Tο καινούργιο θεατρικό έργο των Δημήτρη Φραγκιόγλου – Μαργαρίτας Γερογιάννη – Χριστίνας Παπαδάκη με τίτλο: «Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω» είναι ένας μονόλογος, γεμάτος χιούμορ, αυτοσαρκασμό και υπαρξιακό προβληματισμό στον οποίο πρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Φραγκιόγλου.
Στο μυαλό του ταλαντούχου κύριου Φραγκιόγλου χωράει ο Χιού Τζάκμαν, η Λώρα από το μικρό σπίτι στο λιβάδι, ο Ντιντερό και ο λάθος τρόπος που μπορεί να βλέπουμε τον εαυτό μας.
Ως πηγή έμπνευσης για την συγγραφή ενός έργου θα μπορούσε να είναι μεταξύ άλλων και η ανάγνωση. Τι ρόλο παίζει το διάβασμα στην καθημερινότητά σας και ποιοί είναι οι συγγραφείς που θεωρείτε ότι ίσως σας έχουν επιρρεάσει θετικά ή αρνητικά;
Θα έλεγα ότι σπάνια με εμπνέει η ίδια η ιστορία που διαβάζω. Συνήθως με εμπνέουν κάποιες φράσεις του μυθιστορήματος τις οποίες και σημειώνω σε ένα τετράδιο για όποτε μου χρειαστούν. Μια και το ‘φερε η κουβέντα δεν μου αρέσει καθόλου να υπογραμμίζω τα βιβλία μου. Μου αρέσουν πολύ ο Μπαλζάκ, ο Θερβάντες, ο Ντιντερό, ο Ντοστογιέφσκι, ο Καλβίνο, ο Κούντερα, ο Μπέρνχαρντ. Ο κάθε ένας από αυτούς είναι τεχνίτης με το δικό του μοναδικό τρόπο, άλλος για τις σκέψεις του, άλλος για τις ιδέες του, άλλος για τα συναισθήματα και άλλος για τις εικόνες του. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω. Παλιότερα διάβαζα σχεδόν καθημερινά.
Ποιά ήταν η δική σας πηγή έμπνευσης για την συγγραφή αυτού του έργου;
Πηγή έμπνευσης ήταν καταρχήν το γεγονός ότι εμείς οι ηθοποιοί πολύ συχνά βρισκόμαστε παγιδευμένοι είτε σε μια εικόνα που έχουν φτιάξει οι άλλοι για εμάς είτε σε μια εικόνα που έχουμε φτιάξει εμείς για τον εαυτό μας. Επίσης οι συζητήσεις που κάνουν συχνά οι ηθοποιοί μεταξύ τους κυρίως όταν η καριέρα τους δεν εξελίσσεται όπως αυτοί την φαντάστηκαν.
Τελικά από τους 100 ρόλους ποιοί είναι οι 3 πιο αντισυμβατικοί που θα θέλατε κάποια στιγμή να ενσαρκώσετε;
Η Λώρα από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, ο Κίνγκ Κονγκ και η Γυναίκα από το Λίκνισμα του Μπέκετ.
Κατατάσσω τους μονολόγους σε ένα από τα δυσκολότερα και πιο ενδιαφέροντα θεατρικά είδη. Γιατί επιλέξατε να γράψετε έναν μονόλογο και όχι ένα έργο με περισσότερους χαρακτήρες;
Ο μονόλογος έχει μια αγριευτική ομορφιά για τον ηθοποιό. Ο ηθοποιός είναι μόνος του πάνω στην σκηνή, “γυμνός” κατά κάποιο τρόπο μπροστά στο κοινό. Όσα σκηνικά τερτίπια και να σκαρώσει η σκηνοθεσία ο ηθοποιός δεν παύει να είναι μόνος και σε μια διαρκή αναμέτρηση με το κοινό που τον σκανάρει. Το θέμα με οδήγησε στον μονόλογο. Πιστεύω πως αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να το αφηγηθώ.
Πως είναι ένας ηθοποιός να μπαίνει στον ρόλο του θεατρικού συγγραφέα, να υποδύεται τον ήρωα που δημιούργησε στο χαρτί και να τον σκηνοθετεί ένας άλλος ταλαντούχος ηθοποιός;
Στον ρόλο του συγγραφέα δεν μπαίνω για πρώτη φορά. Η μεγαλύτερη δυσκολία μου είναι ότι ο ηθοποιός Δημήτρης κριτικάρει διαρκώς τον συγγραφέα Δημήτρη. Ο άλλος τώρα Δημήτρης της παρέας ο Μακαλιάς εκτός από πολύ ταλαντούχος ηθοποιός έχει και το χάρισμα της κωμωδίας, την ξέρει καλά την κωμωδία. Και έχει και πολύ συγκροτημένη σκέψη πράγμα πολύ σημαντικό για κάποιον που σκηνοθετεί. Νιώθω πολύ ασφαλής μαζί του και χαρούμενος γι αυτή την συνεργασία.
Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα αυτής της παράστασης;
Η βασική ιδέα που διατρέχει όλον τον μονόλογο είναι ο λάθος τρόπος που μπορεί να βλέπουμε τον εαυτό μας. Και το σαράκι που μας τρώει όταν νιώθουμε ότι δεν απολαμβάνουμε αυτό που μας αξίζει.
Αν μπορούσατε να επιλέξετε, ποιά θα λέγατε ότι είναι η αγαπημένη σας ατάκα της παράστασης; Αυτή η φράση δηλαδή που για σας έχει μια ιδιαίτερη αξία να ακουστεί.
“Δεν ήθελα να κόψω το δρόμο του Χιού Τζάκμαν. Να σταθώ εμπόδιο στην καριέρα του!”
Σε μια περίοδο καθολικών εκπτώσεων σε όλα τα επίπεδα η επιλογή του να έχει το έργο σας μουσική γραμμένη για την παράσταση είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Πως το αποφασίσατε;
Η πρωτότυπη μουσική, με την μοναδικότητα της, δεν υπογραμμίζει απλά κάποια σημεία του κειμένου αλλά “ερμηνεύει” το έργο. Είναι κατά κάποιο τρόπο συν-δημιουργός. Συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία του συνόλου που λέγεται παράσταση. Η μουσική πρόταση του Θέμη (Καραμουρατίδη) για το έργο ήταν ομολογουμένως μια έκπληξη. Θα ακούσετε και θα καταλάβετε αυτό που λέω. Παρεμπιπτόντως οι περισσότερες παραστάσεις στο εξωτερικό ανεξαρτήτως budget έχουν πρωτότυπη μουσική.
Τα τελευταία χρόνια και φέτος ιδιαίτερα παρατηρείται μια απόσταση του κοινού από τις θεατρικές σκηνές και η αιτία δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην οικονομική στενότητα. Πιστεύεται ότι ισχύει αυτό; Τι θα μπορούσε να παρακινήσει τον κόσμο για να ξαναγεμίσει τις αίθουσες;
Είναι γεγονός πως τα χρόνια της κρίσης το θέατρο τα πήγε αρκετά καλά και μάλιστα κάποιες χρονιές πάρα πολύ καλά θα έλεγα. Η απόσταση του κοινού από τις αίθουσες δεν είναι τόσο θέμα οικονομικής στενότητας όσο θέμα παιδείας. Το θέατρο δεν καλύπτει για την πλειοψηφία του κόσμου την καλώς εννοούμενη ψυχαγωγία, δεν του καλύπτει κάποια βασική ανάγκη οπότε και δεν είναι προτεραιότητα του – όπως και δεν ήταν πριν την κρίση. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί και το φαινόμενο του “πολύ-πολύ μειωμένου εισιτηρίου”. Πέρα από το να κάνει τις μεγάλες αίθουσες να φαίνονται γεμάτες και να μπαλώνει προσωρινά κάποιες τρύπες στο ταμείο, πιστεύω ότι ευτελίζει την τέχνη μας και η ζημιά που κάνει σε βάθος χρόνου είναι πολύ μεγαλύτερη. Ο κόσμος ενδεχομένως και να πάει στο θέατρο επειδή είναι φτηνό το εισιτήριο αλλά δεν θα το αγαπήσει και δεν θα το εκτιμήσει. Είναι λάθος κίνητρο.
Τι σημαίνει σήμερα να είναι κάποιος ηθοποιός;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σας απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Είναι πολύ πιο σύνθετη από όσο φαντάζεστε.
Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Μακαλιάς και την πρωτότυπη μουσική ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης. Η παράσταση ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο και θα κάνει πρεμιέρα στις 15 Δεκεμβρίου στο θέατρο Άβατον (Ευπατρίδων 3, Γκάζι, Αθήνα), όπου και θα παίζεται κάθε Πέμπτη στις 21.30 έως τις αρχές Ιανουαρίου 2017.
