Υπάρχουν πολλά tips (ένα γρήγορο google search θα σε πείσει) για το πως να κάνεις πιο ομαλή την μετάβαση σου στο εξωτερικό. Εγώ προσωπικά δεν ακολούθησα κανένα από αυτά, και, spoiler alert, δεν μετανιώνω καθόλου για αυτό.

Μετά από πολύωρη μάχη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ρούχα, βιβλία, καλλυντικά και κάνα δυό ραβασάκια έχουν τοποθετηθεί πολύ ευλαβικά στον ασφυκτικά μικρό χώρο που σου επιτρέπουν οι αεροπορικές. Τα περισσότερα είναι αχρείαστα και λάθος επιλογές, αλλά αυτό θα το καταλάβεις εκ των υστέρων, όπως συμβαίνει άλλωστε με κάθε λάθος επιλογή στη ζωή. Καταλαβαίνω πως όλο αυτό ακούγεται overdramatic, όμως πραγματικά ΕΙΝΑΙ αν είσαι ρακοσυλλέκτης όπως εγώ.

Αναγκαστικά λοιπόν παίρνεις πολύ λιγότερα από όσα θα ήθελες (ναι, ίσως και να μην χρειαστείς εκείνο το κουτάκι από τσίχλες που σου έδωσε το πρώτο σου αγόρι στο γυμνάσιο) και ενώ νομίζεις πως θα νιώθεις κάπως ελλιπής, τελικά μάντεψε, νιώθεις ήδη πιο ελεύθερος. Και αυτό είναι το πρώτο μάθημα που μου έμαθε η μετακόμιση στο εξωτερικό. Ένα αεροπλάνο, ένα τραίνο και πολλά μίλια μετά, βρίσκομαι στο νέο μου σπίτι, στην άλλη άκρη της Ευρώπης.

Υπάρχει μια περίεργη αίσθηση στη αρχή, νομίζεις ότι είσαι στο Truman Show ή ότι κάποιος θα αρχίσει να αποσυναρμολογεί το σκηνικό. Ειδικά όταν υπάρχουν πάπιες που τινάζουν τα φτερά τους έξω το σπίτι σου.

Η σκληρή αλήθεια όταν μετακομίζεις κάπου τελείως μόνος σου και μάλιστα χωρίς αυτοκίνητο, είναι πως την πρώτη ώρα δεν έχεις ούτε χαρτί τουαλέτας

Πρέπει να τα αγοράσεις όλα από την αρχή. Όμως είσαι άυπνος και απίστευτα κουρασμένος, οπότε καταλήγεις να κοιμηθείς χρησιμοποιώντας τη ζακέτα σου για μαξιλάρι. Σίγουρα η χρόνια εξάσκηση κάμπινγκ βοηθά απεριόριστα. Έπειτα από τη χειμερία νάρκη, ακολουθούν ατελείωτες διαδρομές και ερωτήσεις που δεν ήξερες καν ότι θα θέσεις ποτέ στον εαυτό σου, όπως ποια πανάκια είναι καλύτερα για την σκόνη ή αν σε αυτή τη χώρα χρησιμοποιούν μπατονέτες.

Εγώ επέλεξα να έρθω μόνη μου, κάτι που συνιστώ ανεπιφύλακτα, αξίζει όλη την κούραση και την αγωνία των πρώτων ημερών. Για μένα η μετακόμιση στο εξωτερικό σηματοδοτούσε μια νέα αρχή και ένα πραγματικά μεγάλό γεγονός για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή συνέπιπτε με τον καθολικό απογαλακτισμό μου, καθώς ήταν ταυτόχρονα η πρώτη φορά που θα έμενα τελείως μόνη μου, μακριά από τους δικούς μου. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, αλλά έχει πραγματική αξία το αν θα κουβαλήσεις το νέο τηγάνι για το σπίτι μόνος σου. Διανύεις τα πρώτα σου βήματα με τον εαυτό σου.

Του οφείλεις να είστε μόνο εσύ και αυτός. Τις πρώτες μέρες γινόταν ένα πάρτι διπολικότητας μέσα μου, μια συνεχόμενη σύγκρουση υπερενθουσιασμού και τρόμου. Όταν καταλάβεις ότι αυτά πάνε χεράκι χεράκι, μετά τα πράγματα πάνε καλύτερα. Υπάρχει μια απόλυτα κανονικοποίηση, ειδικά τις πρώτες μέρες, αλλά και αργότερα, να κάνεις το binge watching που επιθυμούσες όλη σου τη ζωή και αυτό είναι απολύτως οκ.

Δες το σαν ευκαιρία να επενδύσεις σε εσένα, ίσως αργότερα όταν θα αρχίσεις να γνωρίζεις κόσμο (γιατί αυτό θα γίνει σύντομα) ή θα αρχίσουν να τρέχουν οι υποχρεώσεις, δε θα έχεις την ίδια πολυτέλεια. Και ξαφνικά είσαι εκεί, τρως έτοιμη σούπα (προετοιμάσου, τα supermarket στο εξωτερικό είναι από μόνα τους συναρπαστική εμπειρία), βλέπεις τη σειρά που ανέβαλλες τόσο καιρό και νιώθεις μια πρωτόγνωρη πληρότητα.

Όσο περνάει ο καιρός αρχίζεις και παρατηρείς

Βγαίνεις έξω, αποκτάς συνήθειες, το σπίτι γίνεται σπίτι σου, δεν περίμενες να το αποκαλέσεις τόσο γρήγορα σπίτι. Γνωρίζεις κόσμο. Τα πάντα θα σου φαίνονται πολύ δύσκολα στην αρχή. Όλα είναι πολύ καινούργια, όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και πρακτικά. Δαπανείς πολύ χρόνο ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Για αυτό δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάς την αξία του χρόνου και την περίοδο προσαρμογής.

Ο χρόνος μπορεί να φέρει ρήξη, απομυθοποίηση, ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων, όμως μπορεί να φέρει και ζεστασιά, ασφάλεια, ευκολία όταν θα μάθεις πως λειτουργούν τα πράγματα, αλλά και εσύ μέσα σε αυτά. Τα βλέπεις όλα πιο ρεαλιστικά, αλλά και πιο ουσιαστικά.

Όταν φεύγεις και ειδικά τόσο μακριά καταλαβαίνεις τι είναι μέσα σου, στον πυρήνα σου και αυτό θα το κουβαλάς παντού μαζί σου, αλλά και τι είναι διαμορφωμένο από τις εξωτερικές συνθήκες, την κοινωνία που βιώνεις καθημερινά,

Παρατηρείς το σώμα σου, τις σκέψεις σου. Αντιλαμβάνεσαι που είσαι πιο ήρεμος. Μπορεί να πας σε μια κουλτούρα που νόμιζες πως θα λατρέψεις, αλλά τελικά να θες να τρέξεις μακριά ή να πας σε μία άλλη που είχες τους ενδοιασμούς σου και τελικά ούτε εσύ μπορείς να διανοηθείς πόσο σου ταιριάζει. Όλα αυτά, ευτυχώς ή δυστυχώς είναι βιωματικά και απολύτως “ραμμένα” πάνω στην κάθε προσωπικότητα.

Σε αυτά τα πράγματα να μην ακούς ποτέ τους άλλους

Τολμήσέ το και δες το με τα μάτια και την ψυχή σου. Στη ζωή μπορείς να προδικάσεις, πραγματικά ό,τι θες. Είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο πως δεν είναι έτσι. Δε θα είναι καλύτερο ή χειρότερο, θα είναι απλά διαφορετικό.

Με την παραπάνω πρόταση δεν προσπαθώ καθόλου να υποτιμήσω την αξία των στόχων ή του προγράμματος, αλλά να τονίσω την υγιή απουσία των ψυχαναγκαστικών προσδοκιών και προμελετημένων αντιδράσεων. Υπάρχει μια μαγεία σε αυτό, μια εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στην ίδια τη ζωή όταν μπορείς να αφεθείς στη ροή των πραγμάτων. Και έτσι αφήνεις χώρο για τις πραγματικές απολαβές.

Τέλος, να θυμάσαι πως το χάος και η αβεβαιότητα είναι μέρος της διαδικασίας. Μην πέσεις στην παγίδα να αναρωτιέσαι που είναι το σπίτι σου. Είναι παντού και πουθενά. Εσύ είσαι το σπίτι σου. Και είναι απίστευτο με πόσους ανθρώπους μπορείς να έρθεις πολύ κοντά, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ακριβώς επειδή σας δένει αυτή η κοινή εμπειρία. Όταν είσαι μόνος σου και τόσο μακριά μπορεί να νιώθεις απίστευτη μοναξιά, όμως υπάρχει μια πολύ σημαντική ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου. Είναι μοναξιά ή μήπως τελικά είναι ελευθερία;

Α και κάτι τελευταίο, ξέρεις να μαγειρεύεις, δεν πρόκειται να σου λείψει το καλό φαγητό, απλά δεν το ξέρεις ακόμα.