Προσπαθώ να βρω την κατάλληλη εισαγωγή για το συγκεκριμένο άρθρο.

Μετά από ενδελεχή σκέψη, συνειδητοποίησα ότι ο μοναδικός τρόπος για να ξεκινήσω και να αναλύσω (όσο είναι εφικτό) αυτό το τόσο περίπλοκο θέμα, είναι να χρησιμοποιήσω την ακόλουθη ρήση: «Διάλεξε μια δουλειά που αγαπάς και δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μία ημέρα στη ζωή σου».

Ναι, ακούγεται ιδιαίτερα σαγηνευτική. Ίσως και ουτοπική ως έναν βαθμό. Άραγε πόσο εύκολο είναι να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά αγαπάς; Άπαξ και συνειδητοποιήσεις αυτό που αγαπάς, πόσο εύκολο είναι να μετατραπεί σε μια επαγγελματική δουλειά;

Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα.

Ο μόνος τρόπος για να είμαστε πραγματικά ικανοποιημένοι, είναι να κάνουμε μια δουλειά για την οποία αισθανόμαστε υπερήφανοι.

Αν αισθανόμαστε υπερήφανοι και “σπουδαίοι” για το επάγγελμα που έχουμε επιλέξει, τότε είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να μην το αγαπήσουμε. Δυστυχώς, έχουμε εσωτερικεύσει την ανάγκη να βρούμε μια δουλειά που αντανακλά τις απαιτήσεις των γονέων μας ή φαντάζει εντυπωσιακή στον περίγυρό μας, αλλά στον τελικό απολογισμό, για εμάς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια απλή «αγγαρεία».

Ναι, είναι πολύ πιθανό να μην έχουμε βρει ή να μη βρούμε ποτέ το επάγγελμα για το οποίο θα νιώθουμε ένα υπέρμετρο πάθος.

Κι αν δεν το έχουμε βρει ακόμα, δεν πειράζει, μπορούμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε. Το μόνο που έχει αξία είναι να μη συμβιβαστούμε. Να μη χάσουμε την ξεχωριστή μας ταυτότητα προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε πάντα τους άλλους. Γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.

Έχουμε βυθιστεί τόσο πολύ σε αυτή τη φιλοσοφία, στη φιλοσοφία του να ικανοποιούμε πάντα τους άλλους, που τελικά δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι μας ικανοποιεί. Δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι είναι αυτό που πραγματικά αγαπάμε. Συνήθως αυτά που αγαπάμε, είναι όλα όσα μας έχουν κάνει οι άλλοι να πιστεύουμε ότι αγαπάμε. Ακόμη κι αν έχουμε μια κλίση σε έναν ιδιαίτερο τομέα, ή έχουμε ένα στερεοτυπικά «περίεργο» ταλέντο, πνίγουμε τις δικές μας ανάγκες γιατί η κοινωνία μας το επιβάλλει. Προφανώς όχι άμεσα. Κι όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «κοινωνία», εννοώ οτιδήποτε τη συνθέτει.

«Διάλεξε μια δουλειά που αγαπάς και δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μία ημέρα στη ζωή σου».

Και επανέρχομαι πάλι στο απόφθεγμα με το οποίο ξεκίνησα το άρθρο. Επανέρχομαι, γιατί εγώ προσωπικά δεν έχω κατανοήσει στο εκατό τοις εκατό το ουσιαστικό νόημά του. Μάλλον, ο καθένας μπορεί να το συλλάβει με διαφορετικούς τρόπους. Εγώ πάντως, διαβάζοντας αυτό το ρητό, φαντάζομαι ανθρώπους ευτυχισμένους, παθιασμένους για τη δουλειά τους. Ανθρώπους που αισθάνονται σπουδαίοι για ό,τι έχουν επιλέξει, ανθρώπους που δεν επηρεάζονται από τη γνώμη των άλλων. Ανθρώπους που έχουν εκπληρώσει τα όνειρά τους κι έχουν καταφέρει να κάνουν τη ζωή τους πιο φωτεινή. Ανθρώπους που κάνουν τον κόσμο καλύτερο, με οποιοδήποτε τρόπο. Ανθρώπους που με λίγα λόγια έχουν βρει το πραγματικό νόημα.