Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως όλοι μας (ναι, και εγώ) κάθε φορά που δίνουμε κάτι περιμένουμε να πάρουμε κάτι πίσω. Όχι υλικό αλλά συναίσθημα ή κίνηση, τις περισσότερες φορές. Επενδύουμε σε σχέσεις θεωρώντας δεδομένο το ότι θα επενδύσουν και εκείνοι σε εμάς. Μα γιατί;

Αυτό φυσικά, πάει πολύ πίσω στην ιστορία. Οι γονείς σου σε μεγαλώνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τον τρόπο που θεωρούν οι ίδιοι πως είναι ο καλύτερος, ανεξαρτήτως αν είναι σωστός ή λάθος. Επενδύουν πάνω σε εσένα και στο μέλλον σου. Υποσυνείδητα λοιπόν, ξέρεις ότι περιμένουν κάτι πίσω. Την επιτυχία σου. Και κάθε φορά που χτίζεις φιλίες και έρωτες, επενδύεις και εσύ σε κάτι.

Πόσο σωστό όμως είναι να βάλεις όλο σου το είναι σε μια σχέση και να περιμένεις. Να περιμένεις να σου δώσει πίσω κάτι αντίστοιχο με εκείνο που έδωσες. Που στην τελική μπορεί να μην θέλει κιόλας. Ή ακόμη (καλύτερα ή χειρότερα) να μην έχει καταλάβει το πόσο έχεις επενδύσει εσύ πάνω του/της. Γιατί πρέπει λοιπόν κάθε φορά που δίνουμε να παίρνουμε πίσω; Και γιατί όταν δεν παίρνουμε τσαντιζόμαστε τόσο πολύ με τον άλλον;

Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που έδινε τα συναισθήματα του και τις σκέψεις του απλόχερα στον κόσμο. Πάντα κρατούσα κάτι για μένα. Όταν όμως έδινα, ήθελα να πάρω κάτι πίσω. Ακόμη θέλω δηλαδή. Και προσωπικά, πιστεύω πως οι περισσότεροι από εμάς είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, αυτό περιμένουν. Δεν λέω ότι είναι σωστό, λέω απλώς πως πλέον έχει γίνει αποδεκτό. Αποδεχόμαστε το γεγονός ότι ο άλλος μας δίνει κάτι για να πάρει κάτι άλλο. Είτε αυτό είναι ένα χαμόγελο, μια πρόταση ευτυχίας, μια αγκαλιά, ή ακόμη και ένα χαστούκι. Γιατί απλά δεν μπορείς να βλέπεις στον άλλον μια ουδέτερη αντίδραση πάνω στην δική σου δράση.

Οι φίλοι μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, τα αγόρια/κορίτσια μας θέλουν να βλέπουν μια αντίδρασή μας σε όλα εκείνα που κάνουν για εμάς. Δεν είναι ότι δεν μας αγαπούν, απλώς θέλουν να δουν πόσο και αν μπορούν ακόμα να προχωρήσουν. Να συνεχίσουν δηλαδή να επενδύουν πάνω μας και πάνω σε αυτό που τόσο καιρό χτίζουμε μαζί. Το ίδιο κάνουμε και εμείς. Δίνεις για να πάρεις. Γι’ αυτό και τόση ώρα χρησιμοποιώ την λέξη “επένδυση”.

Αγαπάς για να σε αγαπήσουν πίσω. Αν δεν σε αγαπήσουν, προσπαθείς να σταματήσεις να αγαπάς. Όλα όμως τα πράγματα και οι τόποι που αγαπάς, σε αγαπούν; Σκέψου λίγο αυτό. Γιατί να δίνουμε την άνευ όρων αγάπη μας σε μέρη και αντικείμενα και όχι σε ανθρώπους; Γιατί πρέπει πάντα να περιμένουμε κάτι. Χωρίς καν να μας νοιάζει τι, απλώς κάτι. Και όταν έρθει αυτό το κάτι ποτέ δεν μας είναι αρκετό. Γιατί;

Η χειρότερη εκδοχή είναι  Γιατί είμαστε ανασφαλείς και ζητάμε την επιβεβαίωση. Όμως, ποτέ δεν ήμουν φαν των χειρότερων εκδοχών. Γι’ αυτό και πιστεύω πως όλα αυτά γίνονται γιατί θέλουμε να αισθανόμαστε καλά και να δείχνουμε στους κοντινούς μας ανθρώπους ότι εκτιμάμε όλα εκείνα που έκαναν για εμάς. Τι καλύτερος τρόπος από το να το βγάλουμε προς τα έξω; Να τους δώσουμε κάτι, όχι γιατί το περιμένουν αλλά γιατί το περιμένουμε εμείς. Θέλουμε να μοιραζόμαστε ό,τι περισσότερο γίνεται και να δείξουμε ότι όλοι οι κοντινοί μας άνθρωποι συμβάλλουν στην ευτυχία μας.