Μετά από μια φορτική μέρα, μετά από μια έντονη διαμάχη ή απλά ένα φρικάρισμα δικό σου, προσωπικό, από αυτά που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και φεύγουν εξίσου απρόσμενα. Μετά από μια απογοήτευση ή μια κρίση άγχους ή ένα ανούσιο αλλά εκνευριστικό μικροπεριστατικό στη δουλειά/στο δρόμο/στο σπίτι… τι χρειάζεσαι; Σχετικό είναι αυτό, θα μου πεις. Μπορεί απλώς μια αγκαλιά ή μια πάστα να αρκεί για να σε τονώσει. Ίσως όμως η αγκαλιά που θες να είναι μακριά. Η πάστα επίσης κάνει κυτταρίτιδα. Οπότε εκεί έρχεται να παρέμβει το βάλσαμο πάντων των ψυχών, που είναι και πάντα διαθέσιμο, που δεν παχαίνει κιόλας παρά μόνο ευεργετεί. Η μουσική.

Ενώ η μουσική τείνει να επαναλαμβάνεται, καθώς πια λίγα πράγματα μπορούν να σε εντυπωσιάσουν ή να θεωρήσεις μοναδικά, παρ’ όλα αυτά πάντα θα υπάρχουν κρυμμένα –ή και όχι τόσο κρυμμένα- διαμαντάκια για όποιον ξέρει και θέλει να ακούσει. Εν προκειμένω, σκέφτομαι πόσες φωνές με έχουν αγγίξει τα τελευταία χρόνια, τόσο ώστε να εντυπωσιάζομαι  χωρίς να βαριέμαι, χωρίς να συνηθίζω τη χροιά τους όσες φορές κι αν έχω ακούσει τραγούδια τους. Αγόρια και κορίτσια διαφορετικών ρεπερτορίων από ποικίλα μέρη –αλλά ας μη γελιόμαστε, η Γηραιά Αλβιώνα πρωτοπορεί κυρίως εδώ-  σε παρασύρουν με τις βελούδινες και μεθυστικές φωνές τους.

Τα αγόρια. Ας μιλήσουμε πρώτα γι’ αυτά. Σας έχει τύχει ποτέ να ερωτευτείτε απλώς και μόνο τη φωνή κάποιου; Φωνές που ρέουν σαν χρυσός και νομίζεις ότι αν ήταν ύφασμα θα ήταν το απαλότερο βελούδο και σχεδόν το νιώθεις στο δέρμα σου όταν τις ακούς!

Να, ας πούμε, σαν τη φωνή του James Bay, ο οποίος ορμώμενος από Αγγλία μας συστήθηκε με το “Hold Back the River” και ξεχύθηκε σαν ποτάμι στις καρδιές μας. Εδώ, στο “Let it go” , αφήνεται χαλαρός, μακριά από μια σχέση που ζορίζει και μεταμορφώνει με τρομακτικό τρόπο. Κι εμείς χαλαρώνουμε μαζί του.

Αν ο James Bay μας χαλάρωσε, έρχεται μια φωνή διαμάντι να μας κάνει να απορήσουμε με το πώς γίνεται ένα τέτοιο ζαχαρόμουτρο να έχει τέτοιο λαρύγγι. Κράμα Σκωτίας και Ιταλίας, ο Paolo Nutini μας ζητούσε πριν λίγα χρόνια… “Candy”* κι εμείς λιώναμε σαν μαλλί της γριάς στο άκουσμα του μετάλλου του. Στον τελευταίο του δίσκο όμως, έγινε καλύτερο αγόρι, ή τουλάχιστον τον ενέπνευσε κάποια να γίνει. Αναρωτιέμαι πόσο καλύτερος να γίνει κάποιος όταν έχει τέτοιο δώρο.

Για τον επόμενο σκέφτομαι το εξής: αν ο έρωτας είχε φωνή, ίσως θα ήταν η δική του. Αν και δεν αποτελεί νεοεμφανιζόμενη μορφή στο χώρο, ο Αμερικανός John Mayer είναι νομίζω ο κατάλληλος για τις ώρες που θες να ζήσεις το τέλειο ειδύλλιο στο μυαλό σου: το “Your Body is a Wonderland” είναι μια ωδή του ερωτευμένου στο σώμα της αγαπημένης του. Επίσης, η βελούδινη φωνή του είναι ιδανική συνοδεία τις ώρες που θες να χυθείς σε καναπέ, με κρασί και να ατενίσεις το ταβάνι. Απλώς βάλε το παρακάτω να παίζει.

Μια είναι όμως θαρρώ η αιώνια αγάπη, όταν σκέφτεται κανείς ζεστές αγαπημένες φωνές. Χρόνια πίσω μας συντροφεύει σε μελαγχολίες και ραγισμένες καρδιές και –γιατί όχι;- μεθύσια, κι ακόμα και σήμερα τον τιμούμε, κι ας συνεχίζει σόλο κι όχι με την μπάντα που τον αγκαλιάσαμε.  Ο Sivert Høyem έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, ίσως μάλιστα περισσότερο κι από την πατρίδα του τη Νορβηγία… Με τους Madrugada έντυσε την εφηβεία μας και μας έμαθε να κοιμόμαστε με ροκ μπαλάντες. Προσωπικά, δεν λάτρεψα καμία μέλισσα περισσότερο.

Το ταξίδι στις πολύτιμες αντρικές φωνές που μας συντροφεύουν μπορεί να κλείσει για τώρα σε έναν επίσης παλιό γνώριμο από την Ιρλανδία. Πάνε 15 χρόνια από όταν ο τραγούδησε το “The Blower’s Daughter” και μας πήρε καιρό να ανακαλύψουμε ότι εννοούσε την κόρη του δασκάλου του κλαρινέτου (μπουμ!). Ωστόσο ακόμα συνεχίζει να μας παρασύρει με τη μελωδικότητα των κομματιών του και το ταξιδιάρικο ηχόχρωμά του. Αυτό που αγαπώ σε αυτόν είναι ότι συχνά εμπλουτίζει τις δημιουργίες του με αρκετά λεπτά ορχηστρικού μέρους. Εκεί απλά χάνεσαι. Έτσι και στο παρακάτω, που μας εξηγεί πως είναι δύσκολο να καταλάβεις έναν άντρα.