Μην νομίζετε ότι είναι του γείτονα. Τα δικά μου αδέρφια είναι. Όταν ήμουν 5 χρονών κι έτρωγα το μεσημεριανό μου ωραία και καλά, η μαμά μου με ρώτησε αν θέλω αδερφάκι. Μέσα στην αθωότητα της νιότης, της απάντησα: ‘ναι και να είναι κοριτσάκι’. Ένα κοριτσάκι. ΕΝΑ! Μετά από λίγους μήνες που γύρισα στο σπίτι από το νήπιο, μου δηλώνει ευθαρσώς ότι είναι δύο τα μωρά που έρχονται (τα φανταζόμουν με cool μηχανή). Δεν είμαι σίγουρη για το κατά πόσο συνειδητοποίησα τι μου είπε αλλά ένιωσα τεράστιο ενθουσιασμό, μάλλον επειδή πίστεψα ότι θα μας επισκέπτονταν πού και πού. Η τελευταία φάση του χρονικού του ερχομού ολοκληρώθηκε ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι που γύρισα σπίτι με το σχολικό, μπήκα στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου και μέσα σε μία κούνια ήταν δύο μικροσκοπικά γκόλουμ. Θυμάμαι πεντακάθαρα τη σκηνή αλλά όχι το τι ακολούθησε (απώθηση λέγεται αυτό στην ψυχολογία). Έβαλα τα κλάματα και λίγο μετά είπα στη μάνα μου ‘άμα μας πεθάνει το ένα θα χουμε το άλλο ε;’

Από τότε ξεκίνησαν όμορφες στιγμές που είναι καταγεγραμμένες και σε video. Εγώ να δίνω show με χορό και σκετσάκια και όταν η κάμερα γυρνούσε προς ΑΥΤΕΣ, έτρεχα σε μία γωνία και πόζαρα θλιμμένη. Όταν έρχονταν οι φίλες μου στο σπίτι, μου άρεσε να δείχνω την αγάπη μου για τις αδερφές μου με το να τις κουτουλάω μεταξύ τους και να τις σπρώχνω μέσα στο πάρκο. Την περίοδο της εφηβείας (μου) δεν θυμάμαι πώς τις βασάνιζα. Μάλλον δεν είχαμε και πολλά πολλά γιατί  εγώ ήμουν μεγάλη και είχα το σχολικό το παρεάκι ενώ αυτές ήταν ακόμα πολύ κοντές και ενοχλητικές. Επέλεξαν να πάνε σε διαφορετικά σχολεία για να μην τις συγκρίνουν (να δείτε που το έκαναν επίτηδες για να φανούν πιο έξυπνες από εμένα) και είχε η καθεμία τη δική της παρέα.

Η σχέση η κανονική άρχισε όταν εγώ μπήκα στα 20 κι εκείνες τελείωναν το γυμνάσιο. Φαντάζομαι ότι ήταν μία σταδιακή διαδικασία γνωριμίας από την αρχή (α κι εσύ εδώ μένεις;) με δειλό φλερτ που έγινε μεγάλη αγάπη. Λένε ότι η βάση της προσωπικότητας διαμορφώνεται μέχρι τα 5, επομένως εγώ μεγάλωσα σαν μοναχοπαίδι. Και δεν είναι το ίδιο πράγμα να αποκτάς ένα αδερφάκι που το χειραγωγείς πανεύκολα (εεε αγαπάς εννοούσα). Άσε δε που δεν χρειάστηκε ποτέ να προσέξω τα αδέρφια μου ως μεγαλύτερη. Η μάνα μου είχε μεγάλη αγωνία να μην νιώσω ποτέ αυτή την ευθύνη που δεν μου αναλογούσε εξάλλου. Αυτός είναι και ο λόγος που γνωριστήκαμε αργότερα από την αρχή σαν να είμαστε φίλες από επιλογή και όχι αδέρφια που ‘πρέπει να αγαπιόμαστε γιατί όλοι οι άλλοι θα σου την φέρουν’.

Αν θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό μου, οι αδερφές μου είναι πολύ ώριμες και πολύ πιο μπροστά από τα περισσότερα 20χρονα εκεί έξω. Επίσης είναι πιο χαμηλών τόνων από εμένα και αυτό τις κάνει σοβαρούς ανθρώπους. Ενώ εγώ μπορώ να τα κάνω όλα μαντάρα και μετά να βάλω τα κλάματα (μην ρωτάς το γιατί είμαι τρελή), εκείνες θα συνεχίσουν ατάραχες να διαβάζουν ένα βιβλίο και να πίνουν κάποιο βιολογικό τσάι. Η Αγγελική θα το κάνει αυτό που με το γλυκό της σνομπισμό σε θεωρεί σκουλήκι αλλά και τόσο χαριτωμένη ταυτόχρονα. Η Μυρτώ πάλι θα με ακούσει με το πονηρό πλάγιο χαμόγελο που σουφρώνει χείλια (ελπίζουμε ότι δεν είναι εγκεφαλικό) και δεν θα με κρίνει ποτέ.

Είναι πάρα πολύ αστείο αλλά δεν τις θυμάμαι να έχουν ποτέ αυτήν την περίφημη σύνδεση των διδύμων που είναι συνέχεια μαζί και σκέφτονται σαν ένας άνθρωπος. Ήταν πάντα κοντά αλλά σαν αδερφές με μικρή διαφορά ηλικίας. Τώρα που μεγάλωσαν όμως, τις παρατηρώ να κάνουν πράγματα μαζί, όπως το να φτιάχνουν το βραδινό φαγητό τους ή να βλέπουν μαζί ταινία και να σκέφτεσαι ‘μα πόσο δίδυμα είναι τέλος πάντων!’ και ίσως έτσι να είναι. Δεν μπορείς να νιώσεις αυτό το δέσιμο αν δεν έχεις κάνει δίδυμος (ζωδιακά δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου). Συνηθίζουμε να λέμε ότι μόνοι ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι φεύγουμε. Όμως κάποιοι έρχονται με παρέα και αυτό δεν μπορεί να μην τους επηρεάζει στην υπόλοιπη ζωή τους. Οπότε είναι ευτυχές όταν γίνεσαι κομμάτι αυτής της σχέσης και να μπορείς να μπεις στη δική τους ‘φούσκα’ και να δημιουργείται μία δυνατή τριάδα που χωρίζεται και σε ενδιαφέρουσες δυάδες.

Δεν ξέρω αν είναι μία σχέση που θα κρατήσει για πάντα αλλά αν τσακωθούμε ποτέ, έχουν να πουν πολλά για να με εκθέσουν. Εύχομαι όλοι να μπορούν να έχουν ένα ή δύο ανθρώπους στη ζωή τους για τους οποίους να νιώθουν όπως εγώ για τις αδερφές μου. Αν δεν το νιώθεις για τα αδέρφια σου, θα το βρεις στους φίλους. Όχι εύκολα, αλλά συμβαίνει.