Η ποιότητα της σχέσης που έχουμε με την οικογένεια μας μπορεί να φανεί από διάφορους τρόπους. Συνήθως οι προβληματικές σχέσεις (με την οικογένεια) έχουν αντίκτυπο στα παιδιά. Ο Stevens θα μπορούσε να είναι ένα τρανό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας, και δεν το λέω επειδή είμαι η προσωπική ψυχολόγος του ή κάτι παρόμοιο αλλά επειδή άκουσα τον τελευταίο στούντιο άλμπουμ του ‘Carrie & Lowell’.
Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ο τίτλος του άλμπουμ ‘Carrie & Lowell’ είναι τα ονόματα της μητέρας του Stevens και του πατριού του. Η μητέρα του Carrie έπασχε από σχιζοφρένεια, διπολισμό, αλκοολισμό και ήταν τοξικομανής. Επίσης δεν ήταν παρόν στην ζωή του, τον εγκατέλειψε πρώτη φορά όταν ήταν ενός και συνέχισε να τον παραμελεί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής της, πέθανε το 2012 από καρκίνο του στομάχου, τραγούδια όπως ‘Fourth of July’ και ‘Should Have know Better’ είναι γραμμένα και αποτυπώνουν όλο το συναίσθημα που μπορεί να ένιωθε ο Stevens. Σημαντικό ρόλο στην ζωή του Stevens είχε ο πατριός του Lowell Brams που τον έβαλε στην δισκογραφική εταιρία που διοικούσε ‘Asthmatic Kitty’ και τότε ήταν μια πραγματικά καλή περίοδος για τον ίδιο.
Το ‘Carrie & Lowell’ είναι η έβδομη δισκογραφική δουλειά του Sufjan Stevens. Γενικά τα περισσότερα δείγματα δουλειάς του είναι προσωπικά, είναι αφηγήσεις της ίδιας του της ζωής, βέβαια μπορεί να λειτουργεί ως ένα βαθμό λυτρωτικά. Όλος ο δίσκος είναι ένας μονόλογος, μια εξωτερίκευση ενός θαμμένου συναισθήματος. Ουσιαστικά είναι η υποτιθέμενη συνομιλία μεταξύ εκείνου και της μητέρας του, είναι η στιγμή που ο Stevens ανοίγει την καρδιά του και λέει στην Carrie, την μητέρα του, όλα όσα δημιούργησε ή κατέστρεψε η συμπεριφορά της.
Τα 11 τραγούδια του άλμπουμ είναι αφιερωμένα στην παιδική του ηλικία, πόνος, θλίψη, απογοήτευση από την οικογένεια, μοναξιά και ίσως κατάθλιψη είναι μερικά συναισθήματα που ανακαλύπτει κανείς εάν ακούσει προσεκτικά το ‘Carrie & Lowell’. Υπάρχουν αναφορές στον αδερφό του και στην μυθολογία (ως αναπόσπαστο κομμάτι των παιδικών του χρόνων).
Ο ήχος είναι ήρεμος, απλός, καθησυχαστικός θα έλεγα, υπάρχουν μεγάλα διαστήματα σιωπής και οι φωνές σε συνδυασμό με τις απαλές μελωδίες στο background καθιστούν το άλμπουμ πραγματικά υπέροχο. Σε ορισμένα σημεία κανείς μπορεί να νιώσει το συναισθηματικό βάρος του Stevens από την φωνή του που αποφορτίζεται και φορτίζεται ανάλογα με τον στοίχο. Μουσικά δεν είναι κάτι το απίστευτο με τις τρελές ενορχηστρώσεις, όλα υπάρχουν για να δημιουργήσουν μια και μόνο ατμόσφαιρα, αυτής της εξομολόγησης, χαμηλός και γλυκός ήχος κιθάρες και που και που αναγνωρίζεις κάτι από ηλεκτρονικό beat.
Εγώ θα συγχαρώ τον Sufjan Stevens για τον συγκεκριμένο δίσκο ‘Carrie & Lowell’, έκανε μια προσωπική ψυχοθεραπεία χαρίζοντας μας όμορφες δημιουργίες, ήταν δημιουργικός σε μια περίοδο αρκετά δύσκολη, χρησιμοποίησε τον Θεό, την θάλασσα και τους αστερισμούς ως μια ιδέα που κάνει τον κόσμο λίγο ομορφότερο γιατί τον χρειάζεται και αυτός και πολλοί άλλοι.
Bonus Track:
