Η μεταφορά την κλασικής νουβέλας της Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale είναι η ιστορία της ζωής στη Γιλεάδ, μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας σε ένα μέρος που κάποτε ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Σε έναν κόσμο που οι αρρώστιες και οι περιβαλλοντικές καταστροφές καθόρισαν την υπογεννητικότητα, η Διοίκηση της Γιλεάδ φοράει τον μανδύα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και με στρατιωτική κάλυψη επιβάλλει τις αξίες του μεσαίωνα.

Οι άντρες ”κερδίζουν” τον σεβασμό και οι γυναίκες φορούν στολές με κοινό χρώμα ανά τάξη. Οι γόνιμες γυναίκες, όλες με την ίδια κόκκινη συντηρητική στολή, εξαναγκάζονται σε σεξουαλική δουλεία από τους Διοικητές, κάτω από την επίβλεψη των σκληρών συζύγων τους, των σαδιστριών οικιακών βοηθών με το τίτλο ”Μάρθα”, των καθοδηγητριών με τον τίτλο ”Θεία” και των κατασκόπων. Η υπακοή και η μεταμέλεια είναι ο τρόπος επιβίωσης. Οι γυναίκες δε μπορούν να διαβάσουν, να εκφραστούν, είναι πάντα με σκυμμένο κεφάλι και δεν τους ανήκει τίποτα, ακόμα και το όνομα τους έχει αλλάξει. Κάθε γυναίκα ανήκει σε έναν Διοικητή και φέρει το όνομα του. Μέχρι να αλλάξει σπίτι, Διοικητή και όνομα. Μέσα από αυτό το περιβάλλον κόλασης γεννούν τα παιδιά των Διοικητών και προσπαθούν να επιβιώσουν.

Η πιο δυνατή σκηνή -ανάμεσα σε πολλές δυνατές σκηνές- είναι ο λιθοβολισμός στο τελευταίο επεισόδιο. Η συντροφικότητα, η ερμηνεία της Madeline Brewer ως Ζανίν (σε όλο τον κύκλο) και το αίσθημα της δικαιοσύνης δε σε αφήνουν να πάρεις ανάσα για μερικά λεπτά. Οι σκέψεις που κάνει η Offrend για την μητρότητα και τα χαμένα όνειρα σου σφίγγουν το στομάχι. Έννοιες όπως οικογένεια και αγάπη δεν έχουν την ίδια σημασία πια. Για την ακρίβεια η αγάπη δεν υφίσταται. Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να ξεχωρίσουν που τελειώνει το σκοτάδι και που αρχίζει το φως και εμείς το ζούμε μαζί τους.

Το βιβλίο της Atwood θα σου θυμίσει με κάθε τρόπο ότι τη μοίρα μας τελικά πάντα θα την καθορίζει κάποιος άγνωστος

Η σκηνοθεσία της σειράς δε σταματάει λεπτό να εκτελείται με ακρίβεια. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο κάθε επεισοδίου, η κάμερα εστιάζει στα σωστά σημεία, οι φωτισμοί δίνουν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται, η μουσική εξυπηρετεί τους σκοπούς της όσο σε καμιά άλλη σειρά πρόσφατα. Η Elisabeth Moss εξαργυρώνει μέχρι τελευταίας δεκάρας τον ρόλο που της δόθηκε. Και ένας ένας οι ηθοποιοί, και οι συντελεστές, με όλα τα παραπάνω όπλα χτίζουν ένα δράμα που όμοιο του είχες χρόνια να δεις.

Η ιστορία αυτής της σειράς δε περιλαμβάνει πολλές συζητήσεις για την θρησκεία. Είναι άλλη μια φορά που η θρησκεία και οι γραφές θα γίνουν δικαιολογία για να επικρατήσει ο παραλογισμός. Την ίδια ώρα που εσύ και εγώ προσπαθούμε να φέρουμε βόλτα τα συναισθήματα μας ο πραγματικός κόσμος ζει τον δικό του παραλογισμό: ο ηγέτης της βόρειας Κορέας απειλεί με πυρηνικό πόλεμο, στην Ευρώπη η κρίση των προσφύγων συνεχίζεται, στοιχείο που εστιάζεται στο τελευταίο επεισόδιο, ο αριθμός των σπερματοζωαρίων των δυτικών ανδρών έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, οι αραβικές χώρες αυτοκτονούν με έναν δικό τους τρόπο και σε πολλές χώρες απαγορεύεται η διαμαρτυρία.

Τι θέλω να πω; 

Η νουβέλα της Atwood γράφτηκε στο Βερολίνο το 1985, στα χρόνια της διοίκησης του Ronald Reagan – μια εποχή που επικρατούσαν φόβοι εξαγοράς του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από θρησκευτικούς αντιπάλους που υποστήριζαν με ακραίες προτάσεις τα δικαιώματα γονιμότητας. Θα σημειώσω σ αυτό το σημείο πως η κάθε μεταφορά του βιβλίου της Atwood έχει αποδείξει μια τρομακτική τάση να συμπίπτει με τα πολιτικά γεγονότα των ΗΠΑ. Ως ταινία κατά τη διάρκεια της προεδρίας του George Bush το 1989, ως όπερα την προεδρία του George W. Bush το 2004 και τώρα, ως σειρά με την προεδρία του Donald Trump.

“Δεν έπρεπε ποτέ να μας δώσουν στολές αν δεν ήθελαν να είμαστε στρατός”, λέει η Offred στο τελευταίο επεισόδιο. Under his eye, πάντα!

Τα γυρίσματα του δεύτερου έχουν προγραμματιστεί για αυτό το φθινόπωρο.