Αφού ως παιδί έκανα το θεατρικό μου ντεμπούτο ως σκουλήκι νομίζοντας πως αυτό είναι το πάθος μου, αποφάσισα να αλλάξω πορεία και να ακολουθήσω την ενόργανη γυμναστική. Θυμάμαι να κάθομαι στο δωμάτιο της κολλητής μου να κοιτάω με θαυμασμό όλα τα μετάλλια, τα τρόπαια και τα βραβεία που είχε στην σειρά στην βιβλιοθήκη της.
Δεν θα το κρύψω, ζήλευα αρκετά. Ονειρευόμουν πώς θα ήταν να αγαπώ κι εγώ κάτι τόσο πολύ.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να συγκριθώ με την κολλητή μου. Στον πρώτο μου διαγωνισμό, τα έκανα θάλασσα. Δεν έκανα ούτε μία σωστή κίνηση και έχανα τα βήματα και τον ρυθμό. Μπορείς να φανταστείς την κατάληξη;
Ένα 10 χρόνο κοριτσάκι, με κορμάκι ενόργανης και σιδεράκια (λες και δεν έφταναν όλα τα προηγούμενα), να στέκεται μπροστά σε κοινό από γνωστούς, φίλους και αγνώστους όσο ένας-ένας οι κριτές βαθμολογούν με 0 το όλο φιάσκο.
Τότε είναι που σε πιάνει η ταραχή του ότι δεν έχεις βρει σε τι είσαι καλή.
Θυμάμαι να κοιτάζω τα μηδενικά προσπαθώντας να χαμογελάσω και μετά βίας κρατιόμουν να μην κλάψω. Ενώ περνούσαν από μπροστά μου όλα τα μετάλλια, τα τρόπαια και τα βραβεία της κολλητής μου.
Τα επόμενα 10 χρόνια βρέθηκα σε διάφορες παρόμοιες καταστάσεις. Μου άρεσε το σχολείο και ήμουν έξυπνη, αλλά όχι τόσο έξυπνη ώστε να αποφοιτήσω με την υψηλότερη βαθμολογία. Μου άρεσαν τα τραγούδια, αλλά όχι τόσο ώστε να μάθω μουσική και να συμμετέχω στην χορωδία. Προσπάθησα να γραφτώ στο ποδόσφαιρο, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αποκτήσω κάταγμα στον αγκώνα κάνοντας πιρουέτες, επειδή βαριόμουν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.
Δεν ήταν γραφτό μου να βρω το πάθος μου. Αυτό που θα κάνει την καρδιά μου να σκιρτήσει από ενθουσιασμό.
Όσο άφηνα πίσω μου εικόνες από απονομές βραβείων και μεταλλίων και μίας επιτυχημένης πορείας μέχρι την ενηλικίωση, σκέφτηκα: Το ότι δεν είμαι “παθιασμένη” με κάποια δραστηριότητα δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να έχω και μία αδιάφορη ζωή.
Στη συνέχεια βρήκα και άλλους ανθρώπους που είχαν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Πώς ακριβώς καταλαβαίνουμε ότι κάτι είναι το πάθος μας; Είναι άραγε κάτι σαν το άλλο μας μισό στους ανθρώπους; Και στην τελική, υπάρχει μόνο ένα “πάθος” εκεί έξω για μας;
Για να πω την αλήθεια, ναι αυτό ήταν που πίστευα για χρόνια. Ότι υπάρχει μόνο ένα “πάθος” εκεί έξω για τον καθένα μας. Πλέον όμως δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω που μας περιμένει να το ανακαλύψουμε. Αυτό στην ουσία, βάζει ένα τεράστιο βάρος στους ώμους σου για το αν θα κάνεις το σωστό βήμα ή για το αν θα ανοίξεις την σωστή πόρτα.
Θέλεις να είμαι ειλικρινής μαζί σου; Δεν υπάρχει κάπου εκεί έξω το “πάθος” σου και ο στόχος σου.
Μπορεί και να μην το βρεις ποτέ. Το σενάριο δεν είναι παραμυθένιο. Το “πάθος” σου δεν βρίσκετε κρυμμένο ή θαμμένο κάπου εκεί έξω. Δεν σε περιμένει να ανοίξεις κάποια πόρτα, αλλά ούτε παίζει κρυφτό.
Το “πάθος” και ο στόχος σου δεν είναι αντικείμενα, αλλά ούτε και συγκεκριμένα πράγματα. Φαντάσου έναν άδειο καμβά που σε περιμένει να βάλεις την πρώτη πινελιά. Είναι μία σελίδα που περιμένει να γραφτούν 100.000 λέξεις πάνω της για να γίνει ιστορία. Αλλά να θυμάσαι, όλα ξεκινάνε γράφοντας απλά την πρώτη λέξη.
Το “πάθος” δεν είναι μία κατάσταση. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις μία ζωή που από πριν είχε στόχους και ήταν γεμάτη από πάθος. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα του να είσαι θαρραλέα, περίεργη και να τολμηρή. Αν δεν μπορείς να βρεις στόχους και “πάθος”, ήρθε η ώρα να δημιουργήσεις εσύ.
