Μετά από όλα εκείνα που εκμυστηρευτήκαμε στους αναγνώστες μας για την συντακτική ομάδα του Savoir Ville και όλα εκείνα που πιστεύαμε ότι υπήρχαν μα δεν υπάρχουν πια (έτσι, λέμε τουλάχιστον- δε σημαίνει ότι το πιστεύουμε κιόλας), ερχόμαστε να σας πούμε τους μεγαλύτερους φόβους μας.

Ένα θέμα που θα μπορούσαμε να είχαμε διακωμωδίσει τελείως, μα κανείς δεν τολμάει. Μήπως φοβόμαστε; #διπλής

Η ερώτηση αυτής της εβδομάδας λοιπόν, ήταν τι είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο απ’ όλα σε αυτή τη ζωή; Με φόβους που φτάνουν μέχρι τον ίδιο το φόβο, πολλούς κλόουν,  ο χρόνος, μερικά βαλσαμωμένα πτηνά, γυναίκες που ντύνονται άντρες, απώλειες, η ίδια η Μεσογείων και μικρά ασανσέρ. Τα είδαμε όλα.

Τον ίδιο τον φόβο η Γεωργία Κωτσιοπούλου

Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί μέσα από τους φόβους του. Έχει εξελιχθεί τόσο που δεν τους παραδέχεται και τους αγνοεί ή αντίθεται τους διαφημίζει.

Και αυτή ήταν η εισαγωγή μου για να πω ότι ποτέ δεν θα παραδεχόμουν δημόσια έναν φόβο μου. Θα κάνω ότι αγνοώ το γεγονός πως τρέμω στην ιδέα του θανάτου και θα διαφημίσω ότι έχω τη φόβο του φόβου: Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα φοβηθώ πολύ για τη μοναξιά, για την απώλεια, για την αρρώστια, ένα πόλεμο. Φοβάμαι μη φοβηθώ: Το Ιnception στη καλύτερη και πιο σύντομη περιγραφή του.

ΥΓ. Φοβάμαι και τους μεθυσμένους.

Τους κλόουν η Κατερίνα Χατζηαναστασίου

Πέρα από τους συνηθισμένους φόβους που έχει η πλειοψηφία-πέρα των φιλοσοφημένων- δηλαδή για το θάνατο, τις αρρώστιες και αλλά δεινά, ο κύριος φόβος μου είναι οι κλόουν. Όχι δεν φταίει το “It”. Την αρχή την έκανε το “American Horror Story” και με αποτελείωσαν αυτοί οι τρελαμένοι στην Αμερική που το τελευταίο καιρό έχουν γίνει μάστιγα. Φοβάμαι οτι θα εμφανιστούν άξαφνα στο σκοτεινό παράθυρο κάποιου κτιρίου ή θα κόβουν βόλτες στην αυλή μου. Κι ας μην έχω αυλή.

Τον χρόνο η Βικτωρία Παπαδή

Αυτό που με φοβίζει τελικά πιο πολύ είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που περνάει και όχι επειδή αφήνει σημάδια γήρανσης, αλλά επειδή δεν γυρίζει πίσω για να αναθεωρήσεις τις κινήσεις σου. Επίσης, με νευριάζει που οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας με κρατούν μακριά από χρόνο εποικοδομητικό με τους ανθρώπους που αγαπάω, γιατί τι να σου κάνει ένα σκ;

Βέβαια καμιά φορά ο χρόνος σου δίνει μεγάλα μαθήματα και σε ωριμάζει. Όμως πιο έντονη σε εμένα είναι η γεύση του αν άραγε στο πέρασμά του έχουμε κάνει τις σωστές επιλογές, τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει αλλιώς και πώς τελικά γίνεται αυτό το ΤΕΛΕΙΟ time management οεο;

Το βουνό ή/και τους άντρες που ντύνονται γυναίκες ο Γιάννης Μαργέτης

Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν το βουνό. Μάλιστα έλεγα “φοβάμαι τον βουνό”. Ο λόγος ήταν πως, έτσι όπως το έβλεπα από μακριά, νόμιζα πως αν φτάσω στην κορυφή του θα πέσω, όπως όταν ισορροπούμε σε κάτι μυτερό.

Τώρα φοβάμαι τους άντρες που ντύνονται γυναίκες τις απόκριες. Μιλάμε για κανονικό φόβο με τρομάζουν. Και δεν ξέρω το γιατί.

Τα βαλσαμωμένα πτηνά η Όλγα Κασμά

Ο μεγαλύτερος μου φόβος δε είναι ούτε η κλειστοφοβία, ούτε η υψοφοβία,  ούτε ο φόβος προς το άγνωστο αλλά τα πτηνά και πιο συγκεκριμένα τα περιστέρια είτε είναι ζωντανά, νεκρά η βαλσαμωμένα. Δε μπορώ να πάω να κάτσω σε εξωτερικό χώρο να φάω η να πιω κάτι αν είναι εκεί τριγύρω και ζητιανεύουν για μια μπουκιά τυρόπιτας. Και το χειρότερο? Μη μου ζητήσεις να σε βγάλω φωτογραφία μπροστά στη Βουλή γιατί εκεί σίγουρα θα μείνεις εσύ και τα περιστέρια.

Την απώλεια η Εύα Αξιώτη

Ένας μόνο;;; πολλοί είναι οι φόβοι μου, μα νομίζω πως ο μεγαλύτερος είναι οι αρρώστιες. Όλες αυτές οι αρρώστιες που μπορεί να οδηγήσουν τους δικούς μου ανθρώπους σε έναν άγριο κι επώδυνο θάνατο. Ο ίδιος ο θάνατος δεν με φοβίζει, τον έχω απομυθοποιήσει πια ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Αλλά ένας αργός κι επώδυνος θάνατος για’ μένα ή τους δικούς μου ανθρώπους, αποτελεί το μεγαλύτερό μου φόβο.

Και φυσικά, αν μου επιτρέπεται να αναφέρω κι άλλον έναν, θα έλεγα πως φοβάμαι μην έρθει κάποια στιγμή στη ζωή μου και πάψω να ονειρεύομαι.

Τη Μεσογείων(;) Παναγιώτα Φελλούρη

Μην ακουτε τι λένε, όσο μεγαλώνεις μεγαλώνουν και οι φόβοι σου. Εγώ ας πούμε μικρότερη -να, μέχρι πέρσι- φοβόμουν μήπως βρεθώ στον ίδιο χώρο με ένα ποντίκι και πεθάνω από την αηδία. Μέχρι που βρέθηκα δίπλα δίπλα με έναν τέτοιο διάολο, σε ένα πεζοδρόμιο στην Μεσογείων. Τσίριξα λίγο αλλά το ξεπέρασα. Μεγαλώνοντας, φοβόμουν μήπως με χτυπήσει αυτοκίνητο. Έγινε και αυτό πριν κάτι μήνες, ΠΑΛΙ, στη Μεσογείων. Ζορίστηκα λίγο η αλήθεια είναι, αλλά το ξεπέρασα. Τώρα, μεγάλη πια, αποφεύγω όσο μπορώ την Μεσογείων (κυρίως γιατί δεν έχω ξεκαθαρίσει αν “προκαλεί” τους φόβους μου ή αν με βοηθάει να τους αντιμετωπίσω) και εύχομαι ποτέ να μην χρειαστεί να σηκώσω τηλέφωνο με το οποίο θα με ειδοποιούν ότι

Κάποιος δικός μου στο χωριό έπαθε κάτι. Δεν θέλω, αλλά αν δεν γίνεται αλλιώς, ας είμαι τουλάχιστον στην Μεσογείων.

Έναν κόσμο χωρίς μουσική ο Διονύσης Γουρνάς

Αναμφίβολα ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο θάνατος και οι αρρώστιες, μιας και οδηγούν σε αυτόν. Αλλά επειδή δεν παίζω εμπορικά και κάποια στιγμή ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, ΟΛΟΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΟΛΟΙ, θα πω ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ένας κόσμος χωρίς μουσική. Το είχα πρωτοσκεφτεί βλέποντας Walking Dead. Μια ολόκληρη χώρα χωρίς ρεύμα και μουσικούς. Για μένα που ακούω κάθε μέρα όλη μέρα μουσική, σε όλες τις φάσεις τη ζωής μου (πανελλήνιες, εξεταστική, στρατό, δουλειά, στο αμάξι, όταν κοιμάμαι), ένας κόσμος χωρίς μουσική θα ήταν πρόωρος θάνατος.

Τα μικρά “βίντατζ” ασανσέρ η Λίνα Καλογερέα

Εάν θες να μου κοπεί η ανάσα, να με λούσει κρύος ιδρώτας, να μη μπορώ να αρθρώσω λέξεις και από το στόμα μου να βγαίνουν ΜΟΝΟ κραυγές απόγνωσης τότε η λύση είναι μια. Βάλε με σε ασανσέρ, αυτά τα παλιά, που χωρούν μέσα δυο ανθρώπους ως 125kg (βάλε τα λίγο κάτω τι μικροί και λεπτοί άνθρωποι πρέπει να είναι αυτοί) κι άσε με εκεί. Ειλικρινά δε καταλαβαίνω, εκτός από το να είναι μαζοχιστής ο διαχειριστής και να μισεί όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας, ποιος είναι ο λόγος να υπάρχουν αυτά τα ασανσέρ τα οποία έχουν το θράσος εκτός από ότι είναι μικροσκοπικά να έχουν και από μέσα έξτρα πόρτα ασφαλείας, αυτή που αν σε πιάσει όταν πάει να κλείσει ξανά ανοίγει και καταλήγεις να έχεις κολλήσει την μούρη σου στον καθρέφτη, να έχεις γίνει ένα με τον συνεπιβάτη, να έχεις βάλει την τσάντα σου πάνω στο κεφάλι και να στέκεσαι ακίνητος κρατώντας την ανάσα σου ώστε να μην ενοχλήσεις την πόρτα κι αυτή την ώρα που επιτέλους πάει να κλείσει για να σε ανεβάσει και να τελειώσει το μαρτύριο σου, να βρίσκει κάπου και να παίζει με τα νεύρα σου και την κρίση πανικού σου. Α πα πα!

Τους κλόουν και η Μαργαρίτα Γραμματικού

Ποιος δεν φοβάται τους κλόουν σε αυτή τη ζωή; Στην άλλη; Λογικά όλοι όσοι δεν έχουν δει το “Αυτό”. Γιατί λογικά δεν φοβάμαι τους κλόουν αλλά το “Αυτό” καθ’ αυτό. Θες να το ρίξεις στο ότι οι κλόουν που είχα στα πάρτυ μου δεν έμοιαζαν με εκείνους τι ταινίας; Θες στο ότι είδα την ταινία όταν ήμουν 10 χρονών; Ό,τι και να θέλεις, εγώ κλόουν δεν πλησιάζω. Και αν εσύ πλησιάζεις πες μου να σου στείλω την ταινία. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να διαδηλώσω γι΄αυτό. Ποια; Εγώ που είμαι μια κυρία!