Πριν κάμποσο καιρό έληξε μια σχέση που είχε κρατήσει εφτά συνεχόμενα χρόνια. Κάμποσοι μήνες κοινής ζωής σε μια ηλικία που μεγαλώνεις και ωριμάζεις με τον άλλον. Εφτά χρόνια μετά δεν ήξερα άλλη ανδρική μυρωδιά, δεν αναγνώριζα άλλη ανάσα που κοιμάται. Ένα χρόνο μετά έπαψα να νιώθω τόσο διαλυμένη, να χαζεύω φωτογραφίες και να αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει εάν είχα πει/κάνει αυτό ή το άλλο και ξεκίνησα τα ραντεβού.

Έκανα μια λίστα με τα τριάντα επόμενα πρώτα ραντεβού που δοκίμασα για τα επόμενα χρόνια.

Το πρώτο

Το πρώτο των πρώτων ραντεβού ήταν όλα όσα περιμένεις. Ένα ”προξενιό” με αγόρι στην ηλικία μου που μου πρότεινε μια φίλη να συναντήσω. Εκείνη θεωρούσε ότι ήταν ο ιδανικός. Βρεθήκαμε σε ένα ροκ καφέ που ήταν κοντά στη γειτονιά μου. Ήπιαμε μπύρα και προσπαθήσαμε να σπάσουμε τον πάγο με βαρετές ερωτήσεις όπως ”που μεγάλωσες;” και ”πόσα αδέρφια έχεις;”. Μιάμιση ώρα μετά έφτιαχνα ποπ κορν στη κουζίνα μου φορώντας φόρμες. Μόνη μου.

Στα πρώτα 10

Το πέμπτο μου ραντεβού ήταν ένας εξωτερικός συνεργάτης στο γραφείο ο οποίος άθελά του μου έμαθε να μη βγαίνω ποτέ με κάποιον που δε ξέρω καλά. Ήρθε στο ραντεβού μισή ώρα μετά, μιλούσε ακατάπαυστα και όταν δε μιλούσε έτρωγε πατατάκια. Τα θέματα που διάλεγε να αναπτύξει ήταν ο θάνατος της πρώτης του γάτας και γιατί έκτοτε προτιμάει τα καναρίνια και πόσο χρήσιμο είναι οι άνθρωποι να έχουμε ενδιαφέροντα. Μπορώ να πω πως μάλλον ήταν ένα από τα χειρότερα πρώτα ραντεβού της ζωής μου. Όχι, είμαι σίγουρη.

Στο δέκατο ραντεβού ήμουν πολύ συγκροτημένη, είχα μάθει από τα λάθη μου και είχα διορθώσει πολλές δικές μου άχαρες αντιδράσεις. Είχα μάθει να κρίνω θετικά όποιον πρότεινε να περάσει να με πάρει από το σπίτι και εκείνον που ήταν σωστά ντυμένος. Ντυνόμουν κατάλληλη και ήξερα το σωστό μακιγιάζ. Απέρριπτα προτάσειςς ”θα είμαι εκεί, εάν θες έλα να με βρεις”. Ένιωθα πια καταρτισμένη.

Τα 20 πρώτα ραντεβού

Πλέον είχα δοκιμάσει συνάντηση σε μπαρ για κρασί, σε σινεμά, σε γήπεδο, σε παραλιακό κλάμπ για χορό. Σε ένα από αυτά τα ραντεβού βγήκα με έναν hipster δημοσιογράφο, έναν τραπεζικό, έναν προπονητή μπάσκετ και έναν μουσικό. Κάποιες από αυτές τις συναντήσεις εξελίχθησαν και σε δεύτερο ραντεβού μα χωρίς κάποια άλλη συνέχεια. Ο hipster δημοσιογράφος μου έμαθε πως το σινεμά έχει πλάκα για πρώτο ραντεβού γιατί δεν βλέπεις καθόλου τη ταινία αλλά προσπαθείς να παρατηρήσεις τον άλλον και έτσι μετά δεν έχεις τίποτα να πεις για τη ταινία και είστε δύο ηλίθιοι, αμήχανοι που πίνουν μπύρα, χωρίς λόγο. Ο τραπεζικός μου εξήγησε όλα όσα χρειαζόμουν για την πρώην του, ο προπονητής μπάσκετ μου έδωσε να καταλάβω ποια θα ήταν η συνέχεια -εκείνος πάντα στο γήπεδο- εαν κάναμε σχέση και ο μουσικός μου έμαθε να παίζω στη κιθάρα του το χάρτινο το φεγγαράκι ενώ περιμέναμε το αστικό λεωφορείο για να γυρίσουμε σπίτια μας.

20-25 ραντεβού

Ήταν μια κρίσιμη πεντάδα πρώτων ραντεβού αφού είχαν περάσει έξι μήνες από το εκείνο, το πρώτο. Πλέον ήξερα καλά τι να αποφεύγω, πως να χειρίζομαι άβολες σιωπές, πως να μη φέρνω τον άλλον σε δύσκολη θέση, πως να μη μιλάω για τη πρώην μου σχέση, πως να παραγγέλνω με το σωστό ύφος, πως να μη είμαι άτσαλη. Σ αυτή τη πεντάδα συνάντησα έναν αθλητικογράφο, έναν ηθοποιό, τον αδερφό μιας φίλης μου και κινδυνεύοντας να έχω βγει με τη μισή Αθήνα, με έναν φίλο φίλου μου που ζούσε στο Εδιμβούργο. Έξυπνα αγόρια, όμορφα για μένα και άνθρωποι που είχα ήδη γνωρίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κανένα blind date. Είχα πλέον πειστεί πως θα κάνω πρώτα ραντεβού μέχρι να τελειώσει ο πληθυσμός της γης και πάλι δεν θα είχα βρει κάποιον που να φτάσουμε μαζί στο 1745 ραντεβού. Άτσαλες προσπάθειες για πρώτο φιλί διαδέχονταν το ”θες να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή;” και ναι σε κάποιες περιπτώσεις ήθελα αλλά συνήθως ήταν εκείνες οι περιπτώσεις που δεν συνέπιπταν τα θέλω μας. Εγώ ήθελα εκείνος όχι ή εκείνος ήθελε και εγώ όχι.

25-29 ραντεβού 

Πέρασαν τα Χριστούγεννα, τόσα πολλά πάρτυ, τόσες πολλές γνωριμίες, είναι και το εορταστικό κλίμα τόσο βοηθητικό στο φλερτ. Είχα ένα χαριτωμένο πρώτο ραντεβού με έναν τύπο που γνώρισα σε ένα πάρτυ του αγαπημένου μας μπαρ στη Καρύτση. Κατά λάθος έχυσε όλα τα ποτά που μετέφερε πάνω μου και έτσι γνωριστήκαμε. Ένα φυσιολογικό ραντεβού που έρχεται να σε πάρει στην ώρα του από το σπίτι σου, σωστά ντυμένος, με σωστό τόνο στη φωνή, χωρίς γάτα ή καναρίνια. Χωρίς να βάλει στο αθόρυβο το κινητό, χωρίς να πάει στη τουαλέτα με το κινητό του. Από εκείνα τα ραντεβού που δεν κατάλαβες πως πέρασε η ώρα. Που στο πρώτο φιλί νιώθεις πεταλούδες και θες κι άλλο. Που περιμένει να μπεις στο σπίτι, που σου στέλνει sms ότι έφτασε σπίτι και ότι πέρασε πολύ όμορφα και τα λέτε αύριο. Αυτό είναι το ραντεβού που θα σου μάθει το εξής: Είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που μια κατάσταση θα σε αναγκάσει να τη συγκρίνεις με την πρώην σου σχέση. Αυτό το μέγα λάθος θα το ανακαλύψεις λίγα ραντεβού μετά. Όταν πια δε θα φτάνει που σε περιμένει να μπεις στο σπίτι, αλλά θα έπρεπε να ξέρει ότι σου αρέσει η σοκολάτα αμυγδάλου, ο πρώην σου το ήξερε και πάντα το θυμόταν.

30 ραντεβού

Έχω κουραστεί να λεω τα ίδια και τα ίδια. Έχω κάπως εξαντλήσει τα περιθώρια και τα μέρη για πρώτο ραντεβού. Απορώ με τον εαυτό μου, όταν έχω τις μαύρες μου με βρίσκω άχρηστη και αδιάφορη όταν έχω κέφια διασκεδάζω με τη ελευθερία μου και χορεύω με το βρακί πριν βγω με τις φίλες σου. Έχω πια φτιάξει μια νοερή λίστα με το τι απορρίπτω και τι όχι. Υπάρχει ένα data στο κεφάλι μου που έχει καταγράψει τα do και τα dont. Έχω ξεπεράσει τον πρώην μου και τον τέλειο τύπο των Χριστουγέννων. Το 30 ραντεβού είναι μια συνάντηση που δεν περίμενα, δεν είναι καν ραντεβού. Απλά συνάντησα τον καλύτερο φίλο ενός συναδέρφου για να του δώσω κάποια έγγραφα του γραφείου μιας και εκείνος έλειπε σε άδεια. Πλησιάζοντας τον σε μια κατηφόρα του Κολωνακίου γλίστρησα και έπεσα μπροστά στα μάτια του. Κρατώντας τα χαρτιά στον αέρα να μη λερωθούν. Ήμουν όσο άτσαλη είμαι κανονικά. Εκείνος στη αρχή τρόμαξε και μετά γέλασε με τη ψυχή του. Ένα δυνατό γέλιο που έκανε να γυρίσουν προς τα εμάς και όσοι δεν με είχαν δει να πέφτω. Φορούσα φόρμες και αθλητικά και ήμουν εντελώς άβαφη. Μου πρότεινε να με κεράσει έναν καφέ για να συνέλθω. Πήγαμε σε ένα απαίσιο καφέ με απαίσιο καφέ. Το παντελόνι μου είχε παντού λάσπες. Το ”που μεγάλωσες;” και το ”πόσα αδέρφια έχεις;” δεν ακούστηκαν ποτέ. Τέσσερις ώρες μετά είχαμε φάει σουβλάκι, μυρίζαμε κρεμμύδι και μπαίναμε -εγώ με λασπωμένο παντελόνι- στον κλειδωμένο κήπο ενός μουσείου για να σώσουμε ένα κουτάβι. Πέντε ώρες μετά είμαστε σε ένα κτηνιατρείο, μυρίζαμε κρεμμύδι και δίναμε όνομα -εγώ με λασπωμένο παντελόνι- στο καινούργιο του κουτάβι.

Κατέληξα στο εξής: Οι περισσότεροι άνθρωποι που βγαίνουν ραντεβού δε ξέρουν τι θέλουν, δεν ξέρουν γιατί πάνε. Και πολλοί από αυτούς δε θέλουν καν να κάνουν μια σχέση. Δε με άγχωσε ποτέ που ο φίλος της αδερφής μου, έδινε ”φανταστικά νούμερα” στα ραντεβού μου, ούτε ότι οι δεσμευμένες φίλες μου αγχώνονταν ότι θα μοιάσω απελπισμένη. Ήθελα να βρω αυτό που έψαχνα και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη στα αγόρια των 30 πρώτων ραντεβού που τελικά με οδήγησαν εκεί που έπρεπε να βρίσκομαι για ένα πραγματικό πρώτο ραντεβού. Σ ένα κτηνιατρείο με λασπωμένο παντελόνι.