Πυρ, γυνή και θάλασσα έλεγε ο παππούς μου και η γενιά του, θέλοντας να τονίσουν τα 3 πιο καταστροφικά στοιχεία της φύσης. Ταυτόχρονα όμως και οι τρεις αυτές θηλυκές “καταστροφές” συγκεντρώνουν ίσως την περισσότερη μυστικιστική ενέργεια, ένα μυστήριο τρομακτικό που εμπνέει όλους τους καλλιτέχνες από καταβολής κόσμου. Και τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς τη γυναίκα ιδίως; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι εξασφαλιζόταν κάπως η διαιώνιση του κόσμου, σίγουρα θα στερούνταν αυτός ο κόσμος κάλλους και αρμονίας.
Μιλώντας για αρμονία, σκεφτείτε πόσο θα έλειπαν οι φωνές των γυναικών. Ο καθένας σίγουρα έχει τις δικές του αγαπημένες γυναικείες φωνές. Η απαλότητά τους μπορεί να γαληνεύει, να μεθάει και να σαγηνεύει. Αρκεί να αφεθείς και να αφουγκραστείς τη φλόγα και τη θάλασσα μέσα στην κάθε μία. Γιατί είπαμε, είναι η φύση μας.
Θα ήθελα να σας πω για μια γυναίκα, όνομα και πράγμα. H Melody Gardot είναι ένα φωτεινό παράδειγμα του πώς από το κακό μπορεί να βγει μια απίστευτη καρποφορία. Όταν στα 18 της χτυπήθηκε σοβαρά από διερχόμενο αμάξι, έμεινε στο κρεβάτι για πάνω από 1 χρόνο. Εκεί, παρά το γεγονός -ή ίσως εξαιτίας του γεγονότος- ότι μετά το ατύχημα απέκτησε υπερευαισθησία στον ήχο και το φως, αξιοποίησε το χρόνο της για να μάθει κιθάρα και να αρχίσει να γράφει μουσική. Η ίδια μάλιστα ασχολήθηκε έκτοτε με τη μουσικοθεραπεία, αφού το να αρχίσει να τραγουδάει ήταν αυτό που τη βοήθησε να αποκαταστήσει το πρόβλημα ομιλίας που της άφησε το ατύχημα. Όλα αυτά οδήγησαν στο να απολαμβάνουμε σήμερα από την ίδια μουσικές απαλές σαν χάδι, ενώ δεν μπορούμε να μη θαυμάσουμε τη δύναμη της θέλησης και το ταλέντο της.
Απαλότητα αντίστοιχα απαράμιλλη διαθέτει στη φωνή της ένα φρέσκο κορίτσι, το οποίο με την μπάντα του τα τελευταία χρόνια μας μαθαίνουν λίγο καλύτερα την dream pop. Μπορεί να την μπερδεύεις και λίγο με τη Florence (η θεότητα αυτή λείπει από εδώ γιατί χρειάζεται άρθρα ολόκληρα από μόνη της), μιας και κινούνται σε αντίστοιχα μουσικά είδη. Ο λόγος για την Βρετανίδα Hannah Reid, τραγουδίστρια των London Grammar. Το πλάσμα αυτό θα σε ταξιδέψει με το ηχόχρωμά της και θα σε κάνει να θες κι άλλο. Βοηθάει και η μουσική που την πλαισιώνει όμως, που είναι πραγματικά ονειρική.
Μια πιο παλιά παρουσία αλλά πάντα εθιστική είναι η Chinawoman, κατά κόσμον Michelle Gurevich. Η βαθιά φωνή της σε μαγνητίζει από το πρώτο άκουσμα, ενώ οι μελωδίες της, επηρεασμένες από τη ρώσικη καταγωγή της έχουν κάτι το ερωτεύσιμα σκοτεινό. Οι στίχοι της πονάνε μέχρι το μεδούλι, με μια απλότητα που σε κάνει να νομίζεις ότι μιλά για σένα και όσα σκέφτεσαι. Άκου για παράδειγμα πώς αφηγείται τη φθορά μιας σχέσης, που άλλοτε ήταν τα πάντα και για τους δυο, με μια παραδοχή πως τελικά όσο κι αν αλλάζουμε μένουμε ίδιοι.
Αλλά επειδή εκτός από τον ερωτισμό, στη φύση μας είναι και το αληταριό -πράγμα ακόμα πιο ερωτικό ενίοτε- δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω στο αφιέρωμα αυτό την Kovacs, την Ολλανδή με την πιο αξιοθαύμαστη τζαζ φωνή των τελευταίων χρόνων. Το τυπάκι με το ξυρισμένο κεφάλι και τη μονίμως φορεμένη γούνινη κουκούλα αποτελεί ένα μικρό φαινόμενο, αφού έχει ήδη τη δικό της αναγνωρίσιμο χαρακτήρα. Ασπρόμαυρα βίντεο με αισθητική σκοτεινή αλλά και elegant, και μια φρεσκάδα που δένει με τον πηγαίο δυναμισμό της, όλα αυτά μας δίνει η Sharon Kovacs και τα παίρνουμε ευχαρίστως, θέλοντας συνεχώς κι άλλο.
Και λέω να κλείσω με την πιο πολυακουσμένη φωνή στα ραδιόφωνα τους τελευταίους μήνες. Μια φωνή και μια παρουσία αινιγματική, αφού παλεύαμε να καταλάβουμε το φύλο της καιρό. Καμία σημασία δεν έχει όμως. Όταν ανοίγει το στόμα της η LP (Laura Pergolizzi) πέφτουν διαμάντια. Με το “Lost on you” πέρασε από το παρασκήνιο στο φως του προβολέα, αφού για χρόνια ενεργούσε μουσικά γράφοντας κομμάτια για καλλιτέχνες, μεταξύ άλλων για τη Rihanna και Christina Aguilera. Είναι να αναρωτιέται κανείς βέβαια πώς κρυβόταν τέτοια φωνή και δεν είχε γίνει γνωστή νωρίτερα στο ευρύ κοινό. Σημασία έχει όμως ότι τώρα, σαν να έγινε ομορφότερη η ζωή μας που μπορούμε να την ακούμε.
Bonus:
Επειδή γενικά προτιμώ το ξένο ρεπερτόριο, δεν έχω πολλά να πω για Έλληνες καλλιτέχνες. Θέλω όμως πολύ να μοιραστώ το τελευταίο μου κόλλημα, το οποίο ακούει στο όνομα Μαρίνα Σάττι, γιατί έχει την πιο γλυκιά και βελούδινη φωνή που έχω ακούσει εδώ και καιρό στο ελληνικό μουσικό στερέωμα και παντρεύει τέλεια το παλιό με το νέο με αυτή εδώ τη διασκευή.
