Ανάμεσα στην αγάπη που αξίζεις, στην αγάπη που διεκδικείς και σε αυτήν που προσφέρεται απλόχερα πάντα θα υπερισχύει αυτή που έχεις ανάγκη. Πάντα η ζυγαριά θα γέρνει σ’ αυτά που θέλεις να ακούσεις και δεν ακούς, σ’ αυτή τη σιγουριά που θα ήθελες να νιώθεις και δεν τη νιώθεις. Στο να μπορείς να δεις αν όντως σε αγαπούν.
Σημασία δεν έχει πόσο πολύ μπορεί να σε αγαπήσει ένα άνθρωπος, αλλά πόσο πολύ μπορεί να σε κάνει να το αισθανθείς. Πόσο σίγουρη μπορεί να νιώσεις όταν κλείνεις τα μάτια σου, όταν οδηγείς, όταν δουλεύεις πως αυτοί που είναι κοντά σου είναι δίπλα σου και όχι απέναντί σου. Και δε μιλάω μόνο για το αγόρι της ιστορίας, αλλά και για όλους τους άλλους που συνθέτουν το παζλ της ευτυχίας σου από φίλους και συγγενείς μέχρι τους γονείς σου.
Δεν είναι η ώρα να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Ούτε θα αρχίσω να πετάω πέτρες στην πολυαγαπημένη μου θεία που μοίραζε απλόχερα τα γλυκανάλατα σχόλιά της για το τι πρέπει να φοράει μια κοπέλα της ηλικίας μου. Και ότι με τον ρυθμό που πάω σίγουρα στο μέλλον θα καταλήξω να σερβίρω καφέδες σε κάποιο κυλικείο. Και εννοείται πως δε θα βρω κανέναν γαμπρό της προκοπής. Πριν βιαστείς να την καταδικάσεις θα σου πω ότι ο ίδιος άνθρωπος έκλαιγε σαν μικρό παιδί στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου όταν μπήκα να κάνω μια επέμβαση ρουτίνας. Έμεινε τρεις μέρες και τρεις νύχτες άυπνη και πηγαινοερχόταν για να μου φέρνει φαγητό και χυμούς.
Love fact 1: Η αγάπη καμιά φορά κρύβεται στις πράξεις
Και έχουμε κάνει καραμέλα να βρωντοφωνάζουμε πως δεν έχουμε ανάγκη τα λόγια. Από τότε που βγήκε το «όποιος αγαπάει παιδεύει», «μαλώνει» γεμίσαμε σχέσεις στο ρινγκ και ανέκφραστα συναισθήματα. Πρέπει δηλαδή να κινδυνεύσω για να νιώσω ότι δε θα μπορούν χωρίς εμένα;
Love fact 2: Η αγάπη καμιά φορά αποδοκιμάζει
Και μετά έρχεται ο πατερούλης ή πατέρας ή μπαμπούλης. Αυτός που στα μάτια του μπορεί να είσαι το σούπερ κορίτσι, ένας μικρός φωτεινός παντογνώστης με μεγάλη καρδιά. Ναι συνήθως έτσι βλέπουν οι μπαμπάδες τις κόρες τους πανέμορφες και πανέξυπνες και με μπόλικη δόση υπερβολής. Αλλά καμιά φορά σπάει το καλούπι και βγαίνουν κάποιοι που μόνο φωνάζουν και βρίσκουν λάθη και αδυναμίες. Σε γεμίζουν ενοχές και τύψεις για ό,τι άφησες μισό ή για ότι δεν κατάφερες με την πρώτη προσπάθεια.
Έτσι μπορεί να είναι και ο δικός σου ή ο δικός μου μπαμπάς που δεν έτρεχε όταν χτυπούσα τα γόνατά μου και μάτωνα, ούτε χαιρόταν μπροστά μου όταν πετύχαινα κάτι. Όλοι μου έλεγαν ότι ήθελε να με σκληραγωγήσει να μη μεγαλώσω φοβισμένη και εξαρτημένη από εκείνον. Αργότερα έμαθα πως σε φίλους και γνωστούς έλεγε πως είναι περήφανος για μένα και πως δε θέλει να γίνω ευαίσθητη. Άντε να του εξηγήσεις τώρα ότι εγώ μετά από κάθε αγώνα μου στο βόλεϋ που έφευγε σκεπτικός και ανέκφραστος, αισθανόμουν μια πλήρη αποτυχία και έβαζα τα κλάματα.
Love fact 3: Η αγάπη καμιά φορά είναι επιφανειακή
Και μετά έρχονται τα ξαδέρφια. Αυτοί που μαζί τους σας συνδέουν οι περισσότερες παιδικές αναμνήσεις. Τα ονόματά τους θυμίζουν χωριό, παγωτά, δώρα, αταξίες και ένα περίεργο δέσιμο από αυτά που είτε κρατούν για πάντα ή εμπεριέχουν ένα πελώριο κρακ κι ένα παράπονο. Παράπονο που συνήθως εκφράζεται όταν εσύ είσαι η μικρότερη και μονίμως η «ριγμένη» αυτή που δεν την παίρνουν μαζί τους, δεν την προστατεύουν, δεν τη θυμούνται. Αλλά τη γεμίζουν ακριβά δώρα δείχνοντάς έτσι ότι την αγαπούν.
Κάθε φορά που ο μεγάλος μου ξάδερφος έφευγε στο Λονδίνο η ντουλάπα μου γνώριζε μεγάλες στιγμές ανανέωσης με κάθε τι πανάκριβο. Με τα δώρα του εξαργύρωνε αυτό που λέγεται απουσία. Αφού ο ρόλος του στη ζωή μου ήταν καθαρά επιφανειακός. Γιορτές, γενέθλια, βόλτες αλλά ποτέ μια ουσιαστική κουβέντα. Στον γάμο του εμφανίστηκα guest την τελευταία στιγμή σε ένα τραπέζι ξένων. Και αφού ανταλλάξαμε ευχές και φιλοφρονήσεις μου είπε πως: « Για να πάρεις αγάπη, πρέπει να δώσεις αγάπη». Ναι, τότε θυμήθηκα τα δώρα του και γέλασα.
Love fact 4: Η αγάπη καμιά φορά είναι ανταγωνιστική
Φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Φίλος είναι αυτός που σ’ αφήνει να είσαι ο εαυτός σου κι άλλες κλισέ ατάκες που γράφαμε στα σχολικά τετράδια που ήταν γεμάτα από τα αρχικά μας μαζί με ένα for ever.Μέχρι τη στιγμή που συμβαίνει κάτι καλό και τότε κανείς δε χαίρεται Γιατί δεν είναι αυτό το καλό σου; Γιατί δεν είναι εκείνοι χαρούμενοι ή γιατί απλά δεν είναι φίλοι.
Oκτώ μήνες τόσο κράτησε η περίοδος περιφοράς και θρήνου για το αδικοχαμένο κύριο Χ. Όσο έκλαιγα και μιζέριαζα, άλλο τόσο οι φίλες μου με γέμιζαν με αγκαλιές και σοκολάτες. Και εξόδους και boost αισιοδοξίας για τα καλά που με περιμένουν μόλις τον ξεχάσω. Μόλις πέρασε το δράμα και άρχισε δειλά δειλά να ξεπροβάλλει μια φάση χαράς και μια προαγωγή και ένα new entry απ’ αυτά τα νορμάλ που αναρωτιέσαι μονίμως –too good to be true- φτάσαμε στο ghosting. Ναι κάνουν και οι φίλοι ghosting χάνονται τόσο απότομα καμιά φορά που αναρωτιέσαι αν όντως υπήρξαν. Ή κι αν υπήρξαν, τι ρόλο είχαν στη ζωή σου; Σε αγαπούσαν ή έκαναν κι αυτοί ένα guest μέχρι να βρουν μια καλύτερη φίλη ή κάποιον που δε αντέχουν να βλέπουν χαρούμενο ποτέ;
Love fact 5: Η αγάπη τελειώνει. Απροειδοποίητα. Χωρίς λόγο
Δύο χρόνια, έξι μήνες και δεκαοχτώ μέρες. Ναι, τόσο κράτησε μέχρι για να γίνει ο πρίγκιπας βάτραχος, η άμαξα κολοκύθα και εγώ μεγαλομέτοχος σε εταιρεία χαρτικών με τόσο κλάμα. Ξέρω οι άνθρωποι χωρίζουν, αλλάζουν γνώμη, πηγαίνουν παρακάτω, για τσιγάρα, ερωτεύονται άλλους. Όμως ποτέ δε μου κατάλαβα τι γίνεται με την αγάπη. Αυτή που πάει; Τελειώνει μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο ή μήπως τελικά δεν υπήρξε ποτέ; Μήπως δεν ήταν αγάπη αλλά απλή συγκυριακή συνύπαρξη, ένα ραντεβού που κράτησε δύο χρόνια;
Μπορεί σ’ αγαπώ με λόγια να μην είχα ακούσει ποτέ, αλλά μέναμε μαζί από τους έξι μήνες και μόλις κλείσαμε χρόνο φόρεσα κι ένα από αυτά τα μονόπετρα που κοροϊδεύω. Και τότε ένιωσα πως ίσως αυτή η χαζόπετρα που γυάλιζε, εκτός από πεταμένα ευρώ, να σήμαινε σιωπηλά πως μ’ αγαπούσε.
Δεν ξέρω πόσες φορές η αγάπη δεν κατάφερε να αγγίξει τις προσδοκίες σου. Πόσες φορές αμφέβαλες, έκλαψες, δεν πίστεψες, έχασες χρόνο. Το σίγουρο είναι πως η αγάπη που χρειάζεσαι στ’ αλήθεια είναι αυτή που δε θα χρειαστεί να ψάξεις ποτέ.
