Όλα ξεκίνησαν λίγο-πολύ από ανάγκη. Είχα χωρίσει, ήταν καλοκαίρι, ήθελα να φύγω από την Αθήνα, τόσο όσο ήθελα να μη μιλάω με κανέναν, να μην εξηγώ τι και πώς. Αποφάσισα να νοικιάσω ένα δωμάτιο σε ένα κοντινό νησί και να κάτσω 10 μέρες εκεί, μόνη. Αρχικά θεώρησα πως το όλο εγχείρημα θα οδηγούσε σε παταγώδη αποτυχία, μιας και είχα συνηθίσει να περνάω τα καλοκαίρια μου είτε με κοριτσοπαρέα και σφηνάκια τεκίλα μέχρι το πρωί είτε με αγόρι και ρομαντικούς περιπάτους για παγωτό στα πλακόστρωτα. Η μετάβαση στο να είμαι 24 ώρες την ημέρα μόνη μου ήταν κάπως απότομη. Τουλάχιστον στην αρχή.
Την πρώτη φορά που κάθισα στο καφέ μόνη μου ένιωσα τα λεπτά να περνούν βασανιστικά αργά, είχα την εντύπωση πως όλοι κοιτούν εμένα σαν αξιοθέατο της περιοχής, είχα μάλιστα πείσει τον εαυτό μου πως μέχρι και ο σερβιτόρος με έκρινε σιωπηλά εμένα και τον μοναχικό espresso macchiato μου. Πέρασα αυτή την πρώτη ώρα προσπαθώντας να βρω ή να εφεύρω διάφορα props για να δείχνω κάπως περισσότερο busy: άκουσα μουσική, διάβασα ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου, τηλεφώνησα και στις 3 κολλητές μου, μέχρι που το πήρα απόφαση, και απλά κάθισα εκεί, σε ένα τραπεζάκι πάνω στη θάλασσα, μέσα Ιουλίου, εγώ και ο καφές μου. Και ήταν υπέροχα. Και μετά από λίγη ώρα αντιλήφθηκα ότι κανείς δεν με κοιτάζει περίεργα. Ήταν όλοι απασχολημένοι να κυνηγούν τα παιδάκια τους για αντηλιακό, να βγάζουν story για το Instagram, να συζητούν για τα καλύτερα beach bar του νησιού. Κάπως έτσι, αποφάσισα να κλείσω τα social μου για λίγο μιας και το να ξέρω τα πάντα για τις διακοπές όλων των ακολούθων μου δεν με βοηθούσε ιδιαίτερα και να επικεντρωθώ στο προσωπικό μου ρυθμό, στην εσωτερική μου φωνή.
Προσαρμόστηκα αμέσως σε αυτό, το να κάνω δηλαδή αυτό που μου έρχεται, τη στιγμή που μου έρχεται. Μπάνιο στη θάλασσα πολύ πρωί και μετά βασιλικό πρωινό στο μπαλκόνι, μαραθώνιος σειρών όλο το βράδυ, wine tasting ένα ολόκληρο απόγευμα. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια έκανα ακριβώς τις διακοπές που ήθελα εγώ. Όχι ο φίλος μου, όχι η παρέα μου, εγώ. Επέλεγα το πότε και το πού και δεν χρειάστηκε να κάνω κανένα συμβιβασμό στις επιθυμίες μου. Απέκτησα πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ξεκίνησα να προσέχω πολύ τον τρόπο που μιλούσα στους γύρω μου και μέχρι να τελειώσει το 10ήμερο των διακοπών μου είχα κάνει 2-3 νέους φίλους στο νησί.
Η συνήθεια του να βγάζω τον εαυτό μου ραντεβού και να τον περιποιούμαι ήταν το καλύτερο souvenir διακοπών που έφερα μαζί μου στην Αθήνα. Ο λόγος είναι πιο απλός απ’όσο μπορεί να φαντάζεσαι: οι μοναχικές διακοπές είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Είναι μία μορφή ψυχοθεραπείας και pampering την ίδια στιγμή. Αν περνάς και εσύ μία μεταβατική φάση και έχεις κουραστεί από όλους και όλα, δοκίμασε να προσφέρεις όλα όσα θες εσύ σε εσένα. Θα με θυμηθείς.
