Τυχαίνει να είμαι από τους τύπους που δεν παρακολουθούν τηλεόραση και αν μου παίρνατε την τηλεόραση δε θα γκρίνιαζα, αλήθεια. Όλο και κάτι άλλο θα βρω για να διακοσμήσω το σαλόνι μου. Αν είστε κι εσείς από αυτούς τους τύπους, τότε σίγουρα θα καταλάβετε αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω. Αν, μάλιστα, παρακολουθήσετε ή έχετε παρακολουθήσει στο παρελθόν το “The Truman Show”, θα συνεννοηθούμε καλύτερα. Ένα ζάπινγκ στην τηλεόραση σήμερα με έπεισε για όσα πίστευα τόσο καιρό για τον «μαγικό» κόσμο της τηλεόρασης. Οκ, με πιάσατε, βλέπω μόνο ταινίες.

Διαφημίσεις, εκπομπές, τηλεμάρκετινγκ, ταινίες, σειρές, τυχερά παιχνίδια, προεκλογικά -πλέον- σποτάκια, ειδήσεις, πάλι διαφημίσεις. Όσο κυνικό ή κακό κι αν σας φανεί, η ελληνική τηλεόραση δε σέβεται ούτε τον εαυτό της, ούτε και τους ηττοπαθείς θεατές της. Διότι περί ηττοπάθειας πρόκειται, όταν περιμένεις πότε θα πάει 8 η ώρα για να ενημερωθείς για το τι γίνεται στον κόσμο από το αγαπημένο σου δελτίο ειδήσεων, στο αγαπημένο σου κανάλι. Περί ηττοπάθειας πρόκειται κι όταν αποφασίζεις να αποκτήσεις κάτι χρεώνοντας τον ήδη υπερχρεωμένο λογαριασμό του σταθερού σου τηλεφώνου. Άραγε, όμως, είναι ηττοπάθεια ή τρέλα; Τότε όλος σχεδόν ο πλανήτης είναι ηττοπαθής και τρελός. Άλλωστε, σε έναν κόσμο που, καθώς εξελίσσεται, κυριαρχούν η εικόνα και η εγωπάθεια, μην περιμένετε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Όλοι είναι τοποθετημένοι σε αυτή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τον κόσμο της τηλεόρασης από τον πραγματικό κόσμο. Όποιος επιλέγει την πραγματικότητα είναι δακτυλοδεικτούμενος.

Η τηλεόραση είναι ένα τσίρκο πολυτελείας και κάθε φορά που την ανοίγετε γίνεστε μέρος του, κάτι σαν κομπάρσοι. Οι περισσότεροι θαμπώνονται από την αίγλη της και επιθυμούν διακαώς να γίνουν μέλη της. Και φυσικά αν τυχόν ξυπνήσετε μια μέρα και περάσετε τη λεπτή γραμμή που λέγαμε, δε θα μπορείτε να αντιδράσετε, αφού δε θα σας ακούσει κανείς. Συμβιβάζεστε. Πρόκειται, λοιπόν, και για έναν κόσμο συμβιβασμών. Και προτύπων. Θα γίνω γραφική, αλλά όσο υπάρχουν αδύνατα κορμιά στην τηλεόραση, θα υπάρχουν αδύνατα κορμιά όπου κι αν κοιτάξετε εκεί έξω. Και πώς να μην υπάρχουν, άλλωστε; Όταν η πλειοψηφία των γυναικών που εμφανίζονται στην τηλεόραση προωθούν αυτό το μοτίβο. Βέβαια, δεν είναι μόνο θέμα εμφάνισης, αλλά και προσωπικότητας. Μετέπειτα, η πλειοψηφία των παιδιών, εφήβων και μη, προσπαθεί απεγνωσμένα να τους μοιάσει, γιατί το μυαλό είναι σφουγγάρι και στη διαδικασία διαμόρφωσής του αρπάζει ό,τι βρεθεί μπροστά του, δίχως καμία επεξεργασία. Δυστυχώς, είμαστε ό,τι τρώμε.

Έπειτα, έρχονται οι διαφημίσεις, ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα του προγράμματος ή αλλιώς το κερασάκι στην τούρτα. Οι διαφημίσεις θεωρητικά επινοήθηκαν για την ομαλή προώθηση των προϊόντων των εταιρειών. Πρακτικά, όμως, επινοήθηκαν για να προωθήσουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα, η οποία φαντάζει ιδανική και ποθητή, αλλά δεν είναι. Όταν, δηλαδή, αγοράζετε ένα απορρυπαντικό που φημολογείται ότι καθαρίζει και τους πιο δύσκολους λεκέδες και ξαφνικά διαπιστώνετε ότι δεν μπορεί να καθαρίσει ούτε τον λεκέ από τη σάλτσα που ρίξατε χθες βράδυ στον καναπέ, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα. Όχι που λερώσατε τον καναπέ, αλλά που εμπιστευθήκατε και χρησιμοποιήσατε αυτό που σας προσέφεραν. Αν αναλύσετε, λοιπόν, τη λέξη «διαφήμιση» στα συνθετικά της μέρη, θα ανακαλύψετε πολύ εύκολα ότι ενέχει μέσα της τη λέξη «φήμη». Και όσο μεγαλώνετε, ξέρετε πολύ καλά πως οι φήμες αποτελούν στοιχεία παραπλάνησης και αναλήθειας.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ανοίξετε την τηλεόρασή σας, αναρωτηθείτε αν θέλετε να είστε πια μέρος αυτής της πλύσης εγκεφάλου που σας κάνει καθημερινά. Αν ναι, θα σας συμβούλευα να γίνετε πιο επιλεκτικοί και να παρακολουθείτε προγράμματα που διακρίνονται για την ποιότητά τους και όχι για την ποσότητα. Είναι λίγα, οπότε θα τα ανακαλύψετε εύκολα. Αν πάλι όχι, τότε δε θα αποκαλείστε πλέον άνθρωποι του καναπέ, αλλά πρωτοπόροι και έτοιμοι για τη ζωή που ξετυλίγεται αβίαστα μπροστά σας.