Πάντα ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Ήταν ένας τρόπος να εξερευνήσω τον κόσμο, να βγαίνω από τα στενά όρια της ζώνης ασφαλείας μου, χωρίς στην πραγματικότητα να μετακινούμαι απαραίτητα. Είναι, παράλληλα ένας τρόπος να μιλάω γι’ αυτόν τον κόσμο, για όσα συμβαίνουν κι όσα με κάνει να σκέφτομαι να αισθάνομαι. Είναι από μόνη της ένας κόσμος πολύ δημιουργικός.
Οι περισσότεροι, όμως, δεν το βλέπουν αυτό. Η δημοσιογραφία αντιμετωπίζεται ως μια αδίστακτη πρακτική επίτευξης στόχων ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως μια «κυριλέ» δραστηριότητα, που σου χαρίζει δημοσιότητα και πρόσβαση σε φανταχτερά πάρτι.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα μετά από αρκετές συζητήσεις με ανθρώπους που δεν ανήκουν στον χώρο. Προσπάθησα να καταλάβω τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτές τις εντυπώσεις για τη δημοσιογραφία, που τόσο πολύ απέχουν από την πραγματικότητα. Κι ύστερα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που μου έδωσε την απάντηση.
Μια μεγάλη ομάδα από rom coms της δεκαετίας του ’90 και της δεκαετίας του ’00 μας έχουν βομβαρδίσει με απίστευτα σαγηνευτικές απεικονίσεις του χώρου, που παρουσιάζουν τον κλάδο μέσα από «ροζ γυαλιά», υπονοώντας, στην καλύτερη περίπτωση, ότι η δημοσιογραφία είναι μια θάλασσα γεμάτη πάρτι και σαμπάνια και, στη χειρότερη, εξαπατώντας τους νέους με την ιδέα ότι το επάγγελμα δεν είναι γεμάτο ανασφάλεια και σκληρότητα.
Το θέμα έγινε trending topic στο Twitter, με αφορμή την είσοδο μερικών από αυτές τις ταινίες στην πλατφόρμα του Netflix. Φυσικά, όσοι έχουν εμπειρία στον κλάδο γνωρίζουν πολύ καλά πόσο απάτη είναι αυτό που μας «πούλησε» κάποτε ο ρομαντικός κινηματογράφος για το επάγγελμα.
Και για του λόγου το αληθές, ιδού τα μεγαλύτερα ψέματα που μας είπαν μερικές από τις κατά τα άλλα πολύ δημοφιλείς και αγαπημένες ταινίες:
Η δημοσιογραφία ως επικερδής καριέρα
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ηρωίδα του «Sex And The City», Carrie Bradshaw έχει μια στήλη σε μια εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν, αγοράζει παπούτσια αξίας εκατοντάδων δολαρίων και φορά ρούχα υψηλής ραπτικής. Τρώει διαρκώς έξω και κυκλοφορεί με ταξί. Για την ιστορία, μια εβδομαδιαία στήλη σε μια εφημερίδα δεν θα προσφέρει ποτέ αρκετά χρήματα για αυτόν τον τρόπο ζωής. Στην πραγματικότητα, μια τέτοια θέση μόλις και μετά βίας θα κάλυπτε μια μέτρια διαβίωση, μακριά από τη χλιδή που απεικονίζεται. Ένας δημοσιογράφος με αυτή τη δουλειά πιθανότατα θα ζούσε σε ένα στούντιο διαμέρισμα στο Queens με τρεις φίλους και θα έτρωγε συσκευασμένα τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ.
Για τις υπερβολικές απαιτήσεις φταίει ένας κακός επικεφαλής
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Andy Sachs του «The Devil Wears Prada» βρίσκει -με κάποιο τρόπο- δουλειά ως βοηθός της εκδότριας του Runway, ενός περιοδικού τύπου Vogue. Πρώτα απ’ όλα: Πώς; Στη συνέχεια, περνάει όλη την ταινία κάνοντας παράπονα για τη δουλειά και υποστηρίζοντας ότι το αφεντικό της έχει παράλογες απαιτήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι η δημοσιογραφία είναι δύσκολη. Οι επικεφαλής είναι πολυάσχολοι και απαιτητικοί. Αν αποφασίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, θα πρέπει να ξέρεις ότι, κατά κάποιο τρόπο, την «παντρεύεσαι». Δεν υπάρχουν ωράρια, ούτε όρια στο τι ακριβώς καλείσαι να κάνεις. Είναι μια διαρκής, κακοτράχαλη διαδρομή, για γερά στομάχια.
Οι δημοσιογράφοι χειρίζονται ένα θέμα τη φορά
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ωραίο το «How to Lose a Guy In 10 Days». Η Kate Hudson είναι μια πραγματικά θεϊκή ρομαντική πρωταγωνίστρια και προσδίδει γοητεία, εξυπνάδα και ένα αυθάδες κλείσιμο του ματιού στην ερμηνεία της Andy Anderson, δημοσιογράφου σε ένα μηνιαίο γυναικείο περιοδικό που έχει κάτι από Cosmo ή Marie Claire. Παρά τις υψηλές φιλοδοξίες της – θέλει να γράφει για την πολιτική, την επικαιρότητα, τη θρησκεία – έχει αναλάβει μια στήλη με τίτλο «Πώς να το κάνετε». Κάπως έτσι, οδηγείται και στην αποστολή που μαρτυρά ο τίτλος της ταινίας.
Η υλοποίηση αυτού του άρθρου γίνεται η καθημερινότητά της. Ξοδεύει όλη την ταινία δουλεύοντας πάνω σε αυτήν και, όταν κάνει διάλειμμα, πίνοντας κοκτέιλ με τις συναδέλφους της, είναι σαφές ότι δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα άλλο. Γράφει μόνο ένα κομμάτι το μήνα. Κάτι παρόμοιο αφηγείται και το «Confessions Of A Shopaholic».
Στην πραγματική ζωή, αυτό δεν θα μπορούσε με τίποτα να ισχύει. H Andy θα έπρεπε να καταπιάνεται με αυτό το κομμάτι μαζί με χίλια δύο άλλα πράγματα και δεν θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να αφιερώσει 10 ολόκληρες ημέρες για ένα μόνο θέμα. Πώς θα έχανε μια δημοσιογράφος έναν άντρα σε δέκα ημέρες; Θα ακύρωνε το δεύτερο ραντεβού γιατί έχει μια συνέντευξη στις 8 το βράδυ που πρέπει να φτάσει στο γραφείο του επικεφαλής νωρίς το επόμενο πρωί.
Η θετικότητα πάντα κερδίζει
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Jennifer Garner είναι μια χαρά στο «13 Going On 30». Όταν ο έφηβος εαυτός της ξυπνάει στο σώμα του μελλοντικού 30χρονου εαυτού της, ανακαλύπτει ότι είναι μια στρίγγλα αρχισυντάκτρια περιοδικού. Με την παιδική θετική της στάση, παλεύει να αλλάξει τη συμπεριφορά της, μέσα από ρετρό εμφανίσεις, χορεύοντας Thriller στο μεγάλο πάρτι του περιοδικού και, στο τέλος, προτείνοντας ένα νέο rebranding με επίκεντρο τις αληθινές γυναίκες, που αναδεικνύει τη νοσταλγία, τη νεότητα και τη διαφορετικότητα. Στην πραγματική ζωή, μάλλον θα την είχαν συλλάβει.
Το να είσαι αρχισυντάκτης ενός περιοδικού απαιτεί πειθαρχία και σκληρή δουλειά. Πρέπει να κάνεις προϋπολογισμούς, εμπορικές συμφωνίες, να έχεις γερό στομάχι και να μπορείς να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Ένας τέτοιος χαρακτήρας στην πραγματικότητα δε θα άντεχε ούτε μια μέρα σε μια θέση ευθύνης.
Οι μυστικές αποστολές ως ο κανόνας
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σίγουρα, έρευνες με εθνικές επιπτώσεις ή μείζον δημόσιο συμφέρον μπορεί να απαιτούν από έμπειρους δημοσιογράφους να προσποιηθούν πλαστές ταυτότητες και ιδιότητες, στο πλαίσιο μιας μυστικής ή μυστικής επιχείρησης. Όμως η διαδικασία αυτή δεν είναι διαδεδομένη στη δημοσιογραφία. Κανείς υπεύθυνος στην πραγματική ζωή δεν θα έστελνε την Josie Geller από το «Never Been Kissed» σε ένα λύκειο να παριστάνει την έφηβη, μόνο και μόνο για να δει αν συνέβαινε κάτι ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα ηθικό ναρκοπέδιο και πολλοί από τους εφήβους και τους καθηγητές με τους οποίους η Josie έκανε φιλίες στο όνομα της δημοσιογραφίας θα είχαν πραγματικούς λόγους για νομικές καταγγελίες.
Εξάλλου, η εφημερίδα δεν θα ήταν πρόθυμη να αποχωριστεί τον καλύτερο συντάκτη της για τρεις ολόκληρους μήνες!
Αυτές οι ταινίες, αν και διασκεδαστικές, δημιουργούν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τη δημοσιογραφική βιομηχανία. Η πραγματική επιτυχία στη δημοσιογραφία απαιτεί την απομάκρυνση από αυτές τις κινηματογραφικές φαντασιώσεις και την αποδοχή των πραγματικών προκλήσεων, αλλά και των ανταμοιβών του επαγγέλματος. Στο μεταξύ, ο κινηματογράφος που ασχολείται με το επάγγελμα θα χρειαστεί μερικές νέες ηρωίδες.
