Εκείνη, διάλεξε αυτή την δουλειά γιατί της αρέσουν τα ταξίδια. Από μικρή ακόμα παρατηρούσε την υδρόγειο και ήθελε να επισκεφτεί όλες τις γωνιές αυτού του μικρού πλανήτη. Κάθε πράσινη, μπλε, κίτρινη και πορτοκαλί περιοχή. Κάθε λευκό, ροζ και μοβ σημείο του χάρτη που την έκανε να αναρωτιέται πως είναι δυνατόν η Γη να είναι τόσο πολύχρωμη. Μέχρι που άρχισε την δουλειά και συνειδητοποίησε ότι ναι, της γης τα χρώματα είναι ακόμα πιο πολλά από όσα φανταζόταν κι αλλάζουν ανάλογα με την εκάστοτε εποχή και τον καιρό. Όπως και ο ουρανός, ο οποίος της δίνει τον πρωταρχικό λόγο για τον οποίο συνεχίζει να αγαπάει αυτό που κάνει. Κοιτώντας τον γαληνεύει.
Σύννεφα και ουρανός. Λευκό και γαλάζιο, ή ίσως όχι μόνο. Είναι κι εκείνα τα ηλιοβασιλέματα και η στιγμή που υπάρχεις μέσα τους. Είσαι 40.000 πόδια μακριά από όλα σου τα προβλήματα (εκτός εάν πετάς με το ίδιο το πρόβλημα).
Η δουλειά είναι δύσκολη. Απογειώθηκες μέρα και εκεί που προσγειώνεσαι, μετά από ώρες, δεν έχει νυχτώσει ακόμα. Στον αέρα μπορεί να είσαι και έξι ώρες σερί. Κάποτε ήταν μια δουλειά με αίγλη. Πλέον έχει γίνει μια δουλειά σαν όλες τις άλλες, με μικρές απολαβές. Mέχρι πόσο θα μπορεί να αντέξει ακόμα; Τουλάχιστον εκείνη έχει τον ουρανό. Άλλοι συνάδελφοι δεν έχουν τίποτα.
Ποτέ μια πτήση δεν είναι η ίδια με την άλλη. Κάποιος μπορεί να ουρλιάζει σαν τρελός ότι λείπει το δεξί φαλάγγι (παρεμπιπτόντως αυτό δεν υπάρχει! Αλλά αυτό δεν πρέπει να το διατυπώσει ποτέ έτσι!). Δεν πρέπει να παραλείψει (αφού του εξηγήσει τι και πώς) να του δώσει κι εκείνου καραμέλα. Μπορεί να μην θέλει να το κάνει καθόλου, αλλά στο τέλος θα του δώσει. Γιατί είναι απλά καλός άνθρωπος.
Μπορεί να φοβηθεί αλλά δεν θα το δείξει γιατί δουλειά της είναι να ηρεμεί τους άλλους. Μπορεί να θυμώσει γιατί η επικοινωνία με τους ανθρώπους δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά δεν θα το δείξει, γιατί δουλειά της είναι να διορθώνει το πρόβλημα. Η επικοινωνία στο έδαφος δεν είναι αποτελεσματική μερικές φορές, γιατί να είναι στον αέρα πάντα; Μακάρι όσο οι άνθρωποι βρισκόμασταν πάνω από τα σύννεφα, να αλλάζαμε σκέφτεται, όμως τώρα απλά περιμένει να νυχτώσει για να θαυμάσει τον ουρανό και το πανηγύρι των αστεριών στην αγκαλιά της νύχτας.
Κοιτάζει έξω και είναι η στιγμή που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα εκείνα τα γνώριμα φώτα του αεροδρομίου της Αθήνας.
Ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας!
