Tι έπαθα σήμερα: Γυρνώντας στο σπίτι, συνάντησα τα δύο κορίτσια που μένουν στην είσοδο της πολυκατοικίας και με τα οποία χαιρετιόμαστε κάθε φορά. Συνήθως λέω ένα “hey” ή “hoi” (το γειά στα ολλανδικά αφού ζω στην Ολλανδία), όμως σήμερα ο εγκέφαλός μου αποφάσισε να πει “hey girls”.

Οκ, μεταξύ μας ποιος λέει hey girls, δεν είναι καν σωστά αγγλικά, αλλά πάμε παρακάτω. Τη στιγμή που το είπα άρχισε να με διακατέχει ένα ρεύμα τύψεων και αμηχανίας, λίγο χειρότερο από αυτό που νιώθεις όταν ένας ντελιβεράς σου λέει καλή όρεξη ή ο υπάλληλος στο βενζινάδικο σου λέει καλό δρόμο και απαντάς επίσης, been there, done that.

Μάλλον επειδή τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλο και πιο συχνά τα θέματα σεξουαλικής ταυτότητας και κυρίως την έλλειψη ενημέρωσης που έχουμε για κάτι τόσο σημαντικό.

Και έπαθα αυτό που βλέπεις ένα έπιπλο και λες δεν θα πέσω πάνω του και ακριβώς το επόμενο δευτερόλεπτο σκοντάφτεις, οι πιθανότητες μάλιστα αυξάνονται ακαριαία ακριβώς τη στιγμή που το σκέφτεσαι, όχι λόγω κάποιας μεταφυσικής ενέργειας, αλλά επειδή ο εγκέφαλος είναι χαζός. Μεταφράζει ό,τι θέλει και όπως θέλει και έχει ιδιαίτερα επιλεκτική “ακοή”, όταν του δίνεις ασυνείδητα την εντολή μη πέσεις πάνω στο τραπεζάκι, ακούει απλά τραπεζάκι. Δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Kahneman και κάτι θα ξέρει, τόσα βραβεία έχει πάρει.

Το σεξ είναι σαν το περιβάλλον

Υπάρχει παντού γύρω μας, υπήρχε από πάντα, γύρω από αυτό κινείται όλος ο κόσμος και χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε κανείς μας. Αλλά απαγορεύεται να μιλάμε για αυτό, κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Το κάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πολλά για αυτό, η κοινωνία δεν θεωρεί απαραίτητο να μας ενημερώνει και να μας εκπαιδεύει, δεν επιτρέπεται να ανοίγουμε το ίδιο εύκολα συζήτηση για στάσεις ή για ταμπού, όπως ανοίγουμε για το τι θα φάμε το μεσημέρι ή αν έβρεξε σήμερα, δεν μπαίνουμε εύκολα σε ένα sex shop, όπως θα μπαίναμε στα Zara ή σε ένα σουβλατζίδικο. Πολλά κορίτσια δίνουν ακόμη τη σερβιέτα στη φίλη τους λες και δίνουν κοκαΐνη και χρησιμοποιούν επισήμως τη λέξη αδιαθέτησα, αντί για έχω περίοδο. Πολλά αγόρια θεωρούν ότι είναι λιγότερο άντρες αν το σεξουαλικό τους ταίρι δεν έρθει σε οργασμό, αυτοσκοπός.

Η σεξουαλική παιδεία είναι από ελάχιστη έως μηδενική παγκοσμίως. Και ευτυχώς κάπου εδώ έρχονται σαν μικρός φάρος ελπίδας σειρές όπως το Sex Education. Για όποιον δεν το έχει παρακολουθήσει, πρόκειται για μια κοινωνική σειρά που κυκλοφόρησε στο Netflix πριν περίπου 4 χρόνια και παρακολουθεί τις ζωές εφήβων σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας με βασικό γνώμονα τις σεξουαλικές τους ανησυχίες και τις περίπλοκες διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Τίποτα το διαφορετικό μέχρι εδώ θα μου πείτε σε σχέση με κάθε άλλο λύκειο του κόσμου. Μόνο που εδώ, ένας μαθητής, ο Otis, εκμεταλλεύεται με χρήσιμο τρόπο τις σεξουαλικές γνώσεις που έχει λόγω της σεξολόγου μητέρας του, και το χάρισμα του να δίνει καλές συμβουλές και ξεκινάει μια κλινική, όπως την αποκαλεί, στο σχολείο όπου βοηθάει τους συμμαθητές του τόσο σε σεξουαλικά όσο και σε ψυχικά προβλήματα.

Το Sex Education έκανε από την πρώτη στιγμή κάτι καταπληκτικό. Κατάφερε να θίξει τα σημαντικότερα, βαριά, τραυματικά και αγχωτικά θέματα με τον πιο διασκεδαστικό, τρυφερό, μα κυρίως εύπεπτο τρόπο.

Μέσα στις σεζόν καταφέρνουμε να παρακολουθήσουμε τους χαρακτήρες οι οποίοι δυσκολεύονται με θέματα ψυχικής υγείας, σεξουαλικής ταυτότητας, ρατσισμού, ορατότητας, ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης, δυσκολίας ένταξης και αποδοχής τόσο από τον εαυτό τους όσο και από ολόκληρη την κοινωνία, θέματα δηλαδή που έχουμε βιώσει όλοι, άλλοι λίγο περισσότερο και άλλοι λίγο λιγότερο.

Τι άλλο μας έμαθε το Sex Education;

Πως όλοι θέλουμε να ακουγόμαστε, πως αποζητούμε τη σύνδεση. Πως τα σεξουαλικά προβλήματα είναι πραγματικά προβλήματα, πως η απόλαυση και η οικειότητα είναι πρωτεύοντα συστατικά.

Πως μπορείς να αλλάξεις όσες φορές επιθυμείς σεξουαλική ταυτότητα σε αυτή τη ζωή και πως δεν χρειάζεται να βάλεις ταμπέλα σε αυτή, μόνο να αποδεχτείς τον εαυτό σου, να τον ακούσεις, να είσαι ο πρώτος υποστηρικτής σου, ακόμη και αν έχεις απέναντι σου όλη την κοινωνία.

Πως είναι γενναίο να ζητάς βοήθεια και πως όταν το κάνεις και το παραδέχεσαι πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους γύρω σου, έχεις κάνει το πρώτο, μα τεράστιο βήμα.

Πως ο μύθος του “σου μιλάω σκληρά για να πεισμώσεις και να γίνεις καλύτερος”, συνήθως δε λειτουργεί ή αν λειτουργήσει, συμβαίνει με τα λάθος κίνητρα, το μπράβο και η ενθάρρυνση είναι τα μόνα πραγματικά καύσιμα.

Πως δεν πρέπει να είσαι τοξικά θετικός όλη την ώρα, δεν είναι προϋπόθεση για να σε αποδέχονται οι γύρω σου, αρκεί να είσαι αληθινός και ειλικρινής.

Πως κάθε συναίσθημα που βιώνεται έχει αξία και αν καταπιέζεις τα αρνητικά και τα βάζεις κάτω από χαλάκι, γυρνάνε πίσω με τη μορφή πίκρας.

Πως είναι οκ να μην είσαι καλά και να μην είσαι δυνατός.

Πως το ταξίδι θεραπείας των τραυμάτων σου μπορεί να είναι μακρύ και επίπονο, γεμάτο φόβο και παλινδρομήσεις, όμως είναι δικό σου, πιο πολύ από οτιδήποτε.

Πως οι προηγούμενες γενιές δεν έμαθαν να λένε τη λέξη “τραύμα” ή “ενσυναίσθηση” και αυτό συνεχίζει να συντηρεί μιας αλυσίδα πόνου και μοναξιάς, όμως πολλοί είναι ανοιχτοί να μάθουν και να εξελιχθούν, ακόμη και αν το κάνουν άτσαλα κάποιες φορές.

Πως οι έφηβοι, τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν τραύματα και είναι μπερδεμένοι και συγχυσμένοι και ψάχνουν τη θέση τους σε έναν κόσμο, ο οποίος, πολλές φορές δεν έχει αφήσει ούτε μια θέση για εκείνους. Πως η αγκαλιά είναι λυτρωτική, όσο αργά και αν τη δώσεις.

Πως όταν ένα άτομο σε κάνει να νιώθεις ότι ακούγεσαι, σου κάνει το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου, σου χαρίζει ένα ζευγάρι φτερά και αυτά τα άτομα καταλαμβάνουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό σου, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Σε ευχαριστούμε Sex Education, γιατί ήσουν κοτόσουπα για την ψυχή, αλλά κυρίως για όλα τα συνολάκια του Eric.