Ως πότε θα αγνοούμε το διαφορετικό, το ιδιαίτερο και το μοναδικό; Δεν ξέρω, είναι η τάση μας να αποφεύγουμε το διαφορετικό διότι μας τρομάζει ή μήπως τρομάζουμε γιατί διακρίνουμε ομοιότητες και απλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε;

Σε μια δημοκρατία, σε έναν ελεύθερο κόσμο κάθε ένας από εμάς έχει το δικαίωμα να εκφράζεται, να κυκλοφορεί και κυρίως να ζει όπως θέλει, γιατί όμως αυτό δεν γίνεται;

Ακραίες σκηνές βίας, οι οποίες αφήνουν μελανιές όχι μόνο στο σώμα αλλά και στη ψυχή, ακραίες σκηνές βίας που κόβουν το νήμα της ζωής ανθρώπων που απλώς ήθελαν να ανοίξουν τα φτερά τους. Δεν νομίζεις πως αυτό πρέπει να αλλάξει;

Δεν είναι τώρα, ήταν από πάντα. Αυτή η διάκριση στη διαφορετικότητα και οι δακτυλοδεικτούμενοι υπήρχαν πάντα.

Νοέμβριος 1972, όταν ο Lou Reed αποφασίζει μέσα από ένα μουσικό αριστούργημα να εκφράσει αυτό ακριβώς. Το «Walk on the Wild Side» αποτελεί τραγούδι του δεύτερου solo album, με τίτλο «Transformer» και γίνεται το μεγαλύτερο hit του καλλιτέχνη.

Έθιξε θέματα που θεωρούνταν ταμπού εκείνη την εποχή και μίλησε για τρανς άτομα. Μέχρι και σήμερα τα ίδια ζητήματα θεωρούνται ταμπού και το τραγούδι του Lou Reed γνωρίζει ξανά- έπειτα τη διασκευή της δεκαετίας του ΄80 κατά παραγγελία του Γιώργου Μαρίνου και με στίχους του Γιώργου Παυριανού– την ελληνική διασκευή του.

Με τίτλο «Η Κραυγή Του Τρόμου» επιμέλεια στίχων από τον Γιώργο Παυριανό και την υπογραφή του Νίκου Σούλη στο music video, ο Θανάσης Αλευράς γίνεται το πρόσωπο των ημερών. Μέσα από τους στίχους και το music video, ο Θανάσης Αλευράς γίνεται το πρόσωπο των ημερών. Μέσα από τους στίχους και το music video βλέπουμε όλοι τους ανθρώπους που η κοινωνία προσπαθεί να μην κοιτά. Όχι μόνο μιλά για περιθωριακούς τύπους αλλά αυτή τη φορά, με μια μικρή αλλαγή στον στίχο «Ο Ζαν ντ΄Αρκ απ΄τη Θεσσαλονίκη» σε «Ο Ζάκι Ο το έσκασε απ΄το σπίτι» μας θυμίζει και τον άδικο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου.