Ενάντια στην κοινή λογική και στα όσα πίστευες μέχρι σήμερα, έχω να σου πω το εξής:  δεν φτάνει να ανοίξεις τα μάτια σου για να δεις κάτι καλά.

Ξέρω ότι τόσα χρόνια ήξερες πως το μάτι είναι το αισθητήριο όργανο της όρασης. Με τον χοριοειδή, τον αμφιβληστροειδή και τον κερατοειδή χιτώνα, με την ίριδα και την κόρη του. Ξέρω επίσης ότι πίστευες πως αν όλα αυτά λειτουργούν σωστά τότε η όραση σου δεν είναι απλά εφικτή, είναι δεδομένη! Σωστά πίστευες αλλά δεν αρκεί το μάτι και η σωστή λειτουργία του. Για την ακρίβεια δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστον. Αν το μυαλό σου είναι κλειστό , είσαι καταδικασμένος σε αιώνια σκοτοδίνη.

Σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν με ταχύτητα φωτός, που η πληροφορία ρέει ανεξέλεγκτα, που με ένα κλικ ανοίγονται μπροστά σου πολιτισμοί και κουλτούρες που δεν φανταζόσουν ποτέ να γνωρίσεις, είναι τουλάχιστον ανόητο να κρατάς το μυαλό σου κλειδαμπαρωμένο σαν το σεντούκι της γιαγιάς που έτσι το κληρονόμησες, έτσι το κράτησες και έτσι θα το δώσεις στα παιδιά σου!

Σίγουρα όλοι μεγαλώσαμε με συγκεκριμένα πρότυπα και βιώματα, όμως ο καθένας με διαφορετικά. Κάτι που σε μένα μοιάζει λάθος για κάποιον άλλον μπορεί κάλλιστα να είναι σωστό. Κάτι που το δικό μου μυαλό δεν το χωράει για κάποιον άλλο αποτελεί καθημερινότητα. Μεγαλώνουμε κι αν κάτι πρέπει να κατακτήσουμε είναι η ελευθερία να ικανοποιούμε την δικιά μας ψυχή. Και αν τα όνειρα κάποιου είναι πολύ μεγάλα για το δικό μας μυαλό να κοιτάξουμε να μεγαλώσουμε το μυαλό μας… όχι να μικρύνουμε τα όνειρα του.

Ξεκλείδωσε λοιπόν το σεντούκι που κληρονόμησες απ την γιαγιά… ξεδιάλεξε τι σ αρέσει και πέτα ότι δεν σου ταιριάζει… έπειτα βάλε και ένα δυο δικά σου αγαπημένα μέσα και μην βιαστείς να το ξανακλείσεις. Μα όταν το κάνεις άφησε επιθυμία στους επόμενους κληρονόμους να κάνουν το ίδιο. Μην γεράσουν με το βάρος των δικών σου αντιλήψεων… να ξαλαφρώσουν το σεντούκι από ότι τους βαραίνει και να το γεμίσουν μ αυτά που ταιριάζουν στην δικιά τους ψυχή. Διαφορετικά μπορεί πολλοί να το σηκώσουν ως έχει, όμως ένας θα βρεθεί και θα το παραπετάξει.