Προορισμός μας το σπίτι στο χωριό των Πηγενιών, το χωριό που πολύ λίγοι ξέρουν, μα που αγαπώ απεριόριστα. Εκεί έχω ζήσει τις καλύτερες στιγμές των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια τόσο αθώα που το μόνο που με προβλημάτιζε είναι αν το κάστρο που θα κάνω στην άμμο της θάλασσας θα είναι μεγάλο ή μικρό. Η διαδρομή για το χωριό μαγική. Το μπλε της θάλασσας σε συνδυασμό με τα καταπράσινα βουνά φτάνουν για να γεμίσει το μάτι και το μυαλό από όμορφες εικόνες και ηρεμία. Μια στάση στο γραφικό χωριό του Πωμού και στο πανέμορφο λιμάνι του με τις ψαρόβαρκες και την παραδεισένια παραλία με τα χρωματιστά βοτσαλάκια, δημιουργούν ένα θέαμα εντυπωσιακό. Είναι τόσο ιδιαίτερα και μοναδικά όλα αυτά που ένιωθα μπροστά στην ομορφιά της φύσης που ήθελα απλά να χαζεύω.

Έπρεπε όμως να συνεχίσουμε το ταξίδι για τον προορισμό και μετά από τα πολλά «πρέπει να πάμε» που ειπώθηκαν, συνεχίζουμε. Λίγο πιο κάτω το χωριό της Μανσούρας μας καλωσορίζει. Μέχρι όμως να μας καλωσορίσει είχαμε ήδη βγει από το χωριό. Προβληματιστήκαμε, πως είναι δυνατόν σκεφτήκαμε να είναι τόσο, μα τόσο μικρό, και κάτι μας ώθησε να κάνουμε μια επαναστροφή και να πάμε πίσω. Στην επαναστροφή και μπαίνοντας ξανά στο χωριό, παρατηρήσαμε πως τα σπίτια ήταν μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού, μονάχα πέντε, και όπως πληροφορηθήκαμε μετά, τα δύο μόνο είναι κατοικημένα και τα υπόλοιπα είναι εξοχικά. Αλήθεια, δεν ήθελα να φύγω από το χωριό, αυτή η άγρια ομορφιά της πεντακάθαρης θάλασας και το γευστικότατο και φρέσκο (απευθείας από τη θάλασσα) φαγητό της μοναδικής ψαροταβέρνας του χωριού σε κάνει να χαλαρώνεις και να θες να μην κάνεις τίποτα, απλά να απολαμβάνεις, να γαληνεύεις. Και ενώ άρχιζε να σουρουπώνει, αποφασίσαμε να κατεβούμε στη θάλασσα καθώς διαπιστώναμε πως κάτι όμορφο αρχίζει να αχνοφαίνεται, γι’αυτό κατεβάσαμε από το αυτοκίνητο και την παγωνιέρα . Σας μιλάω ειλικρινά, έχω δει το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του κόσμου στο μικρό χωριό της Μανσούρας. Ειδικά όταν έπεφτε στη θάλασσα …όλα έμοιαζαν σαν όνειρο. Ότι και να πω θα ‘ναι λίγο. Το μόνο που θα σου πω είναι πως ακόμα δεν είχαμε φτάσει στον προορισμό μας και η κάμερα είχε πάρει φωτιά και τα κοκτέιλς μπροστά στο ηλιοβασίλεμα δεν σταματούσαν.

Αγάπη, ηλιοβασίλεμα και κοκτέιλς…τι άλλο πραγματικά να ζητήσεις. Και αφού νυχτωθήκαμε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Ένα χωριό πριν το χωριό των Πηγενιών είναι και αυτό του Πύργου Τηλλυρίας (σας έχω ξαναεκδηλώσει σε προηγούμενο άρθρο την αγάπη μου για το συγκεκριμένο χωριό). Από τους πιο must προορισμούς για ψαράκι, ηρεμία και θάλασσα. Ο  συνδυασμός του γαλάζιου, με την άγρια βλάστησης και τα κοπάδια με τα κατσίκια, είναι εικόνες που δύσκολα συναντάς. Επίσης, πόσο λατρεύω τα παραδοσιακά καφενεία του και τις δίπλα στο κύμμα ταβέρνες του χωριού. Ένας σύντομος περίπατος στο λιμάνι του Πύργου Τηλλυρίας ήταν αρκετός για να συμπληρώσει την ευτυχεία που ένιωθα. Πέντε λεπτά παραπέρα με το αυτοκίνητο ήταν και το χωριό των Πηγενιών. Ούτε φωνή δεν ακουγόταν και η αύρα από το κρύο αεράκι μαγική.

Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν ήταν το ίδιο υπέροχες και κάπου εδώ είναι που σας θα πω να αγαπάτε τον τόπο σας και να προσπαθείτε να τον εξερευνάτε όποτε σας δίνετε η ευκαιρία, όλο και κάποιο θησαυρό θα ανακαλύψετε..

Καλούς θησαυρούς λοιπόν!