Τη Θαλασσινή τη γνώρισα πριν τρία χρόνια ακριβώς, την πρώτη μέρα της έναρξης της κοινής φοιτητικής μας ζωής στη δραματική σχολή. Ένα ευθύ και ντόμπρο τυπάκι που δεν μασάει τα λόγια του και έχει μεγάλο υλικό ψυχής. Αυτό είδα με την πρώτη ματιά. Δεν μπορούσα να φανταστώ όμως ότι τρία χρόνια μετά θα ήμασταν συνδεδεμένες με τόσα βιώματα, εμπειρίες ζωής και μια απίστευτη τηλεπάθεια που μόνο αυτή και εγώ ξέρουμε τι σημαίνει.
Θα προσπαθήσω να σας την παρουσιάσω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Άλλωστε θα το καταλάβετε κι εσείς. Δεν υπόσχεται ποτέ “φούμαρα”. Είναι η πιο δίκαιη εκδοχή του καλλιτέχνη και είναι η φίλη μου.
Ξέρω ότι διαβάζεις το εισαγωγικό σημείωμα και γελάς, δακρύζεις, τα παθαίνεις όλα μαζί. Εγώ σε ξέρω. Εσύ τι θα έλεγες σε εκείνους που δεν σε ξέρουν για τη Θαλασσινή; Λίγα λόγια, τα πρώτα που σου έρχονται στο μυαλό για να σε γνωρίσουν αυτοί που ακόμα δεν είχαν την ευκαιρία..
Μου φαίνεται πολύ αμήχανο να μιλάω για το πως είμαι. Νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι όταν με βλέπουν πρώτη φορά έχουν την εντύπωση ότι είμαι κάπως απόμακρη ή σνομπ. Έχω πολλους φίλους που μου το έχουν πει αφού γνωριστήκαμε, ότι αυτή ήταν η πρώτη άποψη. Νομίζω ότι αν με γνωρίσεις καταλαβαίνεις ότι μόνο έτσι δεν είμαι. Ίσως είμαι παραπάνω χύμα κάποιες φορές από όσο χρειάζεται. Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια είναι το α και το ω και γι’αυτό μπορώ να γίνω σκληρή αλλά λέω αλήθεια. Είμαι εξίσου σκληρή και με τον εαυτό μου. Αγαπώ το θέατρο, τους φίλους μου, τα ρεμπέτικα, τη θάλασσα, τη συγκίνηση και τον έρωτα, όχι γενικά, συγκεκριμένα. Δεν γίνεται χωρίς αυτά.
Η σχολή τελείωσε λίγους μήνες πριν και εσύ έχεις ήδη ξεκίνησει μια ταινία, ένα σήριαλ και τις πρόβες για μια θεατρική παραγωγή. Αρχικά πες μας τι πίνεις και τα προλαβαίνεις και σοβαρά τώρα, μίλα μας για αυτά τα τρία κεφάλαια που είναι η αφετηρία σου
Αρχικά να πω ότι δεν πίνω τίποτα και μάλλον γι’ αυτό νιώθω ότι χίλια κομμάτια αυτή την περίοδο. Όμως όμορφα χίλια κομμάτια. Η ταινία ονομάζεται “Υπό Διάλυση” σε κείμενο του Αλέξιου Κοτσώρη και τη σκηνοθετεί ο φίλος μου και αγαπημένος μου άνθρωπος Θοδωρής Βουρνάς. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του και με τον Νίκο Μέλλο με τον οποίο παίζαμε μαζί, ένα εξαιρετικό παιδί και πραγματικός συνάδελφος, λίγες μέρες αφού τελείωσα τη σχολή. Τα γυρίσματα τελείωσαν τώρα και αναμένουμε τη συμμετοχή της ταινίας σε φεστιβάλ.
Τύχαμε δυστυχώς σ’ αυτή την περίοδο του covid και δυσκόλεψαν τα πράγματα αλλά θεωρώ ότι θα πάει πολύ καλά. Στην πορεία από το πουθενά προέκυψε η σειρά “42 βαθμοί Κελσίου” που θα προβληθεί από Γενάρη στο Cosmote Tv σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαβασιλείου. Να πω την αλήθεια άργησα να συνειδητοποιήσω ότι κατάφερα αυτή τη δουλειά. Όταν με πήραν τηλέφωνο μετά την οντισιόν και μου είπαν ότι τελικά θα είμαι στα γυρίσματα η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Πηγαινοέρχομαι λοιπόν για αυτά από τον Αύγουστο στην Κέρκυρα. Θα τελειώσουν τέλη Οκτώβρη και περιμένω με πολλή χαρά το αποτέλεσμα.
Στα θεατρικά τώρα, μου πρότεινε ο φίλος μου ο Άρης Βέβης από πέρυσι τον χειμώνα όταν θα τελείωνα τη σχολή-να είμαστε και σωστοί στους κανόνες…- να παίξω σε ένα έργο που έχει γράψει ο ίδιος σε σκηνοθεσία της Έφης Σισμανίδου με συμπρωταγωνιστή τον Γιώργο Σοφικίτη. Πρόκειται για ένα πολύ φρέσκο έργο, pop στην καρδιά όπως λέει ο Άρης, το οποίο εμένα με συγκίνησε βαθιά γιατί είναι απλό και ανθρώπινο, κάτι που κατά τη γνώμη μου λείπει από τα θεατρικά πράγματα αρκετά. Δυστυχώς όμως με τον covid οι πρόβες μας πάνε για αργότερα. Παρ’ όλα αυτά να μας περιμένετε, θα ρθουμε!
Πόσο εύκολο είναι να παγιωθεί και να επιβιώσει μια νέα ηθοποιός στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι αυτή την περίοδο που όλα είναι μετέωρα και αν θες επίτρεψε μου, άδικα;
Πολύ. Πολύ δύσκολο. Είναι ούτως ή άλλως ένας χώρος που για να παγιωθείς πρέπει να περάσουν χρόνια, πόσο μάλλον τώρα με την υπάρχουσα κατάσταση. Αν και για να πω την αλήθεια, εγω πιστεύω ότι αν έχεις στόχο, όλα γίνονται, αργά ή γρήγορα.
Η δική σου παιδική ηλικία ήταν πλαισιωμένη από θέταρο. Αρχικά ο παππούς σου που μας άφησε μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά και ύστερα και οι δύο γονείς. Πώς παίρνει την απόφαση ένα παιδί που έχει δει τα καλά και τα κακά του χώρου να ακολουθήσει έναν αντίστοιχο δρόμο και να χαράξει τη δική του πορεία;
Έλα ντε! Εγώ άργησα πολύ να παραδεχτώ ότι θέλω να ακολουθήσω τον ίδιο δρόμο. Νομίζω όμως ότι αν ζήσεις έστω κι όπως το έζησα εγώ το θέατρο- από τα καμαρίνια των δικών μου- είναι ψιλοαδύνατο να μην γοητευτείς. Ακόμα και τα άσχημα είναι κάπως όμορφα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω. Εγώ όταν ξεκίνησα τη σχολή αποφάσισα ότι εμένα ο δρόμος μου θα ναι δικός μου και κανενός άλλου. Οι γονείς μου και ο παππούς μου μου έδωσαν ευτυχώς την αγάπη τους για τον χωρο και ένα ήθος που θεωρώ σπάνιο. Από δω και πέρα το πως θα τα διαχειριστώ είναι άλλο θέμα. Θεωρώ ότι το θέμα είναι η αλήθεια και η αθωότητα στα πράγματα. Αν το καταφέρω αυτό θα έχω αρχίσει να χαράζω κι εγώ τη δική μου πορεία…
Τι θα συμβούλευες εσύ τα παιδιά που ξεκινάνε τώρα σε μια δραματική σχολή; Ποια είναι τα δικά σου τιπς και τι θα άλλαζες αν γυρνούσες πίσω τρία χρόνια;
Θα τα συμβούλευα να ζήσουν. Θα αλλάξουν πολλά, ΠΟΛΛΑ, σε αυτα τα τρία- τέσσερα χρόνια και θα μάθουν πλευρές του εαυτού τους που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν. Τουλάχιστον εγώ αυτό έπαθα. Κουλ. Αν το αγαπάς, προχωράς. Με ταπεινότητα αλλά και προσωπική γνώμη. Α! Και δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν πάντα σε όλα με τους καθηγητές τους.
Ένας ρόλος που θα έδινες τα πάντα για να τον δουλέψεις και να τον κατακτήσεις;
Γελάω γιατί ξέρεις. Αγαπάω το αρχαίο δράμα. Θα ήθελα να υπάρξω πρώτα ικανή και μετά τυχερή ώστε κάποια στιγμή να παίξω τον ρόλο της Μήδειας. Για μένα περιέχει όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν στη φύση. Είναι ένας άνθρωπος με πάθη, λάθη, πόνο, έρωτα που εγώ αγαπώ και συμπονώ βαθιά. Κάθε φορά που ακούω το κείμενο κλαίω. Θα μου πεις έχεις κι εσύ τα θεματάκια σου, τα έχω προφανώς αλλά το θεωρώ αριστούργημα. Κατά τ’ άλλα είναι πάρα πολλοί οι ρόλοι. Σ’ όλους θα έδινα τα πάντα. Δεν γίνεται κι αλλιώς.
