Χώρα Σερίφου, Αύγουστος 2015. Κάθομαι “στου Στράτου”, στην Πλατεία Δημαρχείου. Αποκαμωμένη από τη θάλασσα και τον ήλιο, αράζω στο δημοφιλές στέκι και ξεφυλλίζω τον κατάλογο να δω πώς θα χορτάσω την πείνα μου.

Είναι ο πιο ωραίος κατάλογος που έχω δει, ένα ανθολόγιο ποιημάτων, για μας τους εναπομείναντες ονειροπαρμένους που τρέφουμε ακόμα την ψυχούλα μας με ρίμες.

Κολλάω στο ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη “δε θα το πουν, ο πόνος μου πως άνθισε παρά τα λυπημένα μου τραγούδια”.

Πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτό το στίχο. Η μουσική, αυτή η τέχνη που μπλέκει ήχους, παντρεύει πολιτισμούς, που όταν ντύνεται με λόγια από την ψυχή βγαλμένα γίνεται τραγούδι, που λέει αυτά που δεν τολμάς να παραδεχθείς στον εαυτό σου, αυτά που ντρέπεσαι να μου ομολογήσεις, αυτά που δεν είχες καταλάβει πως ένιωθες, αυτά που έζησες και μέσα από το ρυθμό κρατάς ζωντανά κι αθάνατα.

Ξεκινώντας από τις καντάδες στις γειτονιές, με τα περιβόητα μπουγελώματα ως αναγκαίο κακό, περνάμε στην εποχή των αφιερώσεων στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τότε που τα ερτζιανά είχαν την τιμή τους για να φτάσουμε στο σήμερα, στον κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης,του ιδιόρρυθμου φλερτ και των φανταστικών διαλόγων μέσω αναρτήσεων τραγουδιών.

‘Οποιο και να είναι το μέσο, τα τραγούδια πάντα ήταν, είναι και θα είναι ο αόρατος φίλος μας, το χέρι που έχουμε ανάγκη να κρατήσουμε στη μοναξιά μας, το χτύπημα στην πλάτη που χρειάζομαστε όταν μας λείπει το θάρρος, ο καθρέφτης που πρέπει να κοιταχτούμε για να δούμε κατάματα την αλήθεια, ο καβαλιέρος που θα μας ξεσηκώσει να χορέψουμε.

Πόσες φορές μας πήρε στο λαιμό του ο συγχωρεμένος ο Παπάζογλου, μ’ εκείνο το “θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό”; Πόσες φορές δώσαμε παρηγοριά στο άρρωστο “εγώ” μας, με τη δικαιολογία πως “πιο καλή η μοναξιά από σένα που δε φτάνω..”; Πόσα “σ’ αγαπώ” φτάσαν μέχρι τα χείλη μας, δεν ξεστομίστηκαν ποτέ για να σιγομουρμουριστούν δήθεν τυχαία στο τιμόνι, στο ασανσέρ, στο facebook.

Η μουσική η πιο δημοφιλής τέχνη, δε χρειάζεται περγαμηνές και σπουδές για να την καταλάβεις, μόνο αυτιά να την ακούσεις και ψυχή να τη νιώσεις. Τα τραγούδια, οι αλήθειες που κρύβουν, τα μηνύματα που μεταφέρουν, η αγάπη που αναβλύζει από την κάθε νότα… Η δύναμη να προκαλούν συγκινήσεις, δράσεις, αντιδράσεις.

Στη μέχρι τώρα ζωή μου, στις μεγάλες μου πτώσεις , στις μεγάλες μου χαρές η μουσική ήταν εκεί πάντα, σύμβολο νίκης, έρωτα, απογοήτευσης, απελπισίας. Όπως άλλωστε λέει κι ένας στίχος αυτοαναφορικός “τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια,όποιο ψέμα στη ζωή μου και να πω…”