‘Τα μαλλιά σου πρέπει να είναι πίσω. Αν δεν έχεις ένα τσιμπιδάκι (κοκαλάκι) να πας να κουρευτείς γιατί δεν μου αρέσεις έτσι’. Ειλικρίνεια. Σκληρή, ωμή, ασάλιωτη ειλικρίνεια. Αν δεν του αρέσεις στο λέει. Αν κάνεις βλακεία, στο λέει. Αν του πεις ψέματα, το αντιλαμβάνεται κι ας μην το λέει. Εμένα τουλάχιστον αυτό μου μαθαίνει ο Άγγελος. Αν δεν του δίνω τη δέουσα σημασία φροντίζει να με τιμωρήσει σε ανύποπτο χρόνο γιατί δεν τον αντιμετωπίζω σαν το κέντρο του κόσμου. Και καλά κάνει. Αν αυτό του υπόσχεσαι, αυτό θέλει να δει σαν αντάλλαγμα. Γιατί τα όρια τα δημιουργείς εσύ. Όπως και σε κάθε σχέση εδώ που τα λέμε.

‘Θα σε τιμωρήσω. Θα σου ρίξω φουσκάλες (συνήθως το κάνει από το στόμα του)’. Έκφραση θυμού. Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με τα 4 βασικά συναισθήματα: χαρά, λύπη, θυμό και φόβο. Αυτό σημαίνει ότι τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας όσο και να προσπαθούμε να τα απωθήσουμε γιατί ενδεχομένως δεν είναι ‘βολικά’. Τα παιδιά όμως δεν διαθέτουν τα φίλτρα των ενηλίκων και τα εκφράζουν αβίαστα. Φωνάζουν, κλαίνε, σπρώχνουν, κλωτσάνε και κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Πότε ήταν η τελευταία φορά που επέτρεψες κάτι τέτοιο στον εαυτό σου;

‘Σ’ αγαπάω’. Μιλάνε ανοιχτά για τα συναισθήματά τους. Όχι μόνο για τα αρνητικά αλλά και για εκείνα που εμείς ντρεπόμαστε να πούμε χωρίς να κάνουμε χιλιάδες σκέψεις: ‘Τώρα αν το πω τί θα γίνει; Μήπως με καβαλήσει μετά και είμαι υποχείριο; Μήπως δεν μου το πει πίσω και καταρρακωθώ;’ Δεκάρα δεν δίνουν τα παιδιά για το αν απαντήσεις. Στο λένε γιατί έτσι τους ήρθε κι αν δεν το πουν θα σκάσουν. Εντάξει, υπάρχει μία πιθανότητα να το ξεχάσουν μετά από ένα λεπτό, αλλά το point είναι ότι μιλάνε και εκφράζονται για το οτιδήποτε.

‘Θέλω να απλώσω αυτή την κουβέρτα. Μπορείς να με βοηθήσεις’; Ναι ζητάνε βοήθεια γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα μόνα τους, και το να ζητάς δεν είναι ένδειξη αδυναμίας. Αν είσαι αγόρι βέβαια, θα μεγαλώσεις και θα προτιμάς να χαθείς από το να ζητήσεις οδηγίες στο δρόμο.

‘Μαμά είσαι χαζή’! Λένε στη μάνα τους αυτό που νιώθουν εκείνη τη στιγμή κι ας είναι λίγο στενάχωρο. Για ένα περίεργο λόγο, όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο ντρέπεσαι να ‘την πεις’ στο γονιό φοβούμενος ότι θα τον στενοχωρήσεις στην καλύτερη και ότι θα πάθει καρδιακό στη χειρότερη. Η αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ κανένας γονιός δεν πέθανε επειδή το παιδί του εξέφρασε μία ενόχληση για εκείνον. Ίσα ίσα που είναι κάτι που θα βοηθήσει τη σχέση να εξελιχθεί αν γίνει με το σωστό τρόπο επικοινωνίας (χωρίς μπουνιές και χριστοπαναγίες). Τα παιδιά ενστικτωδώς ξέρουν ότι δεν τρέχει και τίποτα. Ο ενήλικας όμως τρέμει και τη σκιά του και προτιμά να πνίξει το παράπονο από το να το πει και να ξαλαφρώσει.

‘Δεν θέλω να μου πάρεις τα παιχνίδια’, είπε στην αδερφή του. Τί κακό κι αυτό με τους γονείς που δεν αφήνουν ποτέ τα αδέρφια να τσακωθούν γιατί ΠΡΕΠΕΙ να αγαπιούνται άνευ όρων. Με το ζόρι σαν να λέμε. Δεν λες στον αδερφό σου ότι θες για σένα τα παιχνίδια, δεν του λες ότι δεν μπορεί να μπαίνει στο δωμάτιό σου χωρίς να χτυπάει την πόρτα, δεν του λες ότι δεν είσαι ο μεσολαβητής μεταξύ εκείνου και των γονιών σου και γενικά δεν λες τίποτα γιατί τα αδέρφια δεν ΠΡΕΠΕΙ να τσακώνονται και να λένε άσχημα πράγματα στον άλλον. Ακόμα κι αν θες να τον σκοτώσεις, εσύ οφείλεις να τον πάρεις μία τεράστια αγκαλιά και να ευχηθείς από μέσα σου τον αργό και βασανιστικό θάνατό του.

‘Θέλεις να με παντρευτείς;…… (μεγάλη παύση)….. Τρέμω Παναγία μου’! Φόβος δέσμευσης από μικρή ηλικία (αν μιλάμε για αγόρια). Ένα φαινόμενο που πρέπει επιτέλους να πατάξουμε και να τους δείχνουμε κάθε μέρα όλη μέρα εικόνες από εργένηδες σε γκαρσονιέρα και τα χάλια που φέρνει η έλλειψη συντροφικότητας. Ή πολύ απλά να το αποδεχτούμε ως μία πραγματικότητα και να σκεφτούμε ότι είναι ένας φόβος που αντιμετωπίζουν και οι γυναίκες εξίσου αλλά δεν τολμούν να εκφράσουν.