Γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά με το σκειτ του ανα χείρας στα “Άγρια Παιδιά”. Φέτος μας συστήνεται ως Βλάσης στο “Κάτω Παρτάλι” και μας διασκεδάζει με την ιδιαίτερη προφορά του. Είναι χαμογελαστός, εκπέμπει ηρεμία και σου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που ξέρει τι θέλει απ’την ζωή του. Βαθειά πολιτικοποιημένο ον με άποψη που φαίνεται πως έχει αρχίσει να βρίσκει το νόημα της ζωής. Το Savoir Ville τον συνάντησε (με το σπασμένο του χέρι) και του έκανε μερικές ερωτήσεις. Ο λόγος για τον Σταύρο Σβήγκο. 

Ήξερες πάντα ότι θα ασχοληθείς με την υποκριτική;

Μπορεί να υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά σίγουρα δεν το γνώριζα. Έγινε τυχαία όπως άλλωστε όλα τα ωραία, κάτι που έχω και ως στάση ζωής. Προτιμώ δηλαδή να μπω σε ένα ποτάμι και να με πάει αυτό κάπου. Το θεωρώ πιο διασκεδαστικό και για αυτό δεν έχω και εμμονές με στόχους και καριέρα.

Πώς ξεκίνησες;

Στα 15 μετακόμισα με την οικογένεια μου στο Πόρτο Ράφτη και έμαθα από την μητέρα μου για μια θεατρική ομάδα τους «Περίακτους». Σε αυτό το θέατρο είδα την πρώτη μου θεατρική παράσταση και έμεινα άφωνος. Ζήλεψα τους ηθοποιούς που ζούσαν σε μια άλλη πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μου και το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος που τους έκανε να λάμπουν. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Στο τέλος της παράστασης πήγα στα καμαρίνια και ζήτησα να συμμετέχω στα θεατρικά εργαστήρια που είχαν. Έμεινα εκεί 4 χρόνια και στα 19 μου δοκίμασα την τύχη μου στο Εθνικό όπου με πήραν.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή;

Ήταν στους «Περίακτους» σε μια παράσταση που ανεβάσαμε. Ένιωσα παντοδύναμος, ότι μπορώ να χειριστώ το κοινό με το μικρό μου δαχτυλάκι και να τους κάνω να γελάσουν και να κλάψουν ταυτόχρονα. Ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει βέβαια πολλά γιατί έχει προστεθεί η εμπειρία, χάθηκε όμως η γλυκύτητα και η αθωότητα της πρώτης φοράς.

Και μετά το Εθνικό ήρθε αμέσως η πρώτη δουλειά στην τηλεόραση, «Τα Άγρια Παιδιά». Πώς ήταν η εμπειρία σου στη σειρά;  

Είχα τρέξει σε πολλές οντισιόν και κυρίως ήθελα να κάνω θέατρο αλλά ήρθαν δυο προτάσεις και η μία ήταν για «Τα Άγρια Παιδιά». Ήταν βουτιά στα βαθειά με την πρώτη και δεν ξέρω τελικά αν τα κατάφερα. Σαν εμπειρία ήταν μοναδική, απλά δεν είμαι πάντα ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Τη μια μου άρεσε να με βλέπω και την άλλη δεν ήθελα να ανοίξω την τηλεόραση όταν έπαιζε η σειρά. Είχα να αντιμετωπίσω πολλά πράγματα. Το μεγαλύτερο σοκ το έπαθα με τον κόσμο. Από εκεί που περπατάς στο δρόμο και δεν σε ξέρει κανείς ξαφνικά όλοι σε δείχνουν. Είδα την  «άχρηστη» δύναμη της τηλεόρασης.

Δίνατε την εντύπωση τεσσάρων πραγματικά κολλητών. Υπήρχε όντως αυτό το κλίμα;

Δεθήκαμε από την πρώτη στιγμή και είμαστε ακόμη φίλοι. Με τον Μιχάλη Οικονόμου μάλιστα ήμασταν συγκάτοικοι πριν τη σειρά και μετά συγκατοικούσα με τον Νικόλα Αγγελή. Και οι τέσσερεις ήμασταν στο ίδιο στυλ και ενωθήκαμε κατευθείαν. Από την άλλη αυτό δεν συμβαίνει πάντα, ήμουν τυχερός και δέθηκα με τα παιδιά, αλλά γενικά δεν είναι απαραίτητο να είμαστε με όλους φίλοι σε αυτή τη δουλειά. 

Αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε τηλεοπτικά στο MEGA στο «Κάτω Παρτάλι». Πώς περνάτε στα γυρίσματα; Νιώθεις τυχερός που συμμετέχεις σε μια τόσο επιτυχημένη σειρά, μια περίοδο που γίνονται ελάχιστες δουλειές;

Στα γυρίσματα περνάω υπέροχα και είμαι χαρούμενος που συνεργάζομαι με τόσους αξιόλογους ανθρώπους και πάνω από όλα με τον σεναριογράφο μας Λευτέρη Παπαπέτρου του οποίου τη δουλειά εκτιμούσα πολύ, αλλά δεν είχα συνεργαστεί  ξανά. Είμαι χαρούμενος που γνώρισα τη Β. Σταυροπούλου, τον Τ.Χαλκιά και τον Γ.Τσιμιτέλη. Δουλεύουμε μαζί για πρώτη φορά και έχω να πάρω πολλά από αυτούς τους ανθρώπους. Είναι μια δύσκολη δουλειά και αρκετά πιεστική, όμως όχι δεν νιώθω τυχερός που δουλεύω. Το τηλέφωνο μου δεν χτυπάει συνέχεια και κυνηγάω τη δουλειά. Το θεωρώ αδιανόητο να λέει κάποιος ότι είναι τυχερός που εργάζεται. Έχουμε φτάσει σε σημείο να θωρούμε τύχη το αυτονόητο, δηλαδή την εργασία.

Στο θέατρο σε συναντάμε για ακόμη μια χρονιά στο Μέγαρο Μουσικής στη παιδική θεατρική παράσταση «Το νησί των θησαυρών». Τι είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς το παιδικό θέατρο και το επιλέγεις κάθε χρόνο;

Συμμετέχω για δεύτερη χρονιά στο «Νησί των θησαυρών» σε σκηνοθεσία του Θ. Μοσχόπουλου, μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους. Αγαπώ το παιδικό θέατρο πάρα πολύ γιατί τα παιδιά είναι αυθόρμητα και ο πιο αληθινός και συνάμα σκληρός κριτής. Αν είσαι εκεί για αυτά το καταλαβαίνουν και σε ανταμείβουν, αν όχι θα θελήσουν να φύγουν. Για αυτό το λόγο λατρεύω το παιδικό θέατρο, γιατί μου αρέσει αυτή η αθώα αναρχία των παιδιών.

Πιστεύεις επομένως ότι πρέπει κανείς να έρχεται σε επαφή με τον πολιτισμό από μικρή ηλικία;

Πάνω από όλα πρέπει να διδασκόμαστε από μικροί την παιδεία και δεν μιλάω για μαθηματικά ή ανάγνωση αλλά για παιδεία ζωής. Ζούμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και όταν απογαλακτιζόμαστε μας έρχεται βαρύ. Πάμε σε ένα ψυχολόγο, τα βγάζουμε από μέσα μας και ο κύκλος συνεχίζεται και στα λέω αυτά επειδή τον έχω κάνει αυτό τον κύκλο. Αν για μια φορά έρθεις σε επαφή με τον εσωτερικό σου κόσμο, τότε ξεκινάει το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής σου. Το θέατρο, η μουσική και γενικά οι τέχνες είναι μια αφετηρία για να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι. Όσο πιο μικροί το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που ζηλεύεις και θα ήθελες να παίξεις;

Κάθε φορά ζηλεύω ρόλους. Αγαπημένος μου είναι ο Πενθέας από τις Βάκχες ένας ρόλος όχι κεντρικός. Πρόκειται για έναν βασιλιά που τυφλώνεται από την δύναμη της εξουσίας και του θυμού, παραλογίζεται και τρελαίνεται καθώς δεν αναγνωρίζει ότι ορισμένα πράγματα ξεπερνούν τις δυνάμεις μας και δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε.

Αν όχι ηθοποιός τότε τι;

Από μικρός ήθελα να γίνω τα πάντα. Νομίζω για αυτό έγινα τελικά ηθοποιός για να μπορώ να είμαι τα πάντα. Φέτος είμαι πειρατής στο θέατρο, του χρόνου μπορεί να κάνω τον γιατρό και αυτό με κάνει ευτυχισμένο.

Υπάρχει κάτι που κάνεις όταν θέλεις να ηρεμήσεις ή να σκεφτείς;

Κλείνομαι στον εαυτό μου. Γενικά δεν μοιράζομαι τα προβλήματά μου και δεν θα ζητήσω εύκολα βοήθεια. Κόβω επαφή από τους γύρω μου και προσπαθώ να ηρεμήσω και να βρω κάποια λύση μόνος μου. Κάθε φορά πάντως που βρίσκομαι σε αδιέξοδο με βοηθά μια έκφραση του ψυχολόγου Αντλερ «Όταν δεν ξέρεις τι θες, δες τι κάνεις. Οι πράξεις μας δεν λένε ψέματα.».

Είσαι ευχαριστημένος από την ζωή σου;

Όχι πάντα. Σίγουρα έχω προσαρμοστεί στα δεδομένα και ξέρω ότι είμαι ένα προϊόν της TV, έχω συμβιβαστεί με αυτό και δεν με παίρνει από κάτω όταν δεν είμαι στην δημοσιότητα, γιατί η δημοσιότητα είναι αρρώστια που όποιος την έχει τρελαίνεται. Όσο πιο κοντά έρχομαι πάντως στη συνείδησή μου τόσο πιο εύκολα κοιμάμαι και άλλοτε πάλι απομακρύνομαι. Αυτή την περίοδο υπάρχουν αυξομειώσεις στη ζωή μου.

Πως βλέπεις το Σταύρο σε 10 χρόνια;

Με χιλιάδες τρόπους. Από άστεγο να πεθαίνω σε παγκάκι, οικογενειάρχη με 4 παιδιά, μετανάστη μέχρι και φτασμένο ηθοποιό, το οποίο θα ήταν και το ιδανικό. Δεν ξέρω αν θα έχω καταφέρει να βρω τη γυναίκα της ζωής μου και πως βρίσκεται αλλά θα ήθελα να αποκτήσω οικογένεια και παιδιά. Επειδή όμως επηρεάζομαι πολύ από την κοινωνία, θα ήθελα να έχουν μπει οι βάσεις για ένα καλό μέλλον.

Ετοιμάζεις κάποια άλλη δουλειά;

Συνεχίζουμε τα γυρίσματα στο «Κάτω Παρτάλι» και το καλοκαίρι θα συμμετέχω στη παιδική θεατρική παράσταση «Η κοιμωμένη ξύπνησε» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σενάριο Θωμά Μοσχόπουλου και Ξένιας Καλογεροπούλου. Επίσης με την μπάντα μου προγραμματίζουμε να κάνουμε εμφανίσεις σε διάφορα μαγαζιά στην Αθήνα.

photo: Fudu (Fudu Team)