Σπίτι-αεροδρόμιο, αεροδρόμιο-σπίτι. Η ίδια διαδρομή μόνο που στην επιστροφή γυρνάς με μερικά κομμάτια σου λιγότερα. Είναι τα τελειώματα του Αυγούστου και ο Σεπτέμβρης που αρχίζεις να χαιρετάς τη νέα φουρνιά των φίλων, ίσως το αγόρι ή την κοπέλα σου, που φεύγει στο εξωτερικό, αυτή που έρχεται να προστεθεί στην ήδη υπάρχουσα, λες και δεν έφτανε.

Όσες υποσχέσεις και να δώσεις, όσα ραντεβού και να κλείσεις στο skype, όσες φορές και να πας ξέρεις πως στη πορεία δεν θα είναι τόσο ρυθμισμένα όπως τα φανταζόσουν. Γιατί τα ραντεβού θα γίνονται πιο αραιά, γιατί «δεν έχω χρόνο/ έχω διάβασμα/ πρέπει να φύγω/ μας κράτησαν στη δουλειά» και τα ταξίδια σου θα κοστίζουν και δεν θα μπορείς πάνω από μια, δυο φορές και αυτές με δυσκολία. Αλλά και εσύ θα έχεις τη δικιά σου καθημερινότητα, η ρουτίνα σου θα συνεχίσει να είναι η ίδια, απλά ίσως να ήταν πιο ευχάριστη με τους ανθρώπους που τώρα είναι μακριά σου. Ξέρεις πως σε ότι σημαντικό συμβεί αυτό το διάστημα στη ζωή σου δεν θα είναι μέρος των αναμνήσεων, ότι μαθαίνουν θα το ζουν μέσα από φωτογραφίες και περιγραφές και ξέρεις πως όσες φορές και να τους διηγηθείς την ιστορία όσο μέρος της και αν νιώσουν και γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια, ποτέ δεν θα είναι το ίδιο γιατί δεν ήταν μαζί σου να τη ζήσουν. Τα αστεία θα είναι απλά αστεία. Θα σου λείψουν μυρωδιές, ματιές, αγγίγματα και θα γεμίζεις με υπομονή για την επόμενη συνάντηση. Ή θα γεμίζεις με εκνευρισμό. Και νεύρα. Και φόβο. Γιατί είναι αλλιώς να μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο, ή να τρέξεις στα σπίτια τους για συμπαράσταση, είναι αλλιώς να βγαίνεις με άλλους στα στέκια σας, είναι αλλιώς να μένεις και αλλιώς να φεύγεις.

Μα τι να κάνουν; Να μη φύγουν; Παλιά οι άνθρωποι έφευγαν για να γυρίσουν πίσω, τώρα πια το έχουμε στερηθεί αυτό. Εσύ μένεις πίσω. Προς το παρόν. Μπορεί σύντομα να φύγεις και εσύ, να θέλεις ή να σε αναγκάσουν οι συνθήκες. Δεν είσαι όμως μόνο εσύ. Σκέψου αυτούς τώρα. Σαν εκείνες τις φρικτές πρώτες μέρες στο σχολείο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, χωρίς να ξέρεις καν από πού θα παίρνεις τον πρωινό καφέ σου. Εντάξει, έχουν μια πληθώρα από Pokemon να ασχοληθούν, σαφώς βρίσκονται σε πιο αναβαθμισμένη θέση από σένα που τα  έχεις πιάσει όλα στη γειτονιά σου, αλλά μη νομίζεις κάποια στιγμή πέφτει η μπαταρία και γυρνούν σπίτι στη δική τους πραγματικότητα. Ο,τι και να έχουν δημιουργήσει εκεί, όσο ολοκληρωμένο και αν είναι, όσα δικά τους κομμάτια και αν έχουν πλάι τους πάντα θα τους λείπει και εκείνων κάποιος, κάτι, εικόνες, στιγμές, εσύ.

Η διαδρομή όμως δεν θα αλλάξει. Θα είναι πάλι σπίτι-αεροδρόμιο, αεροδρόμιο-σπίτι. Και εσύ το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις πως όσα θα ήθελες να πεις να γίνονται αντιληπτικά με ένα «καλό ταξίδι» και λίγα δάκρυα στα μάγουλα, στα αεροδρόμια.