Δώδεκα σχολικά χρόνια και δεν υπήρξε μια φορά που να έφτιαξα την τσάντα μου απο το προηγούμενο βράδυ, πράγμα που σημαίνει ότι 10 λεπτά πριν φύγω για το σχολείο έχωνα μέσα ο,τι βιβλίο θυμόμουν, κάνα μολύβι, κάνα στιλό και πολλές πολλές γόμες. Από μικρή μου άρεσαν οι γόμες και έκανα συλλογή. Άσπρες, πολύχρωμες, σε σχήμα λουλουδιού, σε σχήμα πεταλούδας, σε σχήμα της Έλενας Παπαρίζου στη Γιουροβίζιον, σε σχήμα της Έλενας Παπαρίζου μετά τη γιουροβίζιον (#γιατι_ρε_έλενα ) και την πρώτη απάτη της ζωής μας, τις κλασικές κόκκινες/μπλε μούφες που υποτίθεται ήταν ικανές να σβήσουν και στιλό αλλά τελικά άφηναν στη σελίδα πολλά άσχημα μπλε σημάδια.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι μου άρεσαν τόσο οι γόμες γιατί μου άρεσαν πολύ τα λάθη. Ή μάλλον, ήμουν επιρρεπής σε αυτά, όπως έλα ΠΑΡΑΔΕΞΟΥ ΤΟ, σε κάποια φάση έχεις υπάρξει κι εσύ. Έξυπνα λάθη γιατί εντάξει δεν ήξερες και έπρεπε να μάθεις , χαζά λάθη γιατί στ’ αλήθεια ήξερες πολύ καλά, τα καταλάθος λάθη, τα επίτηδες λάθη, τα αυτοκαταστροφικά λάθη, τα ήπια 6 μοχίτο λάθη, τα θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό λάθη και τα μια ζωή την έχουμε λάθη συνθέτουν ένα παζλ μικρών και μεγάλων μαλακιάρων οι οποίες ίσως πλήγωσαν εσένα, ίσως κάποιον που αγάπησες, ίσως κάποιον που σε αγάπησε, ίσως την Έλενα Παπαρίζου μετα τη Γιουροβίζιον.

Αν και το ανθρώπινο μυαλό θεωρείται μια τέλεια μηχανή, πολλές φορές σφάλλει και οι λόγοι ποικίλλουν. Κάνουμε λάθη γιατί νομίζουμε ότι σε εκείνη τη φάση ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, κάνουμε λάθη γιατί δεν έιχαμε όλα τα δεδομένα ή τα σωστά δεδομένα για να αποφασίσουμε, κάνουμε λάθη γιατι πάντα, σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερο απο το να μην κάνουμε τίποτα. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους κάνουμε λάθη, και κανένας νομίζω δεν διαφωνεί με το ότι τα λάθη είναι μέσα στη ζωή και τα χρειαζόμαστε και οι βλακείες που θα κάνουμε μαζί με τις συνέπειές τους που θα μας σκάσουν σε κάποια φάση στη μούρη, αποτελούν ένα βασικό κομμάτι της εξέλιξης και ωρίμανσης μας ως άτομα. Πάντα; Συγγνώμη, αλλά όχι πάντα.

Το ξέρεις και το καταλάβει, πως κάποια απο τα λάθη που έκανες να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπανόρθωτα, έγινες σμπαράλια μετά απο αυτά ή σου κόστισαν κάτι το οποίο θα ήθελες να μην χάσεις ποτέ, απο μια καλή δουλειά έως μια γαμάτη φιλία ή μια ωραία γκόμενα. Και το πρόβλημα είναι ότι όσο μεγαλώνεις αυτά συσσωρεύονται και προσθέτουν κιλά απογοήτευσης και κατάθλιψης στην ήδη στρουμπουλή ψυχούλα σου που παλεύει να ανέβει προς τα πάνω κι εσύ την φορτώνεις με περισσότερα, με αποτέλεσμα να φτάνεις να μαζεύεις όλα τα λάθη σου, το ένα πάνω στο άλλο και αντί για χαζές αποφάσεις, να τα ονομάζεις μοίρα.

Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει, γιατί στην ζωή η διαδικασία της διόρθωσης είναι λίγο πιο περίπλοκη απο εκείνη της Γ`δημοτικού, που σημαίνει ότι λογικά θα είναι κάπως άβολο να πας να βρεις τον Μανόλη, το one night stand σου περσι στη Νάξο και να τον περάσεις ένα χέρι μπλάνκο για να ξορκίσεις το παρελθόν. Το να φτιάξεις τα λάθη σου ή να μάθεις απο αυτά, είναι τελείως διαφορετικό απο το απλά να τα κάνεις και να κατεβάζεις σφηνάκια τεκίλας ακούγοντας Παντελίδη και μετανιώνοντας που τα έκανες.  Και στ`αλήθεια, το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι μην έχεις επίγνωση του λάθους σου και να μην το αποδέχεσαι και το να το αποδεχτείς , σημαίνει ότι θα πρέπει να το πάρεις στα χεράκια σου, να το δεις, χωρίς δικαιολογίες και χωρίς δράματα, να αναγνωρίσεις τι πήγε στραβά και –δώσε λίγο προσοχή- ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ.  Οι αρχαίοι ημών έλεγαν το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού,  εγώ σκέφτομαι πως το να κάνεις το ίδιο λάθος πολλές φορές σε κάνει ή ηλίθιο ή απλά κακό και επιπλέον,  πως η ομοιοκαταληξία του λάθη-μάθει-πάθη είναι τυχαία και έχει βοηθήσει περισσότερο τον Φοίβο παρά εμάς τους ίδιους.

Φυσικά και τα λάθη είναι ανθρώπινα, φυσικά και μας βοηθάνε πολλές φορές να βγαίνουμε απο καταστάσεις πιο δυνατοί, αλλά ρε συ, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να τα κάνουμε.  Κι αν διαβάζοντας το κείμενο σου βγήκαν όλα τα άπλυτα- σπασμένα- καλά κρυμμένα στη φόρα και σε τσιγκλάνε, να μη στεναχωριέσαι. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που κάνουν ότι δεν βλέπουν τα λάθη τους, και υπάρχουν εκείνοι που τα είδαν, μετάνιωσαν και –ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να τα διορθώσουν με επιτυχία- διόρθωσαν τον ίδιο τους τον εαυτό, και πιστέψτε με, οι δεύτεροι θα φτάνουν πάντα λίγο πιο κοντά στην ευτυχία.