Τα Χριστούγεννα, αυτή η μάστιγα. Η μάστιγα του να πρέπει να περάσεις καλά, να βγεις, να χορέψεις, να ερωτευτείς, να νιώσεις τη μαγεία. Την ποια; Τη μαγεία του να τρως σαν να μην υπάρχει αύριο, να βλέπεις τους πρώην σου με τις νυν τους, να γίνεσαι χάλια, να προσπαθείς για να περάσεις καλά, να κοιτάς αριστερά-δεξιά και να βλέπεις παντού ανθρώπους να προσπαθούν.

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: εκείνους που λατρεύουν τα Χριστούγεννα, τα λαμπάκια και τις νέες αρχές, και εκείνους που τα μισούν και μισούν όλο αυτόν τον εξαναγκασμό τους. Γιατί τα Χριστούγεννα για μερικούς είναι κάποιο άδειο σπίτι, μια ραγισμένη καρδιά, ένας χρόνος που πέρασε και δεν είχαν ιδέα τι τους συνέβη, ένας χρόνος που θα ρθει και θα αγχωθούν που δεν έχουν ιδέα τι θα συμβεί. Είναι ο χρόνος που ότι παίρνει, το παίρνει για πάντα. 

Οι περισσότεροι γνωστοί μου πάντως, ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Σε αυτή που φέρνει μελαγχoλία, σε κάνει να νιώθεις μόνος και αρπάζει την κάθε ευκαιρία για να σου το δείξει. Σου θυμίζει όλα εκείνα που έχασες και σπρώχνει στην άκρη όλα εκείνα που κέρδισες. Γιατί ποτέ κανένας δεν έκανε απολογισμό της χρονιάς που πέρασε σκεπτόμενος πάντα τις στιγμές ευτυχίας.

Γιατί κάθε 31 του μήνα, πρέπει να βρεις αυτό που θα διορθώσεις, για να μην το διορθώσεις και να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος για πάντα.

Μέχρι τουλάχιστον να μάθεις πως στη ζωή αυτά που θέλουμε δεν θα τα έχουμε ποτέ. Γιατί το λένε οι Smiths και ποιος είσαι εσύ που θα τους βγάλεις λάθος; Αυτός που περνάει καλά τα Χριστούγεννα; Αυτός που κάθεται στον καναπέ με την κουβέρτα και μια ζεστή σοκολάτα με marshmallows βλέποντας ότι χριστουγεννιάτικη ρομαντική κομεντί υπάρχει στην ιστορία του ξένου κινηματογράφου; Μάλλον θα είσαι και ο ίδιος που κάθε φορά που χωρίζει τρώει παγωτό και βλέπει τις ίδιες ρομαντικές κομεντί.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τα πράγματα είναι πάντα αλλιώς. Αλλιώς από τον τρόπο που τα βλέπουμε κι αλλιώς απ’ ότι είναι. Δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να δει καθαρά. Ειδικά τα Χριστούγεννα που τρέχεις να προλάβεις να βρεις κάποιον που θα περάσεις καλά και τελικά, έρχεται κάποιος άλλος και σε κάνει να βρίσκεις πάλι τα πράγματα μπερδεμένα. Πάνω που τα ξεμπέρδεψες.

Μέχρι που νομίζεις ότι αυτά τα Χριστούγεννα είναι τα χειρότερα της ζωής σου. Μετά θυμάσαι εκείνη τη χρονιά που έλειπε  το πιο βασικό πρόσωπο από το οικογενειακό σας τραπέζι και ύστερα, εκείνη τη χρονιά που έμαθες ότι δεν μπορείς πάντα να έχεις αυτό που θέλεις από τη ζωή σου. Ακόμη κι αν προσπαθήσεις πολύ.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς λοιπόν, λέγοντας “Όποιος είπε και του χρόνου θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος”  για ακόμη μια χρονιά σου επιβεβαιώνει πως αυτή η μάστιγα δεν έχει τέλος. Γιατί η φάση σου θα είναι έτσι είτε μείνεις σπίτι, είτε είσαι με φίλους. Γιατί υπάρχουν σίγουρα έρευνες που έχουν γίνει και έχουν δείξει πως τα Χριστούγεννα είναι μακράν η πιο καταθλιπτική περίοδος του χρόνου.

Τώρα που τα άκουσες, πάρε τηλέφωνο όποιον ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί για εσένα και πηγαίνετε για ένα ποτό. Σχεδόν με το ζόρι.