Ο Αύγουστος φαίνεται πάντα να διεκδικεί πολλές μέρες του Σεπτεμβρίου και με τη σειρά του ο Σεπτέμβρης είναι πάντα πολύ συγκαταβατικός και του δίνει το χρόνο του μέχρι εκείνος, μόνος του, να αποφασίσει, πως είναι η ώρα να αποχωρήσει.

Οι μέρες γίνονται σταδιακά πιο σύντομες, οι νύχτες πιο δροσερές, και υπάρχει ένας ψίθυρος αλλαγής στον άνεμο – μια διακριτική αλλά αναπόφευκτη υπενθύμιση ότι το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του. Είναι η ώρα που το καλοκαίρι, με όλο του το χρυσαφένιο φως και τη νωχελική ζεστασιά του, γλιστράει από τα δάχτυλά σου σαν άμμος.

Υπάρχει όμως κάτι βαθιά ρομαντικό σε αυτή τη μετάβαση, καθώς η εποχή των ατέλειωτων ημερών δίνει τη θέση της σε πιο καθαρό, δροσερό αέρα και μεγαλύτερες νύχτες, προαναγγέλλοντας μια εποχή ανανέωσης.

Το καλοκαίρι σίγουρα είναι η εποχή της ελευθερίας. Είναι η στιγμή που νιώθεις πιο ζωντανός, επεκτατικός, σαν ο ορίζοντας να είναι λίγο πιο μακριά από το συνηθισμένο. Οι μέρες περνούν κυνηγώντας την περιπέτεια, απολαμβάνοντας τον ήλιο ή απλώς αγκαλιάζοντας τον πιο αργό ρυθμό της ζωής. Είναι η ώρα των μεταμεσονύχτιων συζητήσεων κάτω από έναν έναστρο ουρανό, του αλμυρού δέρματος και των παγωτών που λιώνουν πιο γρήγορα από ό,τι μπορείς να τα φας.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν, πως καθώς το καλοκαίρι ξεφεύγει, νιώθεις ένα άγγιγμα θλίψης. Το τέλος του καλοκαιριού δεν σημαίνει απλώς την αλλαγή του καιρού. Είναι το κλείσιμο ενός κεφαλαίου, η τελευταία σελίδα μιας ιστορίας που ζεις εδώ και μήνες.

Ωστόσο, υπάρχει μια ομορφιά σε αυτό το τέλος. Κρατάς τις τελευταίες μέρες της παραλίας, τα τελευταία ηλιοβασιλέματα και τη ζεστασιά που πλανάται στο δέρμα μας σαν μια ανάμνηση που θέλουμε να κρατήσουμε. Κάθε τέλος είναι μια υπενθύμιση να αγαπάς τις φευγαλέες στιγμές, να ζεις στο παρόν γιατί κατά βάθος γνωρίζεις ότι οι εποχές αλλάζουν. Και καθώς το καλοκαίρι σβήνει, αφήνει πίσω του κάτι περισσότερο από ένα απλό μαύρισμα και μια συλλογή από κοχύλια. Αφήνει μαθήματα και ιστορίες, με τη συνειδητοποίηση ότι η ζωή, όπως και οι εποχές, είναι πάντα σε κίνηση.

Mια εποχή μεταμόρφωσης

Τα μαθήματα του φθινοπώρου από την άλλη, είναι πιο ήσυχα από αυτά του καλοκαιριού, αλλά όχι λιγότερο βαθιά. Το καλοκαίρι σε διδάσκει να αγκαλιάζεις τη στιγμή, να ρουφάς τη ζωή με όλη της την ένταση. Το φθινόπωρο, όμως, σε διδάσκει την ομορφιά του να αφήνεις τα πράγματα να φεύγουν. Σου δείχνει ότι τα τελειώματα δεν πρέπει να τα φοβάσαι, αλλά να τα αγκαλιάζεις.

Είναι μια εποχή μεταμόρφωσης και υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα ρομαντικό σε αυτό… Σε αυτό το ξέσπασμα, υπάρχει μια ήρεμη δύναμη – μια υπενθύμιση ότι ακόμη και στην απώλεια, υπάρχει ομορφιά και στην αλλαγή, υπάρχει ελπίδα.

Η άφιξη του φθινοπώρου φέρνει επίσης μια βαθιά αίσθηση άνεσης. Είναι η εποχή της θαλπωρής, των ζεστών ποτών, των χαλαρών φούτερ που βγαίνουν από το πίσω μέρος της ντουλάπας σου. Είναι ευχαρίστηση να επιστρέφεις σπίτι στα απλά πράγματα, να βρίσκεις χαρά στις ήσυχες τελετουργίες που ενθαρρύνει το φθινόπωρο.

Το τέλος του καλοκαιριού είναι ένα τέλος σίγουρα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα τελειώματα, με τον τρόπο τους, είναι όμορφα. Δίνουν νόημα σε όλα όσα προηγήθηκαν. Η τελευταία βουτιά, το τελευταίο μπάρμπεκιου, η τελευταία φορά που φοράμε τα καλοκαιρινά μας ρούχα — όλα φαίνονται φορτισμένα με συγκίνηση. Αυτές οι φευγαλέες στιγμές γίνονται όμως μαθήματά μας. Το καλοκαίρι μας διδάσκει την αξία της παροδικότητας, τη σημασία του να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή και την ομορφιά του να ζούμε, ακόμα κι αν γνωρίζεις ότι τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Το τέλος αυτής της εποχής σε διδάσκει να μην κολλάς πολύ στο παρελθόν, αλλά να το εκτιμάς και μετά να το αφήνεις να φύγει. Σε διδάσκει να εμπιστεύεσαι τον κύκλο των εποχών, στη συνεχή στροφή του κόσμου, που θα σε φέρνει πάντα πίσω στην αρχή, ακόμα κι αν τα πράγματα φαίνονται να τελειώνουν.