Βρισκόμενοι -όσο σκληρό και αν ακούγεται- στο τέλος του καλοκαιριού, φυσικό επόμενο είναι ένας απολογισμός. Σωστά το πικαπ στο μπιτσόμπαρο επιμένει “summer is a state of mind” όμως το ημερολόγιο είναι έτοιμο να αλλάξει καρτέλα και εμείς υποχρεωμένοι να το ακολουθήσουμε.

Ο απολογισμός αυτός σίγουρα δεν πρέπει να είναι μία περιττή σύγκριση, μία φαύλη αναζήτηση του πού, με ποιους, ποιες στιγμές περάσαμε καλύτερα. Πρέπει να βασιστούμε σε αυτό που έλεγε ο Miller, ο προορισμός δεν είναι ποτέ ένας τόπος, είναι ένας νέος τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα. Οι τυχεροί, εκείνοι που μπόρεσαν να διαθέσουν χρόνο και χρήμα βρέθηκαν σε ένα ή περισσότερα μέρη, σε κάποια επειδή κατάγονται από εκεί, σε άλλα επειδή έχουν ξαναπάει, σε κάποια επειδή αποφάσισαν να τα επισκεφτούν για πρώτη φορά.  Σε κάθε περίπτωση από αυτές μία διαφορετική ταυτότητα είναι το όχημα για την προσωπική αναζήτηση του καθενός και έτσι θα είσαι είτε αυτός που ήρθε για να εξερευνήσει, είτε εκείνος που επιμένει, ή αυτός που γυρνάει εκεί όπου κολύμπησε για πρώτη φορά. Πάντα οι προσδοκίες με ένα διαφορετικό τρόπο θα καθορίζουν την έκβαση της επιλογής σου.

Για την Ικαρία θα σου χουν πει πως οι δρόμοι είναι άθλιοι και έτσι δε θα σου φαίνονται και τόσο κακοί, για τη Λευκάδα παρά την αγάπη σου θα σε ξενερώνουν οι κακοτοπιές της εξάρτησης από τους συγγενείς, στη Σίφνο δε θα ξέρεις ούτε πως να πας στο μπαράκι του Κουβανού. Κι όμως στο άγνωστο κάθε κακό που θα ‘χεις ακούσει θα είναι ένας παραπάνω λόγος για να περάσεις ακόμα καλύτερα, ενώ κάθε τέλειο μέρος που είχες δει θα σου φαίνεται πιο σύνηθες λόγω της αρχικής εντύπωσης. Γιατί πριν δούμε, πριν γνωρίσουμε κάθε προορισμό και στην τελική και κάθε άνθρωπο, αυτά που μας έχουν πει, αυτά που έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας να θεωρήσει πως γνωρίζει για να σχηματίσει μία πρώτη εικόνα, θα είναι πάντα το μεγαλύτερο εμπόδιο αλλά ίσως και ο σημαντικότερος σύμμαχος στο να αγαπήσουμε ή να απαξιώσουμε κάποιον, κάτι.

Τα βασικά μας ένστικτα θα μας σπρώχνουν πάντα να δούμε και κάτι άλλο, να περπατήσουμε σε νέες παραλίες, να μας βρει σε άλλα μέρη η ανατολή, και αυτά τα νέα μέρη θα μας δίνουν πάντα την αίσθηση ότι είδαμε κάτι ακόμα, ότι προχωράμε και θα είναι πάντα απαραίτητα ώστε να μη μένουμε στάσιμοι. Θα υπάρχει όμως και το Νησί, εκεί που είτε λόγω ριζών είτε λόγω επιλογής βρεθήκαμε πριν πολύ καιρό για πρώτη φορά και έκτοτε έχουμε έρθει τόσες φορές όσες περίπου και τα χρόνια της ζωής μας. Εκεί το τοπίο, η θάλασσα ή το βουνό, τα μαγαζιά και ο κόσμος δε σε ενδιαφέρουν και πολύ. Υπάρχουν, τα χαίρεσαι, αλλά ο λόγος που γυρνάς δεn είναι στην πραγματικότητα υλικά, αλλά αυτή η αίσθηση ασφάλειας, οικειότητας με τα πιο ανούσια πράγματα, αυτή η αίσθηση πως εκεί παίζεις πάντα εντός έδρας. Γιατί εκεί ίσως περπάτησες πρώτη φορά, κάηκες απ’ τον ήλιο και παστώθηκες με γιαούρτια, εκεί καρδοχτύπησες, κάπνισες, γέλασες, έκλαψες και θα υπάρχουν και όλοι εκείνοι που μεγαλώνετε μαζί, παράλληλα και σιωπηλά προσέχετε ο ένας τον άλλον.

Γιατί εκεί θα είσαι για πάντα νέος.