– Φοβάμαι ότι θα πεθάνω.

– Να μην το φοβάσαι.

– Λες ε;

– Ε ναι. Να μην το φοβάσαι. Γιατί θα πεθάνεις. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Περίεργος άνθρωπος ο άνθρωπος. Φοβάται το μόνο σίγουρο που έχει στη ζωή του από την στιγμή που η μητέρα του καλοβλέπει τον πατέρα του, από την στιγμή που εκείνο το σπερματοζωάριο του πατέρα του εισβάλλει στο ωάριο της μητέρας του. Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος. Και οι φόροι. «Ντεθ εντ τάξιζ».

Δεν ξέρουμε αν θα είμαστε ευτυχισμένοι στην ζωή μας, δεν ξέρουμε αν θα παντρευτούμε, αν θα κάνουμε παιδιά, αν θα βρούμε έναν άνθρωπο να μας αγαπήσει για τα σκατά που είμαστε, αν θα βρούμε πολλούς ανθρώπους να μας αγαπήσουν για τα καλά που είμαστε. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε λεφτά, αν θα μπορέσουμε ποτέ να ταξιδέψουμε, να φάμε καινούργια φαγητά από όσα έχουμε μάθει να τρώμε. Δεν ξέρουμε πού θα φτάσει η επιστήμη, πού αρχίζει το σύμπαν, τι μπορεί να κάνει ο εγκέφαλος και η καρδιά μας.

Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θα πεθάνουμε. Και το μοναδικό αυτό που ξέρουμε, αυτό φοβόμαστε.

Και το φοβόμαστε τόσο, σαν να μην πρόκειται να συμβεί ποτέ.

Και σπαταλάμε σκέψεις, μέρες, χρόνια, με καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε νεκροί μέσα μας λες και κάνουμε πρόβα θανάτου.

Και φοβόμαστε το «μετά από τον θάνατο», πού θα πάμε, τι θα είναι εκεί, πώς θα είμαστε. Αν θα επιστρέψουμε σαν πεταλούδες, αν θα πάμε στον «παράδεισο». Και κάνουμε τη ζωή που έχουμε, πολλές φορές κόλαση, για εμάς και για τους άλλους. Και για τις πεταλούδες.

Και καμιά φορά σκεφτόμαστε ότι αφού θα πεθάνουμε, είναι όλα μάταια. Και κάνουμε μάταιες κινήσεις, μάταιες σχέσεις, μάταιες προσπάθειες. Και δεν σκεφτόμαστε πως «τέλος» δεν σημαίνει «ματαίωση» της αρχής και της συνέχειας.

Φοβόμαστε τον θάνατο. Το μόνο σίγουρο που θα συμβεί. Και θεωρούμε τη ζωή δεδομένη. Το μόνο αβέβαιο που έχουμε.

Δεν ξέρω τι είναι ο θάνατος. Δεν ξέρω το «μετά», αν περνάμε «τούνελ», αν πληρώνουμε κάποιου είδους διόδια. Δεν ξέρω αν μας περιμένει κάποιος εκεί. Και σίγουρα δεν ξέρω αν θα επιστρέψουμε σαν πεταλούδες.

Ξέρω ότι έχουμε ζωή. Μία. Τουλάχιστον με την μορφή που την ξέρουμε. Καλή ή κακή, όμορφη ή άσχημη, αυτήν έχουμε. Κι ίσως να μην είχε νόημα η ζωή αυτή, αν δεν υπήρχε ο θάνατος για να μας θυμίζει ότι δεν θα την έχουμε για πάντα.

Εύκολη, δύσκολη, αυτή είναι. Η ζωή. Και ο θάνατος που δεν ξέρουμε πώς είναι, είναι το μόνο σίγουρο. Περίεργο να φοβόμαστε το σίγουρο ενώ σπαταλάμε την μία ευκαιρία μας για την μία ζωή.