“Love frays and humans fail, time passes, eras end.”

Οι περισσότεροι ανησυχούσαν για τη τρύπα του όζοντος, το λιώσιμο των πάγων, τη γρίπη των χοίρων και κανείς δεν πρόβλεψε τη μεγαλύτερη καταστροφή. Μέχρι που μία μέρα η Γη άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο… πιο αργά. Οι μέρες μεγάλωσαν. Οι νύχτες επεκτάθηκαν. Τα φυτά άρχισαν να καίγονται, η βαρύτητα επηρεάστηκε, το μαγνητικό πεδίο έσπασε. Πολλοί πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν το τέλος της Γης, το τέλος της ανθρωπότητας.

“The real catastrophes are always different—unimagined, unprepared for, unknown.”

Το The Age of Miracles περιγράφει ένα τέλος του κόσμου, ως μάταια προσπάθεια της Γης να ισορροπήσει αυτά που έχουμε καταστρέψει εμείς τα τελευταία χρόνια. Η αφήγηση της καταστροφής είναι κινηματογραφική και κάθε φορά πιο δυσοίωνη και απελπισμένη, δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός εντεκάχρονου κοριτσιού. Είμαστε μάρτυρες ταυτόχρονα στο πως επηρεάζεται η Γη, αλλά και η καθημερινή ζωή μιας απλής οικογένειας, μιας κοπέλας που μεγαλώνει στη χειρότερη και πιο αμφίβολη στιγμή της ιστορίας της Γης. Γίνονται όλα πολύ γρήγορα και ζεις έναν εφιάλτη απόλυτα ρεαλιστικό, που σου θυμίζει τη κοινωνία, που μας απειλούν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ότι θα ζήσουμε σε πενήντα χρόνια από τώρα.

“We were, on that day, no different from the ancients, terrified of our own big sky.”

Είναι απαισιόδοξο, ανθρώπινο και τρομαχτικό. Θα σε αγχώσει, θα σε στενοχωρήσει και θα ξυπνήσει άγρια μέσα σου την οικολογική συνείδηση που έχεις μάθει να κρύβεις. Η γραφή της Karen Thompson Walker είναι πανέμορφη και σου συνιστώ να το διαβάσεις άμεσα.