Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή για το πως να συνθέσεις ένα σενάριο. Κάθε διαφορετικός τρόπος να διηγηθείς μία ιστορία εξυπηρετεί κι έναν διαφορετικό σκοπό. Το να ξεκινάς την αφήγηση από το τέλος βέβαια σίγουρα δεν είναι και ο πιο παραδοσιακός τρόπος παρόλα αυτά παρακινεί το κοινό να εστιάσει στο ταξίδι, στο «πώς» όλα έφτασαν εκεί που έφτασαν. Και σίγουρα έχει τα πλεονεκτήματά του.
Οι σεναριογράφοι ψάχνουν πάντα να βρουν ένα καλό δόλωμα για να καταφέρουν αρχικά να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κοινού παράλληλα όμως ξέρουν ότι πρέπει να συστήσουν και να αναπτύξουν σταδιακά τους χαρακτήρες της υπόθεσης. Το να ξεκινήσεις με την τελευταία σκηνή σου δίνει τη δυνατότητα να τα κάνεις και τα δύο.
Ξεκινώντας με ένα αγωνιώδες φινάλε όχι μόνο κερδίζεις αμέσως την προσοχή του κοινού αλλά κρατάς αμείωτο και το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια αφού ο θεατής ψάχνει συνέχεια στοιχεία για να δικαιολογήσει πως οι πρωταγωνιστές κατέληξαν σε αυτό το σημείο.
Σκέψου μία ταινία όπου η αρχική σκηνή δείχνει τον πρωταγωνιστή αιμόφυρτο με ένα πιστόλι να τον σημαδεύει στον κρόταφο ενώ η ακριβώς επόμενη τον δείχνει σε flashback να περπατάει ανέμελος σε ένα καθημερινό περιβάλλον. Σίγουρα σου δημιουργεί μία αγωνία να δεις πως κατέληξε σε αυτή τη κατάσταση ο πρωταγωνιστής.
Δεύτερο bonus; Μπαίνεις αμέσως στο κλίμα της υπόθεσης και γλιτώνεις τουλάχιστον ένα αρχικό μισάωρο νωχελικής ανάπτυξης των χαρακτήρων.
Κάτι λοιπόν ήξεραν οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες των παρακάτω 5 ταινιών που ξεκίνησαν την αφήγησή τους όχι από την αρχή αλλά από το τέλος!
Pulp fiction (1994)
Το masterpiece του Quentin Tarantino ξεκινά με ένα ζευγάρι πελατών σε ένα diner που σχεδιάζει να κάνει μία ληστεία. Το ζευγάρι είναι ο Tim Roth και η Amanda Plummer (κόρη του μεγάλου ηθοποιού Christopher Plummer) και η ληστεία αποφασίζεται να γίνει σε αυτό ακριβώς το εστιατόριο με την ‘Honey Bunny’ (Plummer) να απειλεί τους θαμώνες με όπλο πριν πέσουν οι τίτλοι αρχής με την iconic διασκευή του ‘Μισιρλού’ από τον Dick Dale. Η ληστεία αυτή θα είναι το backdrop και της τελευταίας σκηνής στην οποία θα εμπλακούν και οι πρωταγωνιστές John Travolta και Samuel L. Jackson με τον τελευταίο να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε ένα λογύδριο που έμεινε αξέχαστο στο φανατικό κοινό της ταινίας.
Fight Club (1999)
Εδώ η έννοια του «ξεκινάω την ταινία από το τέλος» είναι πολύ πιο ξεκάθαρη. Μία εναρκτήρια σκηνή που δε θα μπορούσε να γίνει πιο έντονη. Ο Edward Norton σε εντυπωσιακό close up με ένα πιστόλι στο στόμα που το κρατάει ο Brad Pitt. Πολύ γρήγορα μαθαίνεις ότι το κτίριο στο οποίο βρίσκονται Norton και Pitt πρόκειται να ανατιναχτεί και μια επανάσταση είναι στα σκαριά. Ο Norton βέβαια ανησυχεί περισσότερο για το αν το πιστόλι ήταν καθαρό και σιγοψιθυρίζει ότι όλα αυτά έγιναν για ένα κορίτσι ονόματι Marla Singer (Helena Bonam Carter). Μη μου πεις ότι αυτό το twisted μπέρδεμα δεν σε προκαλεί να μάθεις τι κρύβεται πίσω του. Οι fans της ταινίας ισχυρίζονται ότι το Fight Club μπορείς να το δεις εκατοντάδες φορές και κάθε μία από αυτές θα ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο. Και αυτή είναι η διπλή γοητεία της ταινίας.
Memento (2000)
H ταινία παραθέτει τα γεγονότα με αντίστροφη χρονολογική σειρά δηλαδή από το τέλος προς την αρχή, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπερδεύτηκες; Γι’ αυτό υπάρχει ο Christopher Nolan, ο οποίος σε αυτή την ταινία διηγούμενος τα γεγονότα ανάποδα δημιουργεί μία μοναδική ένταση και σε κάνει να αναρωτιέσαι διαρκώς ποιος είναι στη πραγματικότητα ο πρωταγωνιστής, γιατί κάνει αυτά που κάνει και πόσο μπορείς να εμπιστευτείς τους χαρακτήρες που τον περιβάλλουν.
Pan’s Labyrinth (2006)
Το αριστούργημα του Guillermo del Toro δεν θα σε εντυπωσιάσει γιατί ξεκινάει κι αυτό με το τέλος αλλά γιατί πρόκειται για μία από τις πιο συγκινητικές ταινίες όλων των εποχών. Η μικρή Ofelia μεγαλώνει στην Ισπανία τα πρώιμα χρόνια της διδακτορίας του Franco, λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Ισπανικού Εμφυλίου. Για να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα η Ofelia δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο μέσα σε έναν εγκαταλελειμμένο λαβύρινθο. Εκεί κατοικεί ο μυστηριώδης Φαύνος και άλλα μυθικά πλάσματα που την καθοδηγούν στις τρεις δοκιμασίες που πρέπει να εκπληρώσει για να επιστρέψει σαν πριγκίπισσα στο βασίλειό της, εκεί που δεν υπάρχει ούτε φόβος, ούτε πόνος. Μία ταινία γεμάτη αλληγορίες για την βαρβαρότητα του πολέμου, την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων και τον αδιάκοπο αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει που θα σε κάνει να πιστέψεις πάλι στα παραμύθια.
Twelve Monkeys (1995)
Η ταινία του Terry Gilliam είναι αρκετά επίκαιρη. Το backdrop της ταινίας είναι μία πανδημία που έχει αφανίσει την ανθρωπότητα αφήνοντας μόνο κάποιους επιζώντες ενώ ο Bruce Willis ταξιδεύει στο χρόνο για να ανακαλύψει ποιος ξεκίνησε την εξάπλωση του ιού. Στο ξεκίνημα της ταινίας μία πολύ μικρή αλλά αρκετά αποτελεσματική σκηνή βάζει το σπόρο που σε κάνει να αναρωτιέσαι καθόλη τη διάρκεια για τη σημασία της. Μοιάζει να είναι μία παιδική μνήμη του πρωταγωνιστή, ένα μικρό αγόρι γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας ενός άντρα ενώ ακούμε τα ουρλιαχτά μιας γυναίκας. Η σκηνή επαναλαμβάνεται μέσα στην ταινία και φυσικά θα τη δεις ολοκληρωμένη στο τέλος. No more spoilers! Bonus ο Brad Pitt που για τη συγκεκριμένη ερμηνεία προτάθηκε για ’Όσκαρ β΄ανδρικού ενώ κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα.
