3/1/19 και ένα πακέτο καπνού με χαρτάκια και φίλτρα εκσφενδονίστηκαν από το μπαλκόνι μου με δύναμη στον κοινόχρηστο. Καλή Χρονιά! Τα προηγούμενα τσιγάρα τα είχα πετάξει λίγες μέρες πριν στον δρόμο και κάποιος τα πήρε. Και μάλλον θα αναφώνησε “καπνός εξ ουρανού’. Αυτή τη φορά τα πέταξα υποχθόνια στον κοινόχρηστο γιατί εκεί κανείς δεν θα τα έπαιρνε. Δοκιμασία υψίστου βαθμού «ξέρω ότι υπάρχεις, αλλά δε θα σε γευτώ». Αποφάσισα, λοιπόν, να κόψω τον τελευταίο μου εθισμό που βλάπτει σοβαρά το σώμα μου.
Όλο αυτό μου θυμίζει την επαφή με τον πρώην. Τον αμέσως προηγούμενο εθισμό που πάλι τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο αποφάσισα να κόψω μαχαίρι. Εδώ έκοψα τον έρωτα, στο τσιγάρο θα κολλήσω;
Κι όντως οι ομοιότητες φοβερές. Κόβεις μια συνήθεια χρόνων που είχε γίνει επέκταση του σώματος σου. Προσπαθείς να μην τον σκέφτεσαι, αλλά η μυρωδιά ακόμα επάνω σου. Φοβάσαι να βγεις έξω τον πρώτο καιρό, μην τυχόν και δεις άλλος να κρατάει να γεύεται αυτό που θες τόσο άλλα δεν πρέπει πια. Με συνταγή γιατρού (πνευμονολόγου ή ψυχολόγου). Φοβάσαι μήπως εκεί έξω η μυρωδιά του αγγίξει τις αισθήσεις σου και αναζητήσεις πάλι τον ρημάδη τον απαγορευμένο Τον Εθισμό.
Κλεισμένη σε ένα σπίτι αποφάσισα να βγω μόνο αφού παλέψω με το δαίμονα. Οικειοθελής εγκλεισμός και αποτοξίνωση από την κουζίνα στο σαλόνι. Και περνάει η ώρα και τώρα που σε θέλω, τι; Το χουμε ξαναδεί το έργο: πρέπει να βρεις κάτι άλλο να ασχοληθείς γιατί υπάρχει ρητή εντολή. “Αν συνεχίσεις καταστρέφεις τη ζωή σου”.
Το πακέτο καπνού συνέχισε να μου φωνάζει για δυο συνεχόμενες μέρες. Εντάξει, είχα κάνει ξεκάθαρη παιδική τρίπλα και ξέφυγε η μπάλα και έφαγα αυτογκόλ. Κατέβηκα μέσα στη νύχτα στον κοινόχρηστο με ροζ παντόφλες που γράφουν I love you και φακό από το κινητό να βρω το δαιμονισμένο εθισμό μέσα στο ψιλοβρεγμένο γρασίδι. Ψελλίζοντας «εντάξει μια φορά μόνο ακόμα και τελευταία». Πήρα το πακέτο σπίτι έστριψα γρήγορα γρήγορα ένα τσιγάρο, ενώ απέφυγα με ντροπή να με κοιτάξω στον καθρέφτη του χολ μπαίνοντας. Μετά έκαψα τον εθισμό στο μπαλκόνι στα κλεφτά. Τόσα τσιγάρα έχω κάνει στη ζωή μου, αλλά αυτό είχε τη μεγαλύτερη “πολυλογία”. Μίλησε απευθείας σε συνειδητό υποσυνείδητο, εγώ, υπερεγώ και σε ότι ξεχασμένο φροϋδικό σύνδρομο υπήρχε μέσα μου. Ξεκινώντας με το «Χα… Αδύναμη LOSER…»
Εν ολίγοις, το κάπνισα γρήγορα γρήγορα γιατί δεν άντεχα άλλο κράξιμο. Ξαναπέταξα τον εθισμό στον κοινόχρηστο, έπλυνα τα δόντια μου να μην μυρίζω αμαρτία και κατάλαβα ότι το ένα ίσον κανένα σε ‘πακέτα’ με πρώην ή τσιγάρα δεν ισχύει. Σε γυρνάει πίσω και ξαναμηδενίζει εθιστικά τον χρόνο.
Δεν το βάζω κάτω. Ο τελευταίος χρόνος μου έμαθε ότι το αυτομαστίγωμα δεν είναι λύση και ότι η πρώτη ίσως και δεύτερη προσπάθεια να λυτρωθείς από τον διαολεμένο τον κακό εθισμό -είτε είναι άνθρωπος είτε νικοτίνη- είναι συνήθως για γέλια και για κλάματα. Ώσπου μια μέρα δημιουργείται μέσα σου ένας αυτόματος μηχανισμός που σε προστατεύει από όλα τα λάθη που έχεις κάνει στο παρελθόν. Σε κάνει να αποστρέφεσαι τη γνωστή επώδυνη λούπα. Και κάπου εκεί ανοίγεται ο δρόμος. Αυτός που… αναζητάς νέους εθισμούς. Άλλα αυτή τη φορά ίσως πιο υγιείς από τους προηγούμενους. Είπα και πάτησα send στη Γιωργία, μασώντας ζαχαρότσιχλα με γεύση μέντας.
