“Εμείς οι δύο ήμασταν ζευγάρι πριν καν γνωριστούμε” γράφει ο Γιώργος Σκεύας μεταφράζοντας το έργο του Terrence McNally. Ο λόγος για την Φράνκι και τον Τζόνι. Εκτός θεάτρου είναι η Ιωάννα Παππά και ο Τάσος Ιορδανίδης. Οι δυό τους πρωταγωνιστούν σε μια παράσταση που κάνει καρδιές να σκιρτήσουν, μυαλά να ξυπνήσουν και έρωτες να γεννηθούν. Ο Τάσος Ιορδανίδης, ως Τζόνι πλέον, μάχεται για την καρδιά της διστακτικής Φράνκι, μάχεται όμως και για το θέατρο. Με το δικό του τρόπο.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης στη Θεσσαλονίκη, μιλήσαμε μαζί του για όλα εκείνα που καθιστούν για εκείνον την παράσταση Φράνκι και Τζόνι σημαντική. Οι απαντήσεις του ήταν τόσο ειλικρινείς όσο και η τέχνη που υπηρετεί.

Τάσο, τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το «ναι» σε αυτή την παραγωγή;

Μία βαθιά προσωπική και καλλιτεχνική ανάγκη.Μετά τους ήρωες-σύμβολα που είχα κληθεί να υπηρετήσω τα τελευταία χρόνια, μου γεννήθηκε η επιθυμία να ”συναντηθώ” με μία πιο σύγχρονη γραφή, σημαντική, αλλά σύγχρονη. Με ήρωες αναγνωρίσιμους, με χαρακτήρες φορτισμένους από τους προβληματισμούς, τις σκέψεις, τις προσλαμβάνουσες της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Ο κόσμος της γραφής του Μακνάλι επιβάλλει μία αγνότητα και επιτάσσει γνήσια ειλικρίνεια, τόσο στη σκηνοθετική ανάγνωση, όσο και στην ερμηνευτική προσέγγιση. Ένα γλυκό, τρυφερό κείμενο που αγγίζει τα όρια του ποιητικού ρεαλισμού και προσκαλεί το θεατή μέσω μιας κλειδαρότρυπας να παρακολουθήσει την κοινή ιστορία της Φράνκι και του Τζόνι και να αναρωτηθεί αν μία νύχτα είναι ικανή να επαναπροσεγγίσει, αν πρέπει να κυνηγάμε μανιασμένα τα όνειρα που πέρασαν, αν ο έρωτας είναι η κεντρομόλος δύναμη αυτού του κόσμου.

Είμαι περήφανος που αυτό το ταξίδι το μοιράζομαι με δύο από τους καλύτερους εκπροσώπους του θεάτρου μας, την Ιωάννα και το Γιώργο και χαίρομαι που το κοινό έχει αγκαλιάσει με θέρμη τη ρομαντική περιπέτεια της σερβιτόρας και του μάγειρα που εργάζονται μαζί σ’ένα συνοικιακό εστιατόριο του Μανχάταν και ”αγωνίζονται” να βρουν το δρόμο της ευτυχίας. Εκείνη προσπαθώντας να επουλώσει τα τραύματα από το παρελθόν και εκείνος μαχόμενος για την αδελφή-ψυχή του. Υπάρχει κάποιος λόγος που τη λένε Φράνκι και τον λένε Τζόνι. Φράνκι και Τζόνι.

Σε τι στοιχεία πιστεύεις διαφέρει ο αρχικός Τζόνι του 1987 με τον σημερινό, εν έτει 2019 σχεδόν;

Πάντα υπήρχαν,υπάρχουν και θα υπάρχουν Τζόνι. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες θα παλεύουν γιατί ελπίζουν. Γενναίοι. Μικροί ήρωες χαμηλού φωτισμού, που δεν έχουν παρατσούκλια, που δεν προέρχονται από τα υψηλά κλιμάκια, που η ζωή τους έχει γυρίσει την πλάτη. Αλλά εκείνοι θα ρίχνουν τη γροθιά στο μαχαίρι με όλη τους τη δύναμη. Γιατί έχουν πίστη. Πιστεύουν στη ζωή, διψούν για αυτή και δεν τους νοιάζει το σημείο, οι περγαμηνές, τα πρέπει και οι συνθήκες. Προσωπικότητες αντρειωμένες, με προσωπικά ιδανικά, άσημοι ιππότες της καθημερινότητας που έχουν ταξιδέψει στη χρονομηχανή και μπορεί κάποιος να τους συναντήσει το 1635, το 1987, το 2049…

Βλέπουμε ότι η Φράνκι στην αρχή είναι διστακτική απέναντι σου στο έργο. Τι αποτελέσματα φέρνει η σύγκρουση του φόβου με το πάθος σε έναν έρωτα;

Ο φόβος είναι και καλός και κακός σύμβουλος. Ο φόβος φυλάει τα έρημα, αλλά και ο φόβος στερεί τη δυνατότητα της προσωπικής ολοκλήρωσης. Ο έρωτας είναι απόλυτος. Και το απόλυτο τρομάζει. Σε όδηγεί πέρα από όρια, πέρα από νόρμες. Νικητής στο τέλος; Ίσως ο εμμονικός. Ο επίμονος. Ο ωριμότερος.

Τρεις δεκαετίες σχεδόν αργότερα, πόσο πιστεύεις έχει αλλάξει ο ορισμός του έρωτα για τους ανθρώπους; Ή και αλλοιωθεί;

Έχουν αλλάξει οι κώδικες επικοινωνίας. Η κοινωνία τρέχει, εξελίσσεται, προσπερνάει. Η υπερπληροφόρηση και η δύναμη της εικόνας, της τεχνολογίας έχει αλλάξει τα δεδομένα. Πλέον μπορεί κάποιος να στείλει λουλούδια μέσω ενός υπολογιστή. Να φλερτάρει πληκτρολογώντας. Παλαιότερα, ο ρομαντισμός και ο ερωτισμός βασίζονταν στην επαφή, στο κοίταγμα. Κάθε εποχή έχει και θα έχει τους δικούς της νόμους. Καλύτεροι; Χειρότεροι; Κανείς δεν ξέρει. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι άνθρωποι πάντα θα ερωτεύονται, θα αγαπούν, θα μοιράζονται και θα ψάχνουν για το άλλο τους μισό.

Με ποιον από τους δύο χαρακτήρες πιστεύεις ταυτίζεται περισσότερο το κοινό; Με τη διστακτική Φράνκι ή με τον παρορμητικό Τζόνι;

Εξαρτάται. Ο κάθε θεατής κουβαλάει το δικό του φορτίο και αναλόγως θα έρθει και η ταύτιση. Πάντως όσο πιο συμπαθής είναι ένας Τζόνι, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία του κοινού για την εκπόρθηση της καρδιάς της Φράνκι. Ας μην ξεχνάμε ότι το κοινό αγαπάει το happy end.

Εσύ ο ίδιος, πόσο “Τζόνι” είσαι στη ζωή σου;

Είμαι αρκετά. Αλλά αυτή είναι μία ερώτηση που θα έπρεπε να απαντηθεί από ανθρώπους που με γνωρίζουν.

Το θέατρο σίγουρα μπορεί να διδάξει, μπορεί όμως να παροτρύνει τους ανθρώπους να κάνουν κάτι που ίσως τους φαίνεται ακατόρθωτο;

Το θέατρο είναι η πιο δυνατή παραστατική τέχνη.Έχει ευεργετικές και θαυματουργές ιδιότητες. Μπορεί να ξεβολέψει συνειδήσεις και να ενεργοποιήσει ένστικτα που βρίσκονται σε λήθαργο. Ναι, αν κάποιος είναι ανοιχτός δέκτης, ο πομπός του θεάτρου μπορεί να τον οδηγήσει στο λιμάνι του αδιανόητου.

Είσαι ηθοποιός που έχει δουλέψει και μέσα σε ένα θίασο αποτελούμενο από πολλά άτομα, αλλά και τώρα με την Ιωάννα Παππά που είστε οι δυο σας επί σκηνής. Ποιες είναι οι προκλήσεις κάθε φορά;

Η επικοινωνία με τους συνοδοιπόρους που θα δημιουργήσει τον ηλεκτρισμό, του οποίου θα γίνουν κοινωνοί όσοι τιμήσουν με την παρουσία τους το εγχείρημα.

Αν στο τέλος της παράστασης μπορούσες να απευθύνεις και να φωνάξεις μια φράση στο κοινό για να τους αφυπνίσεις- εκτός σεναρίου- ποια θα ήταν αυτή;

Δεν έχω αυτό το ρόλο και αυτό το δικαίωμα. Μακριά από το θέατρο, την υποκριτική τέχνη και τους υποκριτές ο διδακτισμός εκτός ορίων. Τα σύνορα σταματούν στο τέλος της διαδρομής των οχημάτων της δουλειάς μας: το λόγο του κειμένου και τις ερμηνείες. Αν βγεις απ’αυτά τα μονοπάτια, καλύτερα να σταματήσεις να είσαι ερμηνευτής και να γίνεις πολιτικός.