφήνεις τη ζωή εκεί έξω να συνεχίζεται χωρίς να σε νοιάζει, χωρίς να έχεις άποψη παρά μόνο για σένα. Ναι τότε είναι που κινδυνεύεις να μείνεις μόνο με σένα.
Τρεις μέρες χωρίς υπολογιστή, μ’ ένα άγχος να με κυριεύει για όσα δε μπορούσα να προλάβω. Βρήκα χρόνο να έρθω αντιμέτωπη με τα δικά μου λάθη. Και να παραδεχτώ ότι πολλές φορές δε βλέπω πέρα από την οθόνη του υπολογιστή μου. Το βαφτίζω δεν έχω χρόνο, αλλά ξέρω όπως ξέρεις κι εσύ πως όταν θέλεις βρίσκεις χρόνο. Διαφορετικά βρίσκεις δικαιολογίες.
Μόλις το pc γύρισε στο γραφείο μου και η καρδιά μου στη θέση της υποσχέθηκα να εγκαινιάσω τη μέρα με το να δείχνω ενδιαφέρον μου πέρα από τη μύτη μου. Και μπορείς να κάνεις το ίδιο και εσύ.
Να κάνεις ένα διάλειμμα
Απ’ ό,τι σου συμβαίνει στη διάρκεια της ημέρας και να ενημερώνεσαι για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν μπορείς να στείλεις ανθρωπιστική βοήθεια για τις πλημμύρες ή να κάνεις κάτι για τις ενέργειες που μετρούν αθώα θύματα καθημερινά. Αρκεί να βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω για να καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο σημαντικό αν έπαθες λάστιχο, αν βγήκες εκτός προθεσμίας ή να πρέπει να ξενυχτήσεις για να βγάλεις τη δουλειά στο γραφείο.
Να μάθεις ν’ ακούς
Τους άλλους, τους φίλους, τη μαμά σου. Όλους όσους θεωρείς δεδομένους στη ζωή σου και που συχνά πιστεύεις ότι είναι για να λύνουν τα προβλήματα σου και ποτέ εσύ τα δικά τους
Να είσαι ευγνώμων
Για την όποια βοήθεια είχες ως τώρα. Μπορεί να ήταν οι συγκυρίες που σε έφεραν στη θέση που είσαι τώρα/ στη σχέση που είσαι/ στο σπίτι που έχεις. Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάς από πού ξεκίνησες για να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα.
Να βοηθάς όπου μπορείς
Καμιά φορά η γνώση όταν περάσουν τα δύσκολα σε κάνει πιο σκληρή απ’ ό,τι ήσουν όταν ξεκίνησες. Αφήνεις πίσω τις δικές σου ανασφάλειες, τα λάθη, τις αδυναμίες και τρέχεις μονίμως να προλάβεις την εξέλιξη, το επόμενο κεφάλαιο. Αυτά που ακόμα δεν κατάφερες. Ενώ δίπλα σου υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να ξέρουν όσα ξέρεις, να σε έχουν πλησιάσει –αν όχι φτάσει.Να ακούς τις φωνές στο δρόμο, τις πορείες που κλείνουν το δρόμο. Αυτούς που μαλώνουν για το κινητό που κλάπηκε στο μετρό, τη στιγμή που εσύ γκρινιάζεις γιατί δε μπορείς να αγοράσεις καινούργια συσκευή. Να μάθεις να ξεχωρίζεις τις ανάγκες και να ιεραρχείς αυτά που είναι όντως σημαντικά.
Ναι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, αλλά πρέπει να βρίσκεσαι στο κέντρο του κόσμου.
