Ζουμπουρλούδικα κορίτσια του κόσμου όλου ενωθείτε, ήρθε η μέρα, σήμερα θα δώσω ονόματα, ποιοι φταίνε που τρώμε με τύψεις άπιστης συζύγου ακόμα και την τούρτα γενεθλίων μας. Μέρα που είναι (επειδή είναι Παρασκευή, όχι γιατί είναι του Αγίου Βαλεντίνου), δεν θα πούμε για ανορεξίες και άλλα δυσάρεστα, απλώς μία ιστορική αναδρομή για να αποδοθούν σωστά οι ευθύνες, πού θα σιχτιρίσετε και που θα χειροκροτήσετε. Φίλη Βάσια, απενοχοποίηση τώρα.

Η εποχή της Αναγέννησης λοιπόν, θεωρείται η αρχή των τεχνών και της μόδας, της ένδυσης δηλαδή όχι μόνο για να μην κυκλοφορείς τσίτσιδος, αλλά ως προβολή της οικονομικής κατάστασης και της κοινωνικής τάξης. Να σημειώσουμε κιόλας ότι στην όλη ιδέα συντέλεσε και η διάδοση του καθρέπτη στους χώρους. Τότε λοιπόν, το να έχεις μια κανονική και πλούσια σιλουέτα σήμαινε και ότι είσαι και ευκατάστατος. Γιατί σου λέει για να έχει αυτή τα πιασιματάκια της, τις έχει φάει τις τάρτες της. Και για να έχει φάει τις τάρτες της, σημαίνει ότι τα χει και τα λεφτάκια της. Όσο πιο χτικιάρα, τόσο λιγότερο ελκυστική. Μπορεί τότε ο κορσές που ήταν τότε απαραίτητο ρούχο να έκανε μέση δαχτυλίδι, όμως πίεζε και κάτι άλλο προς τα πάνω και έξω (ξέρετε τι, μη με κάνετε να το πω) και έτσι τονιζόταν οι καμπύλες και τα… πλούτη της γυναικείας φιγούρας. Η χρήσιμη πληροφορία της ημέρας είναι πως το μοντέλο ως επάγγελμα πρωτοεμφανίστηκε το 1853 από τον πατέρα της haute couture, Charles Frederick Worth, όταν ζήτησε από τη γυναίκα του, Vernet Worth, να προβάρει τα ρούχα που σχεδίαζε. Τότε δεν υπήρχαν συγκεκριμένες διαστάσεις μοντέλων και οι περισσότεροι σχεδιαστές χρησιμοποιούσαν μοντέλα διαφορετικών σωματότυπων και διαστάσεων για να καλύψουν όλα τα γούστα.  Μετά εμφανίστηκε και η αγαπητή Coco Chanel και αφαίρεσε τους κορσέδες από την γυναικεία ενδυμασία, που απελευθέρωσαν το γυναικείο σώμα και έδωσε ελευθερία στις κινήσεις. Ένα από τα πρώτα διάσημα μοντέλα στις δεκαετίες του 1930- 1950, ήταν η Lisa Fonssagrives και η Wilhelmina Cooper, όπου οι διαστάσεις της δεύτερης ήταν αντίστοιχες με σημερινό σχετικά αδύνατο μοντέλο. Τα pin- up girls βέβαια τότε, είναι το πρότυπο της γυναικείας φύσης, ενσαρκώνοντας με τις καμπύλες τους και το λαμπερό τους δέρμα, θηλυκότητα, σεξουαλικότητα και την αρχή της απελευθέρωσης.

Στα μέσα των 60s ο χώρος της μόδας δέχεται το πρώτο κούνημα από την δεκαεξάχρονη Twiggy, με ύψος 1,68 και αγορίστικη αδύνατη φιγούρα, που έρχεται να ταράξει τα πρότυπα. Το 1970- 1980 όμως, γίνεται ένα μαζικό ντου μοντέλων από τις Σκανδιναβικές χώρες, ξέρετε τις πολύ ψηλές άχαρες, με αδύνατα πόδια, ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια, και από τηΒραζιλία, ξέρετε τις ηλιοκαμένες, με τα ξανθά από τον ήλιο μαλλιά και τα καλλίγραμμα πόδια δύο μέτρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ιδρύεται και το περιοδικό Sports Illustrated Swimsuit, που μότο του τότε ήταν το “bigger and healthier”. Τα curvaceous μοντέλα ήταν ξανά στη μόδα και όχι απλά μοντέλα, αλλά τα super models Linda Evangelista, Naomi Campbell, Cindy Crawford και Christy Turlington.

Για τη συνέχεια όμως δεν σας έχω καλά νέα. Ο άνθρωπος που ευθύνεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στο ότι ίσως μεγάλωσες με πέντε κόμπλεξ παραπάνω, είναι κάποιος που πριν μία εβδομάδα, μόνο λαμπάδα δεν της άναψα. Η Kate η Moss. Η Καίτη, το κορίτσι αυτό έκανε τη ζημιά. Σκάει μύτη στις αρχές των 90s, κάνει πανικό με το anti- supermodel παρουσιαστικό της, πιο στεγνή σιλουέτα και όχι και τόσο ψηλή για τα πρότυπα της εποχής, και γίνεται το πρόσωπο της δεκαετίας και όχι μόνο. Δηλαδή, για να κάνουμε τα πράγματα πιο απλά, επειδή η Kate προφανώς έτρωγε και δεν πάχαινε, το ‘ριξε και στα ναρκωτικά μετά, πάλι δεν πάχαινε, την πληρώσαμε εμείς. Δηλαδή ρε συ Καίτη, μας υποχρέωσες σα να λέμε. Το κίνημα αυτό, που ονομάστηκε “heroin chic”, είναι που χώρισε τη μόδα σε δύο κατηγορίες: editorial και commercial. Πάλι θα γυρίσει βέβαια ο τροχός, αφού λόγω της δημοτικότητας του περιοδικού Sports Illustrated και της εταιρίας εσωρούχων Victoria’s Secret, υπήρχε η ανάγκη για ποιο υγιή και ζουμερά μοντέλα, όπως η Tyra Banks και Heidi Klum. Η Βραζιλία κάνει για ακόμα μια φορά το θαύμα της και μοντέλα όπως Gisele Bundchen, Adriana Lima και Alessandra Ambrosio καθιερώνονται ως supermodels του 2000.

Η μόδα ξαναγυρνάει δυστυχώς, και μοντέλα πολύ αδύνατα με λίγο alien look όπως η Gemma Ward και η Lily Cole είναι αυτά που κλείνουν τις περισσότερες δουλειές. Το 2009, η διευθύντρια της Βρετανικής Vogue, παραπονιέται στους σχεδιαστές ότι τα δείγματα που στέλνουν είναι πολύ μικρά και αναγκάζεται να προσλάβει υπερβολικά αδύνατα μοντέλα. Η υγεία των μοντέλων έρχεται πάλι στο προσκήνιο και ιστορίες κοριτσιών με διατροφικές διαταραχές και χρήση ναρκωτικών γίνονται όλο και περισσότερες, και σε πολλές περιπτώσεις οι καταστάσεις να φτάνουν στα άκρα. Τότε το British Fashion Council, ζητά από τους σχεδιαστές να υπογράψουν ένα συμβόλαιο που να εγγυώνται ότι δεν θα χρησιμοποιούν μοντέλα μικρότερα από 16 χρονών και το 2012 η Vogue απαγορεύει και το μοντέλα μου πάσχουν από διατροφικές διαταραχές, κάνοντας μια προσπάθεια να προωθήσουν την εικόνα των υγιών μοντέλων.

Φτάσαμε λοιπόν πάλι στο σημείο που οι καμπύλες είναι στη μόδα. Μοντέλα plus- size περπατούν στην πασαρέλα μεγάλων οίκων όπως Gucci, Guess, Jean-Paul Gaultier, Levi’s και Versace Jeans. Γυναίκες που θεωρούνται curvy μοντέλα, όπως η Kate Upton και Robyn Lawley, έχουν φτάσει να γίνονται εξώφυλλα στην Vogue, σ’ αφήνουν πραγματικά με το στόμα ανοιχτό, σου μαθαίνουν πως πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και η υγεία σου είναι το πιο σημαντικό.

Όπως και με τα περισσότερα θέματα στη μόδα, έτσι και στο ζήτημα των κιλών, είναι ιστορία που κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Αν εξαιρέσεις τις ακραίες περιπτώσεις, ίσως είναι και ένας τρόπος να ευχαριστιούνται και οι δύο πλευρές, με κοινό όμως χαρακτηριστικό την καλή υγεία του εαυτού μας.