Είναι ανθρώπινο να νοιάζεσαι. Και να νοιάζεσαι και πολύ. Για ανθρώπους, για πράγματα, για συναισθήματα. Είναι ανθρώπινο να νοιάζεσαι αλλά είναι επίσης ανθρώπινο να σταματήσουν κάποια στιγμή να σε νοιάζουν και πολλά από αυτά που κάποτε δεν φανταζόσουν τον εαυτό σου χωρίς…
Είναι απελευθερωτικό το να βρεις τον τρόπο να μην σε νοιάζει για ό,τι πραγματικά επιθυμούσες να μην σε ακουμπάει. Και ας μην το παραδεχόμαστε από φόβο να μην θεωρηθεί εγωιστικό. Και τι έγινε δηλαδή αν φανεί;
Δεν εννοώ να αδιαφορείς για όλα ή να σηκώσεις τοίχους για να μην σε αγγίξει τίποτα ποτέ. Το έχω κάνει κι αυτό μεταξύ μας και δεν λειτούργησε καλά. Εννοώ το πόσο σημαντικό είναι να μάθεις να διαχωρίζεις αυτά που περνάνε μέσα σου και να τα βάζεις στη σωστή τους θέση. Σημαντικά, σημαντικά από επιλογή, λιγότερα σημαντικά, ασήμαντα…
Έρχεται μια κομβική στιγμή που πρέπει να ρίξεις ένα ένα τα στρώματα του παλιού σου εαυτού και να αγκαλιάσεις τη μεταμορφωτική δύναμη του να μην νοιάζεσαι.
Αυτή η μεταμόρφωση εκτείνεται πέρα από την απλή ύπαρξη. Είναι ένα βαθύ ταξίδι επανεφεύρεσης του εαυτού σου που αναδιαμορφώνει τις σχέσεις, τη σταδιοδρομία σου και κάθε πτυχή της ύπαρξής σου. Γι ’αυτό και είναι τόσο δύσκολο!
Σχέσεις ερωτικές, φιλικές, πλατωνικές, περιβάλλοντα που έμαθες να ζεις και να υπάρχεις γιατί τα νιώθεις σίγουρα όλα θα αλλάξουν. Αν μιλήσουμε για σχέσεις, συχνά βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε σκέψεις, προσκολλημένοι σε ιδέες για το πως πρέπει να είναι η αγάπη, πως είναι οι σχέσεις, βασιζόμενοι όμως σε προσδοκίες. Καθώς όμως απελευθερώνεσαι από τις προσδοκίες και αφήνεις την αγάπη να ξεδιπλωθεί οργανικά, ανακαλύπτεις μια βαθιά αίσθηση απελευθέρωσης. Χωρίς να δεσμεύεσαι πλέον από κοινωνικές κατασκευές ή το φόβο της εγκατάλειψης.
Με κάθε ανούσια ανησυχία που χάνεται και κάθε πράγμα που τελικά συνειδητοποιείς πως δεν χρειαζόταν να σε ενδιαφέρει τόσο, ανοίγεις το δρόμο για μια βαθύτερη αίσθηση αυτοεκτίμησης και ικανοποίησης.
Χωρίς να αναζητάς πλέον επικύρωση από επιφανειακές πηγές, αναγνωρίζεις την εγγενή αξία και τις δυνατότητές σου.
Ίσως το πιο σημαντικό, το να εγκαταλείπεις πράγματα και ανθρώπους χωρίς νόημα ανοίγει την πόρτα σε βαθύτερες, πιο ουσιαστικές συνδέσεις με τους άλλους.
Στην ουσία, η απόφαση να σταματήσεις να νοιάζεσαι είναι μια ισχυρή πράξη αυτοαπελευθέρωσης. Είναι μια συνειδητή επιλογή για να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου, να θέσεις όρια και να εστιάσεις σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία…
Ναι το να μην νοιάζεσαι πια, καμιά φορά μπορεί να φανεί στους άλλους εγωιστικό, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή κι εκείνοι επίσης εγωιστικά θέλουν κάποιοι άλλοι να νοιάζονται άνευ όρων…
Ας τα πούμε άλλη ώρα για εγωισμούς!
