Ας ξεκινήσουμε, ως είθισται, απ’ την αρχή: έχω έναν αδερφό, τον Αργύρη. Είναι δυόμιση χρόνια μικρότερος από εμένα και νομίζω ότι δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου χωρίς εκείνον. Η μάνα μου, ισχυρίζεται ότι, όταν ήταν έγκυος, πήγαινα και μιλούσα στην κοιλιά της ώστε ν’ ακούει αυτός την φωνή μου και ότι χαζοχαιρόμουν τις φορές που τον ένιωθα να κλωτσάει από εκεί μέσα. Γνωρίζοντάς με, ομολογώ ότι δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση να έκανα όντως τέτοιες κουλαμάρες αν και εγώ δεν έχω καμία ανάμνηση του γεγονότος οπότε μπορεί να είναι αποκυήματα της φαντασίας της για να με πείσει ότι, και καλά, τον αγαπούσα από πριν έρθει στη ζωή μου. Γι’ αυτό το «πριν», δεν έχω άποψη. Αυτό για το οποίο μπορώ να μιλήσω είναι για το «από τότε μέχρι τώρα» αλλά ας μην προτρέχουμε, ας πάρουμε τα πράγματα με τα σωστή σειρά!

Λόγω της μικρής ηλικιακής μας διαφοράς, μας θυμάμαι πάντα να κάνουμε πράγματα παρέα. Οι δικοί μου, φρόντιζαν να ενθαρρύνουν αυτή την συμπεριφορά αγοράζοντάς μας ουκ ολίγα επιτραπέζια ώστε να μας βάλουν από μικρούς σ’ αυτό το τρυπάκι. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται εκείνοι γιατί, αν με ρωτάτε, εγώ πιστεύω ότι παίζει να έψαχναν τρόπο να μας κρατάνε και τους δύο απασχολημένους ταυτόχρονα για να ησυχάσει λίγο το κεφάλι τους! Δεν ξέρω αν έπιασε το κόλπο πάντως γιατί το σίγουρο είναι ότι, για κάθε ένα πράγμα που κάναμε μαζί, καταλήξαμε να κάνουμε και ένα πράγμα χώρια. Από μικροί ήμασταν εντελώς διαφορετικοί (τουλάχιστον ως χαρακτήρες γιατί όλοι μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι μοιάζουμε απίστευτα και μας περνάνε για δίδυμους). Θα έλεγα «σαν τη μέρα με τη νύχτα» αλλά είναι παραφορεμένο οπότε θα πω «σαν την μπύρα με το παλιό, καλό κρασί» και θα αφήσω εσάς να κάνετε τη διανομή!

Εκείνος είχε από μικρός μια αγάπη για ότι εμπεριείχε ή προϋπέθετε σωματική δραστηριότητα –από παιχνίδια με τους γείτονες στον δρόμο μέχρι διάφορα αθλήματα (μπάσκετ και τα ρέστα) – που εγώ κουράζομαι και μόνο που τα σκέφτομαι. Άσε που νομίζω ότι, από παιδί ακόμα, σνόμπαρα τους γείτονές μας! Εγώ πάντα αγχωνόμουν για τα πάντα ενώ εκείνος είναι η «ήρεμη δύναμη» που, πέραν του ότι δεν θα αφήσει ποτέ το άγχος του να τον καταβάλει, θα ηρεμήσει κι εμένα με μια-δυο ατάκες που θα τις πετάξει, θα μ’ αφήσει άναυδο με την ωριμότητα που μπορεί να επιδείξει όταν το θέλει και θα με κάνει και ν’ απορώ «πώς δεν το σκέφτηκα μόνος μου αυτό;» ενώ όλοι ξέρουμε ότι εγώ είμαι ο έξυπνος αδερφός! Γενικότερα, τα πράγματα που κάναμε πάντα στην, μέχρι τώρα, ζωή μας ήταν, κατά κύριο λόγο, τόσο διαφορετικά που δεν υπήρχε ποτέ ανταγωνισμός μεταξύ μας για το ποιος θα τα κάνει καλύτερα. Πήγαμε σε διαφορετικά σχολεία, είχαμε πάντα ο καθένας τις δικές του παρέες και δεν θυμάμαι να πλακωνόμασταν ποτέ (κυριολεκτικά ή μεταφορικά )όπως άκουγα φίλους μου να πλακώνονται με τα δικά τους αδέρφια (μεταξύ μας, ο βασικός λόγος είναι γιατί ο μικρός «μ’ έχει» αλλιώς θα σου λεγα εγώ!).

Νομίζω ότι ο Αργύρης θα ήταν ο τέλειος αδερφός αν δεν είχε ένα κουσούρι που δεν θεραπεύεται. Είναι ντράμερ. Και όχι από εκείνους που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά pads και ακουστικά («Τι φλωριές είναι αυτές;», θα σου πει αν του το αναφέρεις. «Όταν παίζεις drums, παίζεις γιατί γουστάρεις να κοπανιέσαι και να χαλάς τον κόσμο»). Από αυτούς τους άλλους είναι λοιπόν, αυτούς που χαλάνε τον κόσμο! Η μουσική είναι η μεγαλύτερή του αγάπη –μετά την κοπέλα του. Το όνειρό του είναι να κάνει διεθνή καριέρα με την μπάντα του και πιστεύω ότι θα το καταφέρει, μόνο και μόνο γιατί το θέλει τόσο πολύ! Μέχρι να το πετύχει, διδάσκει μουσική σε ωδεία που δεν προλαβαίνουν να του κλείνουν ώρες γιατί οι μαθητές του τον γουστάρουν τρελά και τον συνιστούν ανεπιφύλακτα!

Τα τελευταία χρόνια, συγκατοικούμε με τον αδερφό μου και πραγματικά, δεν θα μπορούσα να βρω άλλον συγκάτοικο που ν’ ανέχεται τις παραξενιές μου στον βαθμό που τις ανέχεται εκείνος όπως, είμαι σίγουρος, δεν θα έβρισκε κι εκείνος άλλον συγκάτοικο που ν’ ανέχεται τις δικές του (εν ολίγοις, μας έσμιξε η ανάγκη και μας κρατούν μαζί εντελώς χρησιμοθηρικά κίνητρα!). Λόγω των διάφορων υποχρεώσεών μας, ο χρόνος που περνάμε πλέον μαζί δεν είναι πολύς είναι όμως ποιοτικός. Θα δούμε μαζί ταινίες, θα φάμε, θα κουβεντιάσουμε για διάφορα θέματα που μας απασχολούν τρώγοντας, θα βγούμε καμιά φορά παρέα (για φαγητό…). Είναι ο πρώτος (και συχνά, ο τελευταίος) απ’ την οικογένειά μου στον οποίο θα απευθυνθώ για μια συμβουλή, μια δεύτερη γνώμη ή μια παρηγορητική κουβέντα όταν νιώθω ότι όλα μου πάνε ανάποδα και όχι μόνο γιατί είναι ο πιο βολικός μιας και τον έχω πιο κοντά. Τον επιλέγω συνειδητά, γιατί εμπιστεύομαι την άποψή του και γιατί με ξέρει τόσο καλά που να μπορεί να μου δώσει τη σωστή συμβουλή ή, έστω, να μου πει αυτό που έχω ανάγκη ν’ ακούσω εκείνη τη δεδομένη στιγμή.

Δεν ξέρω αν ο αδερφός μου αφορά κανέναν άλλον αρκετά ώστε να κάτσει να διαβάσει ένα ολόκληρο post αφιερωμένο σ’ εκείνον. Εδώ που τα λέμε, μικρή σημασία έχει. Αυτό που ξέρω είναι ότι αφορά εμένα και ότι, ακόμα κι αν δεχτούμε εκείνο το «τους συγγενείς τους δέχεσαι, τους φίλους τους διαλέγεις», εγώ και πάλι τον Αργύρη θα διάλεγα γι’ αδερφό μου!