Όταν είσαι μικρή και πρωτοσυναντάς το αντίθετο φύλο (ή και το ίδιο) σε οικογενειακές συγκεντρώσεις ή στο προνήπιο , κατ’αρχάς προσπαθείς να καταλάβεις τι πλάσμα είναι, γιατί είναι διαφορετικό από εσένα και γιατί στο καλό σε πλησιάζει συνέχεια (άσχετα που οι ρόλοι αντιστρέφονται αργότερα!). Αποκτάς την πρώτη επαφή μαζί τους και προσπαθείς να νιώσεις άνετα γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου ώστε να φτάσεις στο σημείο να τον βαράς, να τον κλωτσάς και να του πεταρίζεις τα μάτια χωρίς να νιώθεις ντροπή.

Μεγαλώνεις λοιπόν, και αν έχεις ζήσει σε μία οικογένεια, όπου σου έμαθαν ότι είναι πολύ σημαντικό πράγμα η ειλικρίνεια, η απόλυτη εμπιστοσύνη και η οικειότητα, προσπαθείς να την ανακαλύπτεις συνεχώς, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς (μητέρα αν με ακούτε, μια μέρα θα μου το πληρώσετε!). Αλλά η ζωή δεν είναι ακριβώς όπως την έχεις φαντασιωθεί, όταν καθόσουν ξάπλα με τα ακουστικά και σκεφτόσουν ιδανική σχέση με τρέξιμο στην παραλία σε slow motion, καθημερινό και φανταστικό σεξ (πού είναι αυτοί οι άνθρωποι;), αρμονικές συζητήσεις και πλήρη εμπιστοσύνη.

Διότι σε αυτήν τη ζωή υπάρχει η εξαπάτηση, η απιστία και τα δερμάτινα κολάν. Και οι άνθρωποι που δεν γουστάρουν να μοιράζονται πράγματα. Όπως κάνω εγώ με τα γλυκά και το παστίτσιο. Και τα burgers. Και την πίτσα. Και για να μη ξεχνάμε την κλασική δικαιολογία: ‘οι σχέσεις περνάνε κρίση. Τα λεφτά είναι λίγα, μου θες και έρωτες!’. Προφανώς και υπάρχει κρίση αλλά είναι πολύ περισσότερο αξιακή. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, οι σημερινές γενιές των 20something και 30something, μεγάλωσαν με την ‘εντολή’ ότι πρέπει να σπουδάσουν, να πετύχουν, να βρουν καλές δουλειές, να καταπιάνονται με διάφορες δραστηριότητες, να έχουν χιούμορ, πολλές παρέες, να φροντίζουν τον εαυτό τους και να μην προσπαθήσουν να αυτοκτονήσουν σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουν σε όλα.

Αλλά ακόμα και να βρεις αυτόν τον άνθρωπο που προσπερνά τα ελαττώματα και τις σκοτεινές πλευρές σου, ποιός σου εγγυάται ότι θα αναπτυχθεί η οικειότητα που αποζητάς; Η οικειότητα προϋποθέτει αγάπη, εμπιστοσύνη και να σταματήσεις να φοβάσαι την ανθρώπινη επαφή. Βλέπεις πολλές φορές ζευγάρια να τσακώνονται, και τελικά το ζητούμενό τους δεν είναι να βρουν ένα κοινό σημείο, ούτε να αναλογιστούν πόση βλακεία κρύβει ένα χαζό καυγαδάκι. Το ζητούμενό τους είναι το ποιός θα υπερισχύσει αυτήν τη φορά. Βέβαια αυτός που νικά, δεν είναι σχεδόν ποτέ κερδισμένος (να τα λέμε κι αυτά). Συνεπώς, αν νιώθεις ότι ‘απειλείσαι’ με πόλεμο μέσα στη σχέση, δεν θα καταφέρεις ποτέ να έρθεις πολύ κοντά, νιώθοντας απαλλαγμένος από το φόβο της σύγκρουσης και του ανταγωνισμού. Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς φίλτρα και προσαρμογές στις ανάγκες του άλλου. Ακούγεται πολύ δύσκολο, και στην πράξη είναι ακόμα δυσκολότερο. Αλλά αν είσαι συνεπής με τις δικές σου ανάγκες και δυσκολίες, θα είναι και ο άλλος μαζί σου.

Το θέμα της απιστίας είναι ένα άλλο κεφάλαιο, πολύ πιο πολύπλοκο. Ο άνθρωπος που ζει μέσα σε μία σχέση οικειότητας, δεν το κάνει. Ή αν το κάνει, το λέει αμέσως. Όχι επειδή είναι ηλίθιος και του ξέφυγε κατά λάθος, αλλά επειδή νιώθει ότι πρέπει να τιμήσει την οικειότητα που έχει ‘χτίσει’ (όχι μόνος του, αυτό είναι αμφίδρομο). Και η οικειότητα είναι είδος προς εξαφάνιση. Επομένως, η απιστία γίνεται χωρίς πολλές ενοχές. Και για να μην ξεχνιόμαστε: ‘η απιστία δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση’. Και ‘κάλλιο πέντε στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι’.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω αναφορικά με τις ερωτικές σχέσεις και τους τρόπους με τους οποίους έρχεσαι πιο κοντά, διότι ποια είμαι εγώ να κρίνω; Το να δίνεις συμβουλές είναι τόσο άχρηστο, όσο το να τρως πατάτες στα Goody’s χωρίς κέτσαπ. Ο καθένας μας ξέρει τα όριά του, τί δεν αντέχει και τι όχι, τί θεωρεί ανεπίτρεπτο σε μία σχέση και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Σταμάτα να ακούς τους άλλους και τη γνώμη τους και ‘χτίσε’ τις σχέσεις με το δικό σου μοναδικό τρόπο (ωχ, μόλις έδωσα συμβουλές). Οι καιροί είναι δύσκολοι, το sushi ακριβό και ο έρωτας σπυρί στον κ….