Ξυπνάω. Η δεύτερη κίνηση είναι να πιάσω το κινητό μου. Η πρώτη είναι να ανοίξω τα μάτια μου (οκ, πάλι καλά).

Εάν ταυτίζεσαι με την παραπάνω πρόταση, συγχαρητήρια, είσαι εθισμέν@ με το κινητό σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, συνήθως είναι καλό σημάδι. Έχουμε μάθει να εστιάζουμε πάρα πολύ συχνά στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων.

Δεν φταίμε εμείς, μισή ευθύνη στην κοινωνία, μισή στη βιολογική κατασκευή του ανθρώπινου εγκεφάλου που έχει μάθει να είναι alert στον κίνδυνο. Υπάρχει πληθώρα άρθρων για τις επιπτώσεις των social media στην ψυχική υγεία, τη διαμόρφωση προτύπων κ.λ.π., κ.λ.π.

Αυτό ΔΕΝ είναι ακόμη ένα τέτοιο άρθρο. Είναι ένα άρθρο για όλες εκείνες τις φορές που ο κ. Zuckerberg κατάφερε να μας προσφέρει ιντερνετικές ακτίνες χαράς. Η δική μου γενιά είναι οριακά η τελευταία που κατάφερε να μεγαλώσει χωρίς τα social media. Κι όταν λέω να μεγαλώσει εννοώ να αποφοιτήσει επιτυχώς από το Δημοτικό χωρίς να έχει κάποιο λογαριασμό σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα.

Έκανα MSN στη Β’ γυμνασίου, Facebook στην Τρίτη και Instagram κάπου στο 3ο έτος του Πανεπιστημίου, κόντρα στις κοινωνικές πιέσεις, μικρή επανάσταση για την εποχή. Έχω περάσει άπειρες ώρες στα social media. Έχω περάσει άπειρο χρόνο σκρολάροντας, έχω δει άπειρο content.

Όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι πάρα πολλές φορές που τα social media ήταν ο συνδετικός κρίκος για να απολαύσω κάτι καλό. Είτε αυτό ήταν ένα event που δεν θα μάθαινα αλλιώς, είτε ήταν ένας καλλιτέχνης που μου πρόσφερε απλόχερα την τέχνη του και αγκάλιασε για λίγο το μέσα μου, είτε ένα μικρό νησάκι του οποίου η άγνοια της ύπαρξης του για μένα, αντικαταστάθηκε από μια πινέζα στον φάκελο “επόμενα πλάνα ταξιδιών”.

Και για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, στα πιο “σημαντικά”, δεν είναι λίγες οι φορές που διάβασα κάτι τη στιγμή που το είχα πραγματικά ανάγκη, που κάποιος μοιράστηκε την ιστορία του και τη σκέψη του. Που ένα νέο ταξίδεψε, δυνάμωσε, πήρε μορφή, αναδείχθηκε, με έναν τρόπο τόσο άμεσο, τόσο διαφορετικό, πιο εύπεπτο, πιο επιδραστικό. Πόσες φορές έπεσα “θύμα” influence για καλά πράγματα;  Αυτή η λίστα, ευτυχώς, δεν έχει τελειωμό.

Υπάρχει ένα όμορφο μοίρασμα στα social media

Από εμένα που θα ποστάρω το βιβλίο που διαβάζω και θα μου στείλει κάποιος τις δικές του σκέψεις πάνω σε αυτό, από το κομμάτι που θα ανεβάσω και θα καταλήγουμε να βάζουμε ξελιγωμένα emoji για το πότε επιτέλους θα είμαστε πρώτη σειρά στο live της μπάντας, μέχρι τις ιστορίες που μοιραζόμαστε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα social media σαν ημερολόγιο, το λεγόμενο journaling, σχολιάζοντας με τη δική τους ματιά τον πρωινό διάλογο με τον ταξιτζή ή το πως ένιωσαν κατά τη διάρκεια του πρώτου τους burn out.

Υπάρχει κάτι το εθιστικό και το όμορφο να βλέπεις από μια κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων, ό,τι κομμάτια αυτής προφανώς επιλέγουν εκείνοι να εκθέσουν. Στα social media μπορεί ο καθένας να γίνει κινηματογραφιστής/αρθρογράφος/φωτογράφος για μία ώρα. Και εγώ αυτό το βρίσκω υπέροχο. Έχω διαβάσει πολύ όμορφα κείμενα από ανθρώπους που δεν είναι ούτε συγγραφείς ούτε αρθρογράφοι και που δεν θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω αν δεν υπήρχαν τα social media.

Υπάρχει μια μαγεία, ένα προνόμιο στο να σε αφήνει κάποιος να εισχωρείς στο μυαλό του, να μπορείς να αφουγκράζεσαι τα πατήματα του σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχει η έννοια της κοινότητας. Πραγματικοί ή μη πραγματικοί “φίλοι”, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι με τους οποίους έχεις ανταλλάξει απόψεις. Έχουν χτιστεί φιλίες μέσα από τα social media, άνθρωποι έχουν βρει το άλλο τους μισό. Και λογικό αν σκεφτείς ότι ένα σημαντικό κομμάτι του ταιριάσματος με έναν άνθρωπο είναι τα κοινά ενδιαφέροντα και τα references.

Αν σε έναν άνθρωπο αρέσει ο κινηματογράφος, ε έχει πιο πολλές πιθανότητες να βρεις άτομα που θα ταιριάζει σε μια ομάδα που λέγεται “σινεφίλ”.

Έχω έρθει σε αντιπαράθεση για τα social media λίγο λιγότερες φορές από όσες έχω έρθει για τον φεμινισμό και θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να λέει πως όλα είναι θέμα συνειδητότητας και του πως τα χρησιμοποιείς. Υπάρχει μια αγκαλιά στα social media.

Αρκεί να τη βρεις. Δεν είναι εύκολο και πιθανότατα να είναι και η μειονότητα περιεχομένου, αλλά είναι εκεί. Δεν είσαι μόν@ σου. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι υπάρχει ένα αλλά σε όλα τα παραπάνω. Ένα αλλά υπάρχει έτσι κι αλλιώς σε οτιδήποτε στη ζωή. Αλλά σήμερα εδώ δεν θα μιλήσουμε για αυτό το αλλά. Ίσως κάποια άλλη φορά.