Μόλις πριν από δύο ημέρες ολοκλήρωσα τις Βαλκυρίες του Paulo Coelho.

Τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω σ’ αυτό το βιβλίο, όταν επισκέφθηκα ένα βιβλιοπωλείο για να βρω αυτούς τους φακούς που καρφιτσώνονται στο εξώφυλλο και φωτίζουν τη σελίδα που διαβάζεις. Θα μου πεις, δεν έχεις πορτατίφ στο κομοδίνο σου; Ε θα σου πω πως έχω, αλλά δεν με βολεύει σε όλα τα αλλοπρόσαλλα σημεία που διαβάζω και επίσης μου αρέσουν πολύ τα μικρά,  πραγματάκια και gadgetάκια που είναι χρήσιμα, είτε απλά όμορφα.

Λέγαμε λοιπόν, πως έπεσα πάνω στο βιβλίο Βαλκυρίες. Γενικά, πέρα από τον Αλχημιστή, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το έργο του Coelho (2 βιβλία του μόνο είχα διαβάσει επιπλέον). Ωστόσο, είχα μια συμπάθεια προς τα αισιόδοξα μηνύματα που μεταδίδει και παρά τη θρησκευτικότητα -που διακρίνεται μέσα από τις γραμμές των κειμένων του- δεν φαίνεται να εκφράζει κάποια συγκεκριμένη θρησκευτική ιδεολογία, αλλά να χρησιμοποιεί αυτό το πλαίσιο ως υπόβαθρο για τις ιστορίες του.

Σε αυτό το βιβλίο λοιπόν, ένα από αυτά που έμαθα και κρατάω σαν απόκτημα είναι για την ύπαρξη του δεύτερου νου. Πρόκειται ουσιαστικά για τις δεύτερες σκέψεις που κάνουμε όταν ησυχάζουμε και προσπαθούμε να μην σκεφτόμαστε τίποτα. Προσπαθώντας να καταλάβω καλύτερα σε τι αναφέρεται ο συγγραφέας, μετέφερα αυτή τη συνθήκη στην καθημερινότητα και σκέφτηκα πως πρόκειται για στιγμές, είτε αναγκαστικής αδράνειας πχ αίθουσα αναμονής σε κάποιο ιατρείο, σε ουρές καταστημάτων, στο αυτοκίνητο ή στο λεωφορείο, είτε ακόμα και για στιγμές σωματικής ή πνευματικής δραστηριότητας πχ φοιτητικές εξετάσεις, όπου απαιτείται συγκέντρωση. Δεν σου έχει τύχει λοιπόν, να περιμένεις τη σειρά σου στο οδοντιατρείο και πέρα από το άγχος σου για το αν θα σου κάνει απονεύρωση ή ένα απλό σφράγισμα, να σκέφτεσαι πως έχεις να σιδερώσεις τα ρούχα για τη δουλειά αύριο, να στείλεις εκείνο το mail που έχεις αποθηκεύσει στα drafts, να προλάβεις το μανάβικο ανοιχτό γιατί σου τέλειωσαν τα φρούτα, να πληρώσεις το λογαριασμό του τηλεφώνου σου, αλλά και πιο φιλοσοφικά θέματα, όπως τι κάνεις στη ζωή σου και τι δυστυχία υπάρχει στον κόσμο;

Στο βιβλίο αναφέρει πως είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε αυτές τις σκέψεις. Ρωτάμε και απαντάμε μόνοι μας, σιωπηρά και υποσυνείδητα, εμείς κι ο εαυτό μας, και προσπαθούμε να ελέγξουμε ακόμα και το ποια σκέψη είναι σωστή και ποια όχι, βάζοντας ωστόσο στο παιχνίδι κι άλλες παραμέτρους, όπως το τι θα πει ο κόσμος όταν τελικά πράξουμε το ένα ή το άλλο. Ένας χαμός εν ολίγοις και μια διαρκής εσωτερική κόντρα, στην οποία ζορίζουμε μυαλό και ψυχή. Η συμβουλή λοιπόν είναι να αφήσουμε αυτές τις σκέψεις να κινηθούν μόνες τους μέχρι να κουραστεί το μυαλό να εφευρίσκει ερωταπαντήσεις και υποπεριπτώσεις. Τότε μόνο ο νους μας αρχίζει να ξεκουράζεται και εμείς να ηρεμούμε. Θα έχεις ακούσει επίσης πως προκειμένου να αποφορτίζεσαι πραγματικά από την ένταση, χρειάζεται μέσα στην ημέρα να μένεις έστω δέκα λεπτά, χωρίς να κάνεις τίποτα απολύτως. Απλά να κάθεσαι και να χαλαρώνεις και με τον καιρό θα δημιουργείται ο χώρος στο μυαλό σου για να ανθίσει η εποικοδομητική σκέψη και η έμπνευση.

Σύμφωνα με τον Coelho επίσης, το τι σκεφτόμαστε έχει καθοριστική σημασία για το τι μας συμβαίνει. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε τις όμορφες και αισιόδοξες εκβάσεις αυτών που μας συμβαίνουν και να μην απελπιζόμαστε. Και ίσως το πιο σημαντικό: ν’ αποδεχόμαστε τα λάθη και τα ελαττώματά μας, να τ’ αγαπάμε ίσως πιο πολύ ακόμα κι από τα μεγαλύτερα προσόντα μας και να δίνουμε την αγάπη μας χωρίς δισταγμό. Έτσι τα ελαττώματα θα σβήνουν και θα μεγαλώνει η δίψα μας για τη ζωή. Για μια ζωή χαρούμενη και ευτυχισμένη έτσι όπως ταιριάζει σε εμάς και στη φύση μας. Δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Coelho και άλλοι πολλοί, και προφανώς θα τα έχεις ξανακούσει, αλλά αν μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτό το άρθρο, ίσως να έφτιαξε λίγο η διάθεσή σου και να θυμήθηκες πως μπορεί όλα αυτά να έχουν όντως αποτέλεσμα στη ζωή σου!