Εναλλακτικά, θα λέγαμε ότι πρέπει να δεις όλες τις ταινίες του Xavier Dolan, αν θες να μάθεις τα πάντα για το έργο του “παιδιού-θαύματος” του σύγχρονου κινηματογράφου. Αν θες να ορίσουμε εξ αρχής τον ρόλο του Xavier Dolan στον κινηματογράφου ετοιμάσου για μια μεγάλη κουβέντα. Δεν αρκεί να πούμε ότι είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος ή παραγωγός. Είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν με ρωτάς, αφού ξεκίνησε την καριέρα του από πολύ νωρίς και η φιλμογραφία του είναι ήδη μεγάλη στα 31 του χρόνια. Παρακάτω θα βρεις τις ταινίες που ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει και θα πρέπει να δεις αν θες να μάθεις λίγα περισσότερα για το σινεμά του Xavier Dolan.
I Killed my Mother (2009)
Μια ημί-αυτοβιογραφική ταινία για τη σχέση ενός γιου με τη μητέρα του. Ένα μοτίβο που θα δεις πολλές φορές να επαναλαμβάνεται πάντοτε από διαφορετική σκοπιά στις ταινίες του Dolan. Στην ταινία ο ίδιος υποδύεται τον Hubert, έναν 16χρονο γιο που αγαπά τη μητέρα του, αλλά παράλληλα δεν αντέχει να μένει άλλο μαζί της. Μέσα από θέματα ομοφυλοφιλίας, κοινωνικής καταπίεσης και αποδοχής, το σινεμά του Dolan έχει ήδη αρχίσει να σκιαγραφείται ως μία αυτοτελής οντότητα και αυτό φαίνεται στις επόμενες ταινίες.
Heartbeats (2010)
Εδώ ο Dolan μας ξάφνιασε, μιας κι έβαλε το κωμικό στοιχείο στο παιχνίδι. Δύο φίλοι ερωτεύονται τον ίδιο άντρα και κάπως έτσι δημιουργείται ένα κωμικοτραγικό ερωτικό τρίγωνο. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία δημιουργήθηκε γιατί ο Dolan ήθελε κάποια στιγμή να δουλέψει μαζί με τους φίλους τους Niels Schneider και Monia Chokri. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτά τα γυρίσματα πέρασαν καλά.
Laurence Anyways (2012)
Προσωπική αγαπημένη σε αυτή τη φιλμογραφία, η ταινία Laurence Anyways είναι μία ωδή στον queer έρωτα. Ένα γράμμα αγάπης σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που η κοινωνία επιλέγει καθημερινά να αφήνει στο περιθώριο, απλά γιατί επέλεξαν κάποιον μη αποδεκτό. Με τη σειρά τους έγιναν κι εκείνοι αυτόματα μη αποδεκτοί. Οι άνθρωποι αυτοί όμως έχουν φωνή και τη βρίσκουν στις ταινίες του Dolan. Και δεν χρειάζονται πολλά decibel για να εκφραστούν. Αρκεί να τους ακούσει έστω κάποιος εκεί έξω.
Tom at the Farm (2013)
Εδώ ο Dolan δοκίμασε ένα νέο είδος στις ταινίες του και πέτυχε και με αυτό. Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ και ο Dolan φάνηκε να ξέρει καλά πώς να προετοιμάζει το κοινό για μια ενδεχόμενη απειλή. Εκεί πρωταγωνιστεί ο ίδιος ως ο Tom που έχει χάσει το αγόρι του και επισκέπτεται το πατρικό του για να παραστεί στην κηδεία. Εκεί όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ήρεμα και τον περιμένουν διάφορες εκπλήξεις.
Mommy (2014)
Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι εξερεύνησης των διάφορων ειδών, ο Dolan επέστρεψε στην αρχική του έμπνευση. Σε εκείνη την ιδέα που δημιούργησε και το I Killed my Mother. Απλά εδώ δεν πρέπει να σε ξεγελάσει ο τίτλος. Ο Dolan εξερευνά τη μητρότητα από μία εντελώς διαφορετική σκοπιά αυτή τη φορά. Έντονες συγκρούσεις μεταξύ μητέρας και γιου κι ένα τρίτο πρόσωπο που επηρεάζει αυτή τη σχέση.
It’s Only the End of the World (2016)
Ακόμα κι αν τελικά δεν σου αρέσουν οι ταινίες του Xavier Dolan, μπορείς να παραδεχθείς ότι οι τίτλοι του είναι από τους πιο εντυπωσιακούς που έχεις ακούσει. Ακριβώς γιατί χτυπάνε εκεί που πονάει. Κι εδώ πάλι στο πλαίσιο της οικογένειας, ένας νεαρός θεατρικός σκηνοθέτης επισκέπτεται το πατρικό του μετά από 12 χρόνια για να ανακοινώσει την ασθένεια και τον επικείμενο θάνατό του. Η αγάπη και η βία, είτε σωματική είτε ψυχική, φαίνεται να έχουν εξίσου πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες του. Και το θέμα της οικογένειας είναι αυτό που τα πυροδοτεί.
The Death & Life of John F. Donovan (2018)
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Καναδού δημιουργού και ίσως αυτή που έλαβε τα χειρότερα σχόλια παρά την ιδιαίτερη πλοκή και το εξαιρετικό καστ της. Εδώ ο Dolan ασχολείται με τη σχέση ενός νεαρού αγοριού με έναν κατά πολύ μεγαλύτερο του γνωστό άντρα του θεάματος. Μία επίθεση στα media και στον τρόπο που διαχειρίζονται οποιαδήποτε είδηση. Ειδικά όταν αγνοούν ότι μπορεί να έχουν καταστρεπτικές συνέπειες για έναν άνθρωπο, ακόμα και τον θάνατο.
Matthias & Maxime (2019)
Στην πιο πρόσφατή του ταινία, ο Xavier Dolan θίγει και πάλι το ζήτημα του self-discovery όσον αφορά τη σεξουαλική ταυτότητα. Δύο φίλοι θα αρχίσουν να αμφιβάλουν για όσα θεωρούσαν δεδομένα για τους εαυτούς τους, όταν θα τους ζητηθεί σε ένα γύρισμα να φιληθούν. Δέκα χρόνια και οχτώ ταινίες αργότερα, ο Dolan φαίνεται να μη θέλησε να ταυτιστεί με ένα μόνο είδος. Ξέρουμε όμως ότι αυτό είναι το καλύτερό του. Ενάντια στο toxic masculinity και πάντοτε υπέρμαχος του queer cinema, ο δημιουργός θέλοντας και μη επέστρεψε σε εκείνο το genre που ξέρει να κάνει καλύτερα.
