Μια μάχη που δίνεται μέσα σου ασταμάτητα, ακόμα και όταν σε παίρνει ο ύπνος νιώθεις ότι τα αντίπαλα μέτωπα συνεχίζουν και μάχονται και ώρα ανάπαυλας δεν υπάρχει σε αυτό τον πόλεμο, όσο και αν παρακαλάς να πάψουν τα κανόνια και να σωθούν οι σφαίρες από τα όπλα.

Από τη μια η καρδιά από την άλλη η λογική, τα θέλω και τα πρέπει σου επιτίθενται το ένα στο άλλο, μάχη σώμα με σώμα που ακόμα και ο νικητής θα είναι ηττημένος, τα τραύματά του θα είναι και εκείνου σχεδόν θανάσιμα και δεν θα χαίρεται για τη νίκη του, θα κοιτάζει τον χαμένο με μια συμπάθεια ίσως και αγάπη την ώρα που θα θριαμβεύει πάνω από το άψυχο σώμα του.

Θες αλλά δεν μπορείς, ζητάς αλλά δεν μπορείς να πάρεις, προσπαθείς και κάθε λεπτό αναρωτιέσαι πόση αντοχή έχεις και δεν έχεις παραδοθεί ακόμα. Εσύ που έκανες μεγάλες δηλώσεις, του τύπου εγώ ποτέ δεν θα έκανα εκείνο ή το άλλο, σέβομαι πολύ τον εαυτό μου για να μπλέξω σε μια αρρωστημένη κατάσταση, όλοι εκείνοι που υποκύπτουν είναι αδύναμοι χαρακτήρες, με έλλειψη αυτοσεβασμού και επιθυμία για δράματα προκειμένου να αποκτήσει νόημα η άδεια τους ζωή, εσύ λοιπόν αρχίζεις και λυγίζεις σιγά σιγά.

Πώς τα φέρνει η ζωή αλήθεια που από το πουθενά όλα εκείνα τα οποία απαρνιόσουν και αποδοκίμαζες, ένα-ένα σαν αγριεμένα κύματα σε βράχια, ρίχνουν μία-μία τις αντιστάσεις σου. Δεν ελέγχεις πια τις σκέψεις σου, το μυαλό σου γυρίζει γύρω από εκεί, μόνιμα χωρίς σταματημό, σαν ένας τροχός τον οποίο κάποιος γυρνάει πολύ γρήγορα και δεν έχεις χρόνο ούτε να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει, ούτε καν να αναπνεύσεις.

Περίεργα παιχνίδια σου παίζει η μοίρα σκέφτεσαι, μπλέχτηκες στον ιστό της και δεν μπορείς να δραπετεύσεις, όλα αποκτούν άλλο νόημα και οι άλλοτε παγιωμένες απόψεις σου, αρχίζουν να χάνουν τη δυναμική τους και ένα τι θα γινόταν αν …,  τυραννάει όλη σου την ύπαρξη.

Κανείς δεν μπορεί να σου πει τι να κάνεις, όλοι μας κρίνουμε από τους εαυτούς μας και τις δικές μας εμπειρίες, αν σου είναι δύσκολο ώστε να σε αλλοιώσει και στα πιο βαθιά σου στρώματα, άστο, αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς, ζήσε το. Εσύ μόνο ξέρεις, να θυμάσαι όμως ότι η ζωή αποκτά νόημα στα αναπάντεχα και στα απρόοπτα, πάρε λοιπόν μία ανάσα, βούτηξε στα αγριεμένα κύματα και κολύμπα τόσο δυνατά  όπως δεν έχεις ξανακολυμπήσει ποτέ σου, μπορεί και να πνιγείς, μπορεί και να φτάσεις σε παραδεισένιο νησί. Η επιλογή είναι δική σου.