Βλέποντας το ring light στην αφίσα της ταινίας ΜΠΙΟΥΤΙ και παρακολουθώντας την Καλλιόπη στο τρέιλερ να κάθεται μπροστά σε αυτό και να “μετατρέπεται” σε Κάλλη, ήξερα ότι ο σκηνοθέτης Θάνος Λυμπερόπουλος είχε ήδη αποφασίσει να αφηγηθεί μία γνώριμη ιστορία. Η απομυθοποίηση του άλλοτε “αστραφτερού” κόσμου του Youtube είχε ξεκινήσει και η νέα ταινία μικρού μήκους του έρχεται να πει μερικές ακόμη σχετικές αλήθειες. Ή έστω να μας κάνει να σκεφτούμε διπλά την επόμενη φορά που θα ζηλέψουμε μία Youtuber για τη λαμπερή, online ζωή της.

Η ταινία βρίσκεται από σήμερα στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας κι εμείς γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον Θάνο Λυμπερόπουλο και τις ιδέες του πίσω από το ΜΠΙΟΥΤΙ.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τον beauty κόσμο του Youtube;

Όταν άρχισα να πειραματίζομαι με την εικόνα, σαν γνήσιο παιδί του DIY ξεκινήσαμε με ένα φίλο μου να κάνουμε μια…ηχοληπτική εκπομπή στο Youtube και παράλληλα, με τη Στέλλα Καραμπακάκη πείσαμε το Comedy lab να πάρει ένα σατυρικό project που ετοιμάζαμε. Κάπως έτσι βούτηξα στα άδυτα του ελληνικού Youtube που μόλις ξεκινούσε να παίρνει τα πάνω του. Γνώρισα τον κόσμο του με την κάμερα on, αλλά και off, και πραγματικά έπαθα ένα μικρό σοκ. Η πρώτη ιδέα ξεκίνησε από μια υπαρκτή youtuber που έκανε τα πρώτα της βίντεο τότε και ήμασταν σε φάση “what the f@ck!” – ενώ είναι ακόμα ενεργή. Αλλά, πιστεύω, η φαντασία του σινεμά δεν φτάνει αυτή την (παράλληλη) πραγματικότητα.

Από πού εμπνέεται αισθητικά η ταινία;

Όταν πρωτοβρέθηκα με την Αλεξία, τη σκηνογράφο μας, της είπα, “λοιπόν θα κάνουμε Οικονομίδης meets Wes Anderson” (έκανα, ξέρεις, και τις κινήσεις με τα χέρια, και μικρούς μορφασμούς). Μου αρέσει ο ρεαλισμός, η γλώσσα του, και τα μέρη του, και ταυτόχρονα θέλαμε να φτιάξουμε μια ροζ φούσκα για την πρωταγωνίστρια μας που σιγά σιγά ξεθωριάζει. Για τη σκηνή με τον Ευαγγελινό, εμπνευστήκαμε λίγο από Harvey Keitel και την εμβληματική σκηνή κατάχρησης εξουσίας στο Bad Luitenant του Ferrara.

Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην Κάλλη και την Καλλιόπη;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που θέλουμε να βλέπουν οι άλλοι; Μη μου πεις ότι απαντάω ερώτηση με ερώτηση! Είμαστε το προφίλ μας στο Instagram, η σελίδα μας στο Facebook; Όλες οι φωτογραφίες που είμαστε γαμάτοι, σε διακοπές, σε πάρτυ και ανάμεσα σε φίλους; Ή είμαστε και η μοναξιά μας, τα αδιέξοδα μας, οι απογοητεύσεις και οι αποτυχίες μας; Αυτά μάλλον δεν μπαίνουν σε τοίχους και post. Οπότε μάλλον το βρήκαμε, ποια είναι ποια.

Ποιος είναι ο ρόλος της Αθήνας σε αυτή την ιστορία; Θα μπορούσε αυτή η ταινία να διαδραματίζεται οπουδήποτε αλλού στον κόσμο;

Ζούμε στην Αθήνα -εγώ τουλάχιστον. Να απευθυνθώ λίγο στους αναγνώστες και να πω, ότι είναι γραπτή συνέντευξη – ούτε κατά διάνοια δε θα μπορούσα να τα λέω έτσι ωραία από κοντά και ως εκ τούτου δεν ξέρω αν η άλλη άκρη της κουβέντας είναι εδώ γύρω. Επιστρέφοντας στο θέμα, θεωρώ ότι μεταφράζουμε τις εμπειρίες μας μέσα από τον τόπο που ζούμε. Δε θα μπορούσα ποτέ να γράψω μια ταινία που εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη. Ίσως σε ένα ορεινό χωριό της Λακωνίας, αλλά ως εκεί.

Από την άλλη βέβαια οι θεματικές της ταινίας έχουν να κάνουν με το online και με μια κοινωνία σε κρίση, οικονομική και αξιακή, κι έτσι ίσως μέσα από ένα άλλο ζευγάρι μάτια να μπορούσαν να ξεδιπλωθούν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Η χαρά για το αποτέλεσμα ξεπερνά το άγχος και τις δυσκολίες για την διαδικασία παραγωγής μίας ταινίας μικρού μήκους στην Ελλάδα του σήμερα;

Η χαρά της διαδικασίας ξεπερνάει το άγχος του αποτελέσματος, θα έλεγα! Το λέω συχνά σε κουβέντες με νεότερους καλλιτέχνες – είτε μουσικούς, είτε του σινεμά- ότι είναι σχεδόν σίγουρο πως, ό,τι και να κάνουμε, ούτε τον κόσμο θα αλλάξουμε, ούτε θα γίνουμε πλούσιοι και διάσημοι. Οπότε, το καλύτερο είναι να απολαμβάνουμε τη διαδικασία, να δημιουργούμε φιλίες κι εμπειρίες, να εκφραζόμαστε, να μαθαίνουμε και να τρώμε τα μούτρα μας με χάρη. Ε, και μετά σε πιάνει ένα άγχος μήπως τελικά το αποτέλεσμα δεν στέκεται στο ύψος αυτού του υπέροχου ταξιδιού και της δουλειάς που σου εμπιστεύθηκαν όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι άνθρωποι.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Μπιούτι // A short film (@beauty_thefilm)

Τι σηματοδοτεί για εσάς η επιστροφή του Φεστιβάλ Δράμας με την υβριδική του πλέον μορφή;

Είναι η 3η χρονιά που θα είμαι στο Φεστιβάλ, σαν θεατής πρώτα απ’ολα, και η γνώμη μου είναι ότι οι online προβολές έχουν τη χάρη τους… αφού μπορείς να δεις τα ταινιάκια στο κρεβάτι σου κουκουλωμένος στο κινητό, ή με πίτσα στον καναπέ σου. Ανήκω όμως και σε μια γενιά που ευτυχώς (ή δυστυχώς, θα πει ο πιτσιρικάς) μεγάλωσε μέχρι ένα σημείο χωρίς ίντερνετ, και η ταλαιπωρία, η προσμονή και η αναζήτηση μιας καλλιτεχνικής εμπειρίας σε μια συναυλία, σε ένα δισκάδικο ή ένα σινεμά, μεγιστοποιούσε την αξία και την επιρροή ενός έργου. Οπότε ναι, είναι ωραίο που θα μπορούν να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ οι φίλοι μου όπου κι αν βρίσκονται, αλλά προσωπικά θέλω να πάρω το αμάξι να οδηγήσω 7 ώρες για να δω από κοντά τις ταινίες, μαζί με άλλους “περίεργους μαζοχιστές”. Και ίσως πιούμε και ένα τζιν τόνικ μετά.