Στην όλη digital αισθητική που έχει καταλάβει το σύμπαν μας, νοσταλγούμε – άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο – μια περίοδο με τον άνθρωπο να εκτιμάει τα απλά, να παλεύει για ιδανικά, να δημιουργεί τέχνη, να ξορκίζει τον πόλεμο γιατί λίγο πολύ τον διαδέχθηκε και να θέλει να ξαναδεί τον πλανήτη να ανθίζει. Να ανθίζει μετά από μια εποχή που μυρίζει θάνατο. Γιατί αυτό είναι πραγματικά το coolness που μας λείπει κάπου μέσα στη μη-συνειδητότητα του scrolling down.
Μια τέτοια περίοδος ήταν και η δεκαετία του 1960. Μεταπολεμική, μεταβατική, λίγο φοβισμένη αλλά και πολύ φιλόδοξη, έδωσε τις βάσεις του να είσαι cool. Σωστά και διαχρονικά.
Είναι cool να παλεύεις για κάτι
Το να αγωνίζεσαι για κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι κλισέ, ούτε ξεπερασμένο ή ανώφελο. Είναι η απόδειξη ότι η φωνή σου μετράει. Η διαμαρτυρία σου μπορεί κάνει τη διαφορά και να προάγει τον ανθρωπισμό. Μια αξία που χρήζει εξύψωσης στις μέρες μας, μέσα σε ένα όλο και περισσότερο ασταθές διεθνές περιβάλλον.
Είναι cool το να μην υπερπροσπαθείς
Τα 60s γέννησαν μια καινούρια αισθητική της γυναικείας φύσης και σεξουαλικότητας. Γυναικείες φιγούρες εμφανίζονται να φορούν αντρικά t-shirts, loose jeans, να έχουν ανέμελα μαλλιά χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Αυτή η χαλαρή “ισότιμη” sexiness της γυναίκας που έχει καλύτερα πράγματα να κάνει από το να φοράει ρόλεϊ και να λιμάρει υστερικά τα νύχια της, μας σύστησε σε ένα νέο γυναικείο πρότυπο μακριά από κλισέ και “μηχανές” ικανοποίησης φαντασιώσεων. Αυτό το new age πρότυπο εκπροσωπήθηκε από ινδάλματα όπως Jane Birkin, Francoise Hardy και Brigitte Bardot.
Η μουσική μας ενώνει
Η ζωή χωρίς μουσική ίσως να είναι ένα sneak peak της κόλασης. Αυτή μάλλον είναι μία γνώση ήδη υπάρχουσα από τα 60s μαζί με το ότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και το ότι η ευτυχία είναι μια ψευδαίσθηση όταν δεν τη μοιράζεσαι.
Όλες οι ώρες είναι κατάλληλες για λίγο χορό
Τα 60s έφεραν στη ζωή μας πολλά iconic είδη χορού από το Τwist μέχρι το Shake, περνώντας στο DNA μας αυτή την αβίαστη τάση του σώματος μας να κινείται ακολουθώντας ένα ρυθμό. Στο τέλος της μέρας, όσο πιο πολύ μας τσαλακώνει αυτή η σωματοποίηση της μουσικής, τόσο πιο απελευθερωμένοι νιώθουμε.
Δες επίσης: Μαθήματα ζωής που πήραμε από τις ταινίες των 80s
