Θα πιστεύεις σε ένα μοιραίο σενάριο όπου όλα είναι (προ)σχεδιασμένα και μελετημένα και με την δική σου μικρή συμβολή γράφεται το σενάριο της ζωής σου (μας) ή σε ένα άλλο όπου όλα είναι θέμα τύχης και καλού τσάκρα;

Δεν ξέρω σε τι από τα δύο πιστεύω αλλά ξέρω με σιγουριά πως είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας που δεν έρχονται απλά και ήσυχα. Έχουν κρότο μέσα τους και σείεται το πάτωμα στο πέρασμα τους.

Είναι στιγμές που ζεις και το νιώθεις στο πετσί σου βρε παιδί πως σταμάτησε η φορά της γης για λίγο μαζί σου ή μάλλον μονάχα για εσένα. Την στιγμή εκείνη που γνώρισες τον κολλητό σου ή τον μεγάλο σου έρωτα γελούσαν και οι 12 θεοί ή ήδη κάποιος είχε προετοιμάσει την στιγμή αυτή για εσένα από καιρό. Το μόνο σίγουρο είναι πως για κάθε τι που μας συμβαίνει υπάρχει ένας λόγος (είτε σοβαρός και σπουδαίος, είτε πιο μικρός). Υπάρχει μια ανάγκη, μια σύμπτωση ή ένας λόγος για αυτά που μας συμβαίνουν.

Μοίρα, πεπρωμένο, τύχη, πες το όπως θες ορισμένοι άνθρωποι ήρθαν, βρέθηκαν στο διάβα σου για να πορευτείτε παρέα, γίνανε κομμάτια σου τόσο μεγάλα που δίχως αυτά πλέον δε μπορείς να σε φανταστείς. Είναι αυτοί οι ανθρώπου που γίνανε οικογένεια σου, σύντροφοι σου, κάτι σαν αδέρφια σου. Και κάποιες καταστάσεις που ζεις και βρίσκεις σύμμαχους σου ή αντιπάλους σου πάλι αν το ψάξεις καλά υπάρχει νόημα στην συνάντηση σας αυτή. Κάτι θα μάθεις, θα νιώσεις, θα κάνεις δικό σου.

Πόσες φορές δεν νιώθεις πως οι στιγμές που ζεις ήταν για να γίνουν; Πως κάποιους ανθρώπους «έπρεπε» να τους συναντήσεις; Tύχη; Μοίρα; Ποιος ξέρει.

Κατά μια έννοια είμαστε όλοι τυχεροί που βρίσκονται στην ζωή μας (τυχαία ή μοιραία) άνθρωποι που καταλήγουν συνοδοιπόροι στη ζωή μας. Σε οποία πλευρά κι αν ανήκεις, οτι πεποιθήσεις κι αν έχεις, μη ξεχνάς να νιώθεις ευγνώμων για αυτόν τον άνθρωπο που βρίσκεται πλάι σου, κοντά σου και είναι εκεί να σε σηκώσει όταν θα πέσεις (με το ένα χέρι γιατί με το άλλο θα σε μουντζώνει που έκανες πάλι το ίδιο λάθος!) και να μοιράζεται μαζί σου τον χρόνο του, τις ανάγκες του, το χαμόγελο του, την ίδια του την ύπαρξη.

Αν είσαι «μοιραίος φαν» μην ξεχνάς να ευγνωμονείς την μοίρα που σου στέλνει ανθρώπους και στιγμές βγαλμένους από παραμύθια.

Κι αν θεωρείς πως είσαι απλά τυχερός σκέψου πως δεν έχουν όλοι την τύχη να πέφτουν πάνω τους τα αστέρια.

//Τόσο μόνοι, πανέμορφα κοινοί

Και από τύχη να χορεύουμε στην ίδια σκηνή

Θα είναι οι μόνοι εντέλει

Όπου δεν χάθηκαν στην γη

Όσοι χόρεψαν στο πλάι μας μια νύχτα σα κι αυτή

Θα γεννιούνταν δυό χιλιάδες αγάπες με ένα φιλί

οι πρώτες βάρκες για το αύριο σε θέα κοινή

Σκευωρία τόσο γήινη, συνάμα θεϊκή

Ένα λόγο, το κράμα

Λίγα πλάνα, ένα θαύμα, κι έτσι αρκεί

Απ´ την αρχή…//