Τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχω κάνει στη ζωή μου τις έχω κάνει λόγω άγνοιας κινδύνου. «Έλα πρωτομαγιά είναι πάμε να βουτήξουμε έχει ζεστάνει η θάλασσα», «Σώωωωωπα βρε αδερφέ δηλαδή πόσο καυτερό να είναι το λαχματζούν;», «Να πάμε μπροστά-μπροστά ρε σεις να γουστάρουμε! Deep Purple είναι αυτοί!», «Αποκλείεται αυτό το τυρί να μυρίζει σαν πόδια ρε φέρε να δοκιμάσω».

Εντάξει δεν ντρέπομαι να πω πως τις περισσότερες φορές το μετάνιωσα. Πάγωσα, κάηκα, χτύπησα (στο Highway star ειδικά σαπακιάστηκα), και μερικές φορές νομίζω ότι η μυρωδιά της ποδαρίλας δε θα φύγει ποτέ από τα ρουθούνια μου.

Από την άλλη, μερικές από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω ζήσει στη ζωή μου οφείλονται σε αυτήν ακριβώς την άγνοια κινδύνου. «Να σου πω, λέμε να πάμε ένα ταξίδι με τις μηχανές, Ιταλία, Δολομίτες ψήνεσαι;».

Κάτσε να βγάλω το γούγλη μας μία…

Κάπου εδώ πρέπει να σταθούμε λίγο για να σου εξηγήσω κάτι σημαντικό: Δεν είχα ιδέα που είναι οι Δολομίτες. Βασικά δεν ήξερα καν τι είναι. Είναι κρατίδιο; Είναι σύμπλεγμα νησιών; Είναι Βόρεια; Είναι Νότια; Ιδέα δεν είχα. Μη μου το παίζεις τώρα ότι εσύ ξέρεις. Άσε, μεταξύ μας τώρα, δεν ξέρεις ούτε εσύ. Εννοείται όμως πως είπα «ναι ρε μέσα!» γιατί όταν είσαι μοτοσικλετιστής και κάποιος σου βάζει στην ίδια πρόταση τις λέξεις «ταξίδι» και «μηχανή» λες «ναι» πρώτα και σκέφτεσαι μετά. Άλλωστε θα ήμασταν τρεις μηχανές οπότε λες «ε… εντάξει όλο και κάποιος θα ξέρει».

Και θα σου πω και ένα μυστικό… ένας μοτοσικλετιστής που δεν έχει πάει ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι είναι όπως το ζώο που μεγαλώνει σε ζωολογικό κήπο. Ναι μεν έχει τα άγρια ένστικτα αλλά τα έχει κάπου βαθιά μέσα του, τα έχει ξεχάσει και ξεσπάει στο να βάζει εξατμίσεις που κάνουν «πρι-πρι» και στο να κάνει κόντρες με τον εαυτό του από φανάρι σε φανάρι.

Πού ‘σαι μωρή Χάιντι;

Λοιπόν, οι Δολομίτες είναι στις Άλπεις. Ναι στις κανονικές. Και για να φτάσουμε εκεί, διασχίσαμε τη μισή Ιταλία. Τώρα βέβαια, όταν ξεκίνησα από την Καλογρέζα δεν μπορούσα να φανταστώ πως σε 4 μέρες θα ήμουν στις Άλπεις. Το ξέρεις μάλλον ότι θα φτάσεις (το ελπίζεις δηλαδή), αλλά το μυαλό σου δεν μπορεί να επεξεργαστεί το ότι εκεί που είσαι με 30 βαθμούς στο λιοπύρι και περνάς δίπλα από τα «Γρηγόρης μικρογεύματα» θα είσαι στους 5 βαθμούς, στα 3000 μέτρα υψόμετρο σε χιονισμένο τοπίο. Βασικά δεν περιμένεις τίποτα. Δεν σε νοιάζει κιόλας! Γιατί πολύ απλά…

…Το μόνο που μετράει είναι το ταξίδι

Θες λοιπόν να σου πω τη βασική διαφορά μεταξύ μηχανής και αυτοκινήτου; Το αυτοκίνητο είναι το τέλειο μέσο για να φτάσεις στον προορισμό σου. Θα φτάσεις άνετα, με ασφάλεια, με cruise control και air condition, θα παρκάρεις, θα δεις τα αξιοθέατα, θα γυρίσεις με φωτογραφίες και σουβενίρ από την κάθε πόλη να γεμίσεις το φέησμπουκ.

Με τη μηχανή δε σε νοιάζει το πού θα φτάσεις. Ο προορισμός σου δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι: Οι λόφοι της Τοσκάνης, η Ιταλική Ριβιέρα, η λίμνη στο Κόμο, οι «φιδίσιοι» δρόμοι που σε ανεβάζουν στις Άλπεις και στα χιονισμένα πάσα, η ομίχλη στα δάση της Σλοβενίας, λίμνες που πετάγονται μέσα στα βουνά, ποτάμια που τη μία τα βλέπεις αριστερά και την άλλη δεξιά… Το χιόνι που λες «διάολε είναι Σεπτέμβρης ΤΙ ΧΙΟΝΙ ΤΩΡΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ», οι λεύκες που έχουν φυτευτεί με τέτοια ακρίβεια σαν να είναι πάνω σε μελιμετρέ χαρτί, οι άλλοι μοτοσικλετιστές στο αντίθετο ρεύμα που πάντα, μα πάντα, θα βγάλουν το χέρι ή το πόδι για να σε χαιρετίσουν!

Τι σημασία έχει το πού θα καταλήξεις για να ξεκουραστείς λοιπόν;

Της μηχανής μου σα μουγκρίζει το μοτέρ…

Με απλά λόγια είσαι εσύ, η μηχανή σου, ο δρόμος, η φύση και οι συνταξιδιώτες σου, οι «φωνές μέσα στο κράνος σου» (χωρίς ενδοσυνεννόηση δεν νοείται ταξίδι με μηχανή).  Δεν ξέραμε τι θα δούμε. Φύγαμε με ένα backpack ο καθένας, ένα γεμάτο ρεζερβουάρ και την μπαγκαζιέρα της μηχανής. Και μπορεί όταν ξεκινήσαμε να ήμασταν «φιλαράκια» με τον Χρήστο και τον Γιάννη, αλλά όταν γυρίσαμε, έχοντας μοιραστεί περίπου 3000 χιλιόμετρα, έχοντας μαλώσει, γκρινιάξει, και κυρίως γελάσει (μιλάμε για πολύ γέλιο όμως) για 1000 διαφορετικά πράγματα, είχαμε γίνει μπράδερς. Συντρόφια. Καρντάσια. Να ξέρεις ότι η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ συνταξιδιωτών-μηχανόβιων είναι εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη.

Θες λοιπόν να σου δώσω μια συμβουλή; Αν έχεις μηχανή πήγαινε ένα μεγάλο ταξίδι. Δεν χρειάζεται να είναι οι Άλπεις (αν και το όλο ταξίδι κόστισε συνολικά ελάχιστα πάνω από 1000€/άτομο με όλα πληρωμένα οπότε μην το αποκλείεις) ας είναι στην Ελλάδα. Πάρε τη μηχανή σου, τα φιλαράκια σου, λάδωσε την αλυσίδα σου, βάλε το πού θες να φτάνεις κάθε μέρα και ξεκίνα. Γιατί πραγματικά αν υπάρχει ένας τρόπος να ζήσεις ένα ταξίδι για το ταξίδι, αυτός είναι με τη μηχανή σου!