Νιώθεις καλά, κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν, ο χρόνος και οι μέρες σου έχουν ενδιαφέρον και κόσμο μέσα τους και γενικώς το αίσθημα της ασφάλειας και της πληρότητας είναι καλοί σου φίλοι.

Οι μέρες σου έχουν χρώμα, χαμόγελο και συναίσθημα. Κι όμως είναι κάτι μέρες που όλα φαίνονται λίγα, τακτοποιημένα, συμβατικά και ανάλατα.

Σαν να κολυμπάς σε νερά που δεν έχουν ποτέ τους τρικυμία, ή έστω 3 μποφόρ για να μπορέσεις να σταθείς πάνω στην σανίδα σου. Κι έχεις βρεθεί να την σέρνεις μαζί σου αντί να στέκεσαι επάνω της. “Που να μπλέκεις σε περιπέτειες τώρα. Κι αν ξανοιγόσουν, αν έπεφτες και έπινες νερό, αν είχε κύματα θα έπρεπε να καταβάλεις διπλάσια προσπάθεια να βγεις στην ακτή.” σου είπε ένας φίλος.

Βρε λες να είσαι μαζόχας που ενώ όλα φαίνονται γαλήνια και “στην θέση” τους, εσένα η ψυχή σου λαχταρά ανακατωσούρες, ίντριγκα και φασαρία; Ή είναι καιρός να συνηθίσεις την ηρεμία και να μπεις σε ρυθμούς που δεν συνάδουν με μπάχαλο και φωνές;

Μεγαλώνεις, σκέφτεσαι. Πόσο κακό είναι να έχεις ένα πρόγραμμα πια; Τη δουλειά σου, ένα στέκι, μία έξοδο την εβδομάδα, δέκα μέρες τον χρόνο διακοπές, μια ήρεμη σχέση και τους φίλους σου. Τι παραπάνω να ζητήσει κάποιος; Τα μετράς και διαπιστώνεις πως πληροίς τις προδιαγραφές να περάσεις το τεστ της ασφάλειας των τριάντα. Κι αφού το περνάς, εσένα γιατί κάτι σφίγγει την ψυχή σου όταν η ζωή σου τείνει να χωρέσει σε αυτό το πρόγραμμα; Γιατί δεν περνάς καλά όταν οι συνθήκες είναι ήρεμες,προγραμματισμένες και καθώς πρέπει; Εσύ έχεις το πρόβλημα ή μήπως οι άλλοι;

Εσύ λαχταράς την (δημιουργική) ένταση, την φωνή που θα “ξυπνήσει” τον άλλο, θες να βγεις, να διαφωνήσεις, να τσακωθείς αν χρειαστεί, να λογομαχήσεις έντονα και μετά να ζητήσεις συγνώμη αν ήσουν λάθος και με την ίδια ένταση που τσακώθηκες (και ήσουν άδικος) να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα για να σε συγχωρέσει ο άνθρωπος σου. Εσύ λαχταράς βόλτα στον Λυκαβηττό κι ας δουλεύεις πρωί την επόμενη μέρα. Δε θες να περιμένεις την Παρασκευή για να ξενυχτήσεις. Δε θες να καθορίζουν οι μέρες τα θέλω σου. Τα θέλω σου πρέπει να ζουν ελεύθερα, αυθόρμητα, φωνάζει κάτι μέσα σου! Σου την δίνει να μην λες “σε θέλω” επειδή ο άλλος μπορεί να πιεστεί ή επειδή αν δε το πεις μόνο τότε ο άλλος θα ταρακουνηθεί. Μα το νόημα δεν είναι ο άλλος να μη χορταίνει να το ακούει από τα χείλη σου αυτό το “σε θέλω”; Το να είσαι αυθόρμητος και ανεξέλεγκτος κάποιες φορές δεν είναι το νόημα της ζωής;

Μεγάλωσες για αυτά, θα σου ξαναπεί ο φίλος σου προσπαθώντας να σε συντονίσει με την ηλικία σου και αυτά που η ίδια επιβάλλει. Είσαι 30. Δε μπορείς να συμπεριφέρεσαι σα παιδί. Οι αντοχές σου δεν είναι ίδιες. Πρέπει να κοιμηθείς νωρίς, δουλεύεις αύριο. Αν θες να κάνεις κάτι για εσένα, κάτι που θα σε γεμίσει, θα σε κάνει να χαμογελάσεις, κάνε το το Σαββατοκύριακο, στα ρεπό σου. Δώσε τα όλα εκεί. Τότε μόνο. Τις υπόλοιπες μέρες, “κοίμισε τα” τα θέλω. Δεν γίνεται να ζουν και αυτά παράλληλα με την δουλειά και τις υποχρεώσεις σου. Κοίτα να είσαι συνεπής και άσε τα πολλά. “Μεγάλωσες. Μη κάνεις σαν παιδί”.

Μα γιατί να πρέπει να βάλεις σε καλούπι αυτά που πραγματικά σε γεμίζουν με ευτυχία; Το ότι πήγες 30 σημαίνει πως θα νιώθεις ζωντανός και χαρούμενος μόνο τις 2 από τις 7 ημέρες της εβδομάδας; Ή πως πια δεν επιτρέπονται τα λάθη και οι υπερβολές;

Και τελικά, όταν όλα μοιάζουν συγυρισμένα και σωστά εσένα γιατί κάτι καίει το κορμί σου ολόκληρο και σε κάνει να βαριέσαι; Μήπως είσαι άπληστος και αχόρταγος; Μήπως δε ξέρεις τι θέλεις και για αυτό δεν νιώθεις γεμάτος κι ολοκληρωμένος ή μήπως τελικά αυτά που ονειρεύεσαι και ποθείς είναι πολύ περισσότερα από όσα αρκούν για κάποιους άλλους;

Αν απλώς δε συμβιβάζεσαι με την καθημερινότητα και αναζητάς συνεχώς να νιώθεις ζωντανός, δημιουργικός και αληθινός, τότε άσε στο πλάι αυτά που προσπαθούν να σε εμποδίσουν ή να σε φοβίσουν και προχώρα. Σίγουρα θα βρεθούν “εχθροί” να σε πολεμήσουν μα και συνοδοιπόροι που δε θα τρομάξουν να βγουν από την ρουτίνα τους και θα ζήσετε παρέα στιγμές που θα σας απογειώσουν.

Κι είναι ωραία εκεί ψηλά!